Η ικεσία της οικουμένης για τον Νεφεληγερέτη «Ζιζού» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εδώ είναι που (υπεισ)έρχεται, και ταιριάζει στη συγκυρία των ημερών όπως το κουμπί στην τρύπα, εκείνο το μεγαλειώδες πανό των αφιθιονάδος της Ρεάλ Μαδρίτης τον Μάιο, στο τελευταίο ματς του «Ζιζού» στο «Μπερναμπέου». Η ικεσία στον διαιτητή να μη σφυρίξει ποτέ τη λήξη. Ιούλιο μήνα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο πλέον, η (καταδικασμένη να μην απαντηθεί, πολύ περισσότερο να μην ικανοποιηθεί) ικεσία είναι απ' όλον τον πλανήτη.

Ο Ζινεντίν Ζιντάν βλέπει και κατευθύνει το παιγνίδι σαν Νεφεληγερέτης. Απ' τον θρόνο του, πάνω απ' τα σύννεφα. Σαν να 'ναι εκεί που κινεί τα νήματα, πάνω στο γρασίδι. Υστερα από 60 ματς του Μουντιάλ 2006, της διοργάνωσης που δεν παρήγαγε καν ένα (έστω τυχάρπαστο) χατ τρικ για δείγμα, ο Γάλλος είναι ο ένας που έδωσε στο κοινό το μοναδικό one man show αυτού του τουρνουά.

Έδωσε, δηλαδή, ό,τι γράφει την ιστορία των Παγκόσμιων Κυπέλλων. Αν θέλετε, ό,τι συγκρατεί (στο πέρασμα του χρόνου) η συλλογική μνήμη. Εάν ψάξουμε ΤΟ πρόσωπο της διοργάνωσης μες στις τέσσερις γραμμές του τερέν, δεν θα κουραστούμε. Αυτός είναι. Αυτός που, με το πόδι, κατεβάζει απ' τον ουρανό την ψηλή μπαλιά σαν να αρπάζει με το χέρι ένα μπαλάκι του τένις.

Και δεν είναι η τεχνική του, αυτή καθαυτή, που τον ξεχωρίζει απ' τους πολλούς. Την τεχνική του μπορεί κανείς να τη βρει κι αλλού. Αυτό που του προσδίδει μοναδικότητα, και κάνει όλη τη διαφορά, είναι η ικανότητα να παίρνει τη σωστή απόφαση στη σωστή υποδιαίρεση του δευτερολέπτου. Αυτό είναι που παραλύει τον αντίπαλο. Το ζήτημα, αν με καταλαβαίνετε, ξεκινά απ' τον νου πριν καταλήξει στα πόδια.

Τι μου έμεινε, αδρή εικόνα, απ' τον προημιτελικό με τη Βραζιλία; Η τρεχάλα του Ρομπίνιο απ' τον πάγκο, τη στιγμή που ο διαιτητής κηρύσσει τη λήξη του α' ημιχρόνου, να προλάβει να πάει καταπάνω στον «Ζιζού» και να κρεμαστεί απ' την αγκαλιά του, σαν να 'ναι γιος του. Ο μικρός το ξανάκανε και στο φινάλε. Ο «Ζιζού» ένιωσε τον Ρομπίνιο, την... πιεστική αγάπη του, περισσότερο απ' όσο είχε νιώσει, στα 90 λεπτά, το πιεστικό μαρκάρισμα του Ζιλμπέρτο Σίλβα.

ΠΩΣ να μαρκάρεις, ιδίως να πιέσεις, το... άπιαστο; Τον αέρα; Ομολογώ πως δεν το περίμενα, ότι ο Ζιντάν «έχει» τέτοια 75 λεπτά ολοκληρωτικής, όσο εναντίον των Βραζιλιάνων, κυριαρχίας στα δρώμενα. Τι πίστευα; Οτι «έχει» ακόμα στιγμές, μόνον. Τις πινελιές που έβαλε στο προηγούμενο παιχνίδι (κατά της Ισπανίας). Τη δυνατότητα να φιλοτεχνήσει και να τελειοποιήσει, με τρεις παρεμβάσεις ή πέντε, κάτι που οι άλλοι νωρίτερα, ο Βιεϊρά πρώτος απ' όλους, έχουν μοχθήσει να φτιάξουν.

Κι όμως, για 75 απ' τα 90 λεπτά ο «Ζιζού» ήταν σαν να μας έδειχνε το βίντεο της καλύτερης, της πιο πλούσιας και της πιο επιβλητικής τετραετίας του (1998-2002). Η αυτό-μπορεί-και-να-είναι-το-τελευταίο-ματς-της-ζωής-μου ψυχοσύνθεση είναι προφανές ότι λειτουργεί καταλυτικά. Αντλείς, σκάβοντας στο πηγάδι, όσα (άσε τον έξω κόσμο) κι εσύ ο ίδιος δεν ήξερες ότι διαθέτεις. Τότε, ενώπιόν του όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, συμπαίκτες ή αντίπαλοι ή τρίτοι, φαντάζουν συμβατικοί.

ΕΙναι αδύνατον να προβλέψει κανείς ποιο θα 'ναι, αυτές τις μέρες, το τέλος... του τέλους (του Ζιντάν). Εκείνο για το οποίο ήδη νιώθω σίγουρος είναι ότι στη δική μου, την ατομική, μνήμη το τρέχον επίτευγμά του (ανεξάρτητα απ' την όποια κατάληξη) θα κατασταλάξει, αξιολογούμενο ως γιγαντιαίο. Ποιο; Η ξεκάθαρη προσωπική υπέρβαση της ακροτελεύτιας εμφάνισης. Απείρως μεγαλύτερο από εκείνο του '98, τη διά της ασέλγειας επί του πτώματος της Βραζιλίας εξιλέωση, στο «Σταντ ντε Φρανς».

Με το Τόγκο, ερήμην «Ζιζού», η Γαλλία έφτασε 30 λεπτά απ' τον αποκλεισμό. Μισή ώρα μακριά (ή, όπως το πάρει κανείς, κοντά) από τα συσσωρευμένα φαντάσματα του 2002 και του 2004. Πριν κυλήσουν δύο εβδομάδες, η Γαλλία και ο «Ζιζού» φτάνουν απόψε ένα ματς μακριά (ή, όπως το πάρει κανείς, κοντά) στον τελικό. Ισως ακουστεί αστείο, αλλά η δουλειά εδώ είναι πιο δύσκολη απ' ό,τι με την Ισπανία στους «16» ή με τη Βραζιλία στους «8». Διότι, εδώ, η Γαλλία step-by-step έγινε το φαβορί πια, πράγμα που δεν ήταν στα αμέσως προηγούμενα βήματά της, κι έχει να χάσει... τα πάντα.

Απεναντίας, η Πορτογαλία δεν έχει τίποτα να χάσει. Επίσης, η Πορτογαλία (αποδεδειγμένα) δεν έχει καμία αναστολή να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, ό-λ-α όμως, αδιαφορώντας πλήρως για το κόστος. Είναι πάνω κι από βέβαιον ότι θα προβοκάρουν, ότι θα «παίξουν επάνω» στους Γάλλους που με μία κίτρινη κάρτα μένουν (ο Ζιντάν, μεταξύ άλλων) εκτός τελικού. Γυφτιά ή όχι, θα επενδύσουν μέρος του παιχνιδιού τους σ' αυτό. Είναι το σημείο στο οποίο υπεισέρχεται εκ νέου η (κατά τι τροποποιημένη) ικεσία της γονατιστής, μπροστά στη θέληση του διαιτητή, οικουμένης. Σενιόρ, μη μας δώσεις τελικό Μουντιάλ με τη Γαλλία παρούσα και τον «Ζιζού» απόντα...