Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Σήμερα είμαι κατά 800 ευρώ πιο φτωχός. Όταν την έδιναν 8:1, είχα παίξει ένα κατοστάρικο τη Γερμανία ότι θα πάρει το Κύπελλο. Ρούφηξε τα δύο από την Ιταλία και αντίο. Δεν έχω παράπονο από κανέναν. Από τον Κλίνσμαν, που μια χαρά παλικάρι είναι, παρά το ότι έχει αποκτήσει την υγιή χαζοχαρούμενη φάτσα του Καλιφορνέζου, από τους παίκτες, που όση μπάλα ήξεραν τόση έπαιξαν, από τον Μπάλακ, τον οποίο οι -πάσχοντες από το σύνδρομο του Μπεκενμπάουερ- Γερμανοί τον βάφτισαν ηγέτη, ή από τους μπουκ. Μέχρι τετράδα με το ποσοστό της έδιναν τη Γερμανία, στην τετράδα τελείωσε το λαδάκι της και πολύ σωστά έπραξαν ως μπουκ και άνθρωποι.
Από αυτούς που έχω παράπονο, είναι οι πωλητές σότου.

Είναι ένα πράγμα να κάνεις μια εκτίμηση και να μη σου βγει. Εγώ, για παράδειγμα, έβλεπα το ματς ισοπαλία under και να το κερδίζει η Γερμανία στα πέναλτι ή να βάζει δύο γκολ μέχρι το ’30, και η Ιταλία να μειώνει σε 2-1. Και τα δύο σενάρια ήταν εφικτά, με το δεύτερο λιγότερο, αφού η διεθνής πείρα των Ιταλών παικτών δεν θα τους οδηγούσε σε μια αρχική κατάρρευση, επειδή μόνο και μόνο δεν έπαιζε ο Νέστα. Το δεύτερο σενάριο ήταν πιο λογικό και παραπέντε λεπτά, τουλάχιστον, θα έβγαινε στο σκέλος ότι το ματς θα πήγαινε στα πέναλτι. Εκανα την εκτίμησή μου, την είπα στο Mega, έβαλα τα λεφτά μου εκεί που είναι το στόμα μου -που λένε και οι Αμερικανοί- κι ελπίζω κανένας να μην έχει παράπονο. Γιατί αν οι εκτιμήσεις έβγαιναν κάθε φορά, αντί να γράφω κείμενα, θα έγραφα δελτία.

Είναι άλλο πράγμα να πουλάς πληροφορία. Γιατί, για παράδειγμα, στο Mega κι εγώ μίλησα για τη διαιτησία. Σε μία γενική προσέγγιση ότι ο διαιτητής, αν δεν είναι παράφρονας, πάντα δίνει μια ψιλή αβάντα στην ομάδα που παίζει στην έδρα της. Πρέπει να είσαι ψυχοπαθητική προσωπικότητα για να γουστάρεις να σε βρίζουν οι άνθρωποι και είναι λογικό να προτιμάς να σε χειροκροτούν, επειδή έβγαλες κάρτα σε παίκτη των φιλοξενουμένων, παρά να σε γιουχάρουν, επειδή έδειξες σε δικό τους παίκτη.Είναι, όμως, άλλο η γενική τοποθέτηση, που αφήνει περιθώρια για μεγάλες αποκλίσεις, και άλλο η απευθείας αναφορά σε πρόσωπα, που δεν αφήνει περιθώρια σε καμία.

Διάβασα και άκουσα σε κανάλι για τη διατεταγμένη υπηρεσία που ανέθεσε η ΦΙΦΑ στον Κανταλέχο να στείλει τη Γερμανία στον τελικό. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια. Διατεταγμένη υπηρεσία. Καμικάζι. Να μπει στο γήπεδο, να δείξει μία κάρτα στον Γκατούζο, να γυρίσει και να τη δείξει στον Καμορανέζι, για να μην μπαίνει στον κόπο να τη βάζει στην τσέπη και να την ξαναβγάζει. Ο άνθρωπος μπαίνει, λοιπόν, δείχνει τις δύο πρώτες κάρτες σε Γερμανούς και στη μόνη φάση που ευνόησε τη Γερμανία ήταν σε ένα ανύπαρκτο φάουλ που έδωσε στη γραμμή της μεγάλης περιοχής των Ιταλών. Αν έμπαινε το φάουλ, τι θα έλεγαν οι ψαγμένοι; Το λέγαμε εμείς. Τώρα που δεν μπήκε, τι λένε;
Λένε ότι όλα είναι στημένα από τους μπουκ για να πάρει το Κύπελλο η Πορτογαλία και όλη η υφήλιος να χωρέσει σε έναν κουβά.

Το λένε από το Παγκράτι μέχρι το Χαϊδάρι. Το λένε από βετεράνοι τερματοφύλακες και ιδιοκτήτριες μίνι μάρκετ, μέχρι πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Ολα στημένα για να το πάρει η Πορτογαλία. Και ρωτάω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Γιατί δεν παίζουν τα πάντα στην Πορτογαλία, να τους γονατίσουν τους καριόληδες τους μπουκ; Μήπως φοβούνται ότι οι μπουκ θα αλλάξουν στο στήσιμο. «Νούνιο, εσύ; Ο μπουκ είμαι. Ευτυχώς που σε πρόλαβα. Πες και στα άλλα παιδιά ότι πρέπει να χάσουν, επειδή διέρρευσε το μυστικό από μία κυρία που έχει μίνι μάρκετ. Α, όπως βγαίνετε από τη φυσούνα, πες το και στον Ζιντάν ότι πρέπει να κερδίσουν. Εκτός αν μπορείτε να χάσετε και οι δύο, για να τους πάρουμε όλα τα λεφτά».

Ας κάνουμε, λοιπόν, δύο τα ερωτήματα. Γιατί όσοι λένε ότι ξέρουν πως έχει στηθεί το Μουντιάλ από τους μπουκ, δεν το παίζουν στο στοίχημα να κονομήσουν; Και αν φοβούνται ότι οι μπουκ θα ρίξουν την απόδοση, ας κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Δεύτερον. Πού στο διάολο το έμαθαν; Πώς είναι δυνατόν ένας άσχετος από την Αργυρούπολη να ξέρει τις αποφάσεις της σούπερ μυστικής οργάνωσης των μπουκ; Ο,τι και αν σας λένε, πάντα να σκέπτεστε την πηγή. Αυτός που μου το λέει, έχει τη δυνατότητα να έχει προνομιακή πληροφόρηση;

Για να το πούμε απλά: «Αυτός που μου τα γράφει είναι Μπαλής;». Γιατί αν κάποιος κοινός άνθρωπος ξεκινούσε το κείμενό του για το Minicar της Mitsubishi με τη φράση «ενσαρκώνει το όραμα της εταιρείας ως προς την αρχιτεκτονική, την τεχνολογία και τη σχεδίαση των μελλοντικών μικρών αυτοκινήτων», θα κάγχαζα κραυγαλέα. Πού στο διάολο ο παπάρας θα μπορούσε να ξέρει το όραμα του σχεδιαστή της Mitsubishi; Το πολύ που θα μπορούσε να γράψει: «Ρε, φτιάξανε ένα Smart που το λένε Mitsubishi» κατά το «τι μάρκα είναι το Datsun σου;». Ο Μπαλής, όμως, είναι σαν τα καλά αποσμητικά. Εμπνέει εμπιστοσύνη και ξέρεις ότι δεν θα σε εγκαταλείψει χωρίς πληροφόρηση στη δύσκολη στιγμή.

Πρώτον, είναι γνωστό ότι όλοι οι σχεδιαστές και ειδικά της Mitsubishi τον παίρνουν στο τηλέφωνο. «Dimitri san. Exo ena arxitektoniko orama. Ena avtokinito me…» και ο Ιάπων ανοίγει την κίτρινη ψυχή του στον Μπαλή. Γιατί νιώθει σιγουριά. Ο Δημήτρης ακούει υπομονετικά και μετά κάνει τις παρατηρήσεις του. «Τιμόνι του έβαλες;». «Yes, Dimitri san». «Ρόδες, πόσες;». «Dyo, Dimitri san». «Οχι, όχι, όχι, ρε Γιαμαμότο. Πάμε πάλι, Γιαμαμότο. Δύο στο ποδήλατο. Τρεις στο τρίκυκλο. Τέσσερις στο αυτοκίνητο». «O, sofe Balli. Pos mporeis na kleineis tosi gnosi?», αρχίζει το γλύψιμο ο Γιαμαμότο, αλλά ο Μπαλής εκεί τον κόβει. «Πάρε αύριο να σου πω γιατί δεν βάζουμε τον λεβιέ των ταχυτήτων στη μέση του καθίσματος του οδηγού». Η σχέση τους, όμως, παραμένει αυτή. Σεβασμού στον μεγάλο λευκό, με τον σφιχτό κόμπο της γραβάτας.

Γιατί ο Μπαλής ξέρει την κίτρινη ψυχή. «Συμβολίζοντας το "εγώ" ή την "αγάπη" στα ιαπωνικά», αναφέρεται στο Mitsubishi που θα ονομάζεται «i». Πόσοι από εσάς ξέρατε ότι όταν η δασκάλα στα ιαπωνικά σχολεία πει «και ποιος ξέρει την απάντηση;», όλα τα μούλικα φωνάζουν «i»; Επίσης, πόσοι από εσάς ξέρατε ότι το ομορφότερο ανθρώπινο συναίσθημα μετά τη ναυτία, η αγάπη, στα ιαπωνικά λέγεται «i»; Κανένας σας, ρε. Αντε, αν υπάρχει κανένας παλιός ναυτικός να ξέρει το «παπασά» και το «μαμασά», που είναι το όνομα του τσατσού και της τσατσάς στα μπουρδέλα. Από ανώτερα, όμως, συναισθήματα, στούρνοι.

Και θα τελειώσω με τα αθάνατα λόγια στο χθεσινό κείμενο του Δημήτρη. «Το ταμπλό είναι ενιαίο, η κονσόλα περιλαμβάνει περιστροφικά χειριστήρια και ο πίνακας όργανα με ψηφιακά στοιχεία». Το διαβάζεις και έτσι όπως κινούνται όλα, πραγματικά σε πιάνει ναυτία. Και μετά διαβάζεις: «Τέλος, τα στρογγυλεμένα καθίσματα με ευχάριστες αποχρώσεις προσδίδουν μια διαφορετική, φρέσκια διάθεση στην καμπίνα». Το διαβάζεις, νιώθεις gay που τον έπιασε ναυτία.