Η απόφαση της μιας στιγμής, που σε κάνει για πάντα Μπεαρτζότ... ή Φάμπρι (Σπυρόπουλος)

Αν υπήρχε Τσάμπιονς Λιγκ και για τις Εθνικές ομάδες (όπως υπάρχει για τους συλλόγους κορυφής) της Ευρώπης, τότε αυτός στο Ντόρτμουντ θα 'ταν ο άξιος τελικός. Ο τελικός που θα άρμοζε. Σειόταν η γη, το ένιωθες, από τη μεγαλειώδη γιγαντομαχία. Σου το 'στελναν, από το γρασίδι κατευθείαν στο σαλόνι σου. Δεν το χάρηκα απλώς. Ως Ευρωπαίος (έστω, ως Έλληνας, Ευρωπαίος σε καραντίνα αυτές τις μέρες) το καμάρωσα. Ηταν το ποδόσφαιρο.

Οχι η μπάλα. Το ποδόσφαιρο. Της σοβαρότητας, της συγκέντρωσης, της οργάνωσης, του πνεύματος, της θέλησης, της σιδερένιας ενότητας, της κλάσης, του ρίσκου. Εκτός αν όλ' αυτά (έχουμε χάσει τόσο πολύ το τόπι, που φτάσαμε να) τα θεωρούμε... ελαττώματα, όχι προτερήματα. Ηταν, στο τέλος της ημέρας, το ποδόσφαιρο του αυτοσεβασμού των πρωταγωνιστών. Αρα, και των πρωταγωνιστών που σέβονται τον θεατή. Το σχεδόν αλάνθαστο ποδόσφαιρο.

Προ Παγκοσμίου Κυπέλλου, ένα βράδυ στον Flash, κάτι καλά παιδιά με ρώτησαν για την Ιταλία στο Μουντιάλ 2006 σε συνάρτηση με το σκάνδαλο Moggiopoli κ.λπ. Τους είπα ότι αυτό θα 'ναι το πιο αληθοφανές, αλλά στη βάση του ψεύτικο, άλλοθι για το σενάριο της αποτυχίας. Βολικό, εύκολο, αλλά ψεύτικο. Οταν μπαίνεις στο γήπεδο κι αρχίζεις να τρέχεις στο χορτάρι, είναι το τελευταίο που σε απασχολεί.

Εάν η Ιταλία αποτύγχανε, θα 'ταν επειδή ενδεχομένως θα μπορούσε να μπουρδουκλωθεί είτε στον περίπλοκο όμιλό της είτε στον παραδοσιακό, υπολογιστικό, εαυτό της. Και, πάντως, όχι λόγω Μότζι. Η εκ των υστέρων απόδειξη είναι η απόδοση στο τουρνουά του Μπουφόν, του Καναβάρο, του Τζαμπρότα. Σας φάνηκαν... επηρεασμένοι; Στο μεταξύ, ο όμιλος στη ροή των αγώνων απλοποιήθηκε. Οι δε υπολογισμοί πέρασαν ξώφαλτσοι (στο μεσαίο ματς με τις Ηνωμένες Πολιτείες), αλλά εν τέλει δεν ακούμπησαν.

Οι Ιταλοί έχουν τον τρόπο, όλα (οτιδήποτε θεωρητικώς κακό συμβαίνει στον έξω κόσμο ή και στα ενδότερά τους) να τα διοχετεύουν στο σωστό κανάλι και να τα κάνουν... καλά. Το αρνητικό, να το φιλτράρουν και να το μετατρέπουν σε πηγή θετικής ενέργειας. Η Moggiopoli ήταν το προπατορικό αμάρτημα που κουβαλούσαν, προτού καν συγκεντρωθούν στο Κοβερτσάνο για την αποστολή στη Γερμανία.

Έκτοτε, μεσολάβησαν κι άλλα. Τορπίλες, μικρές ή μεγάλες, από πιθανές κι απίθανες πηγές εκτόξευσης. Από την απόπειρα αυτοκτονίας του Πεσότο στο Τορίνο και τις τέσσερις αγωνιστικές του Ντε Ρόσι, έως τον τραυματισμό διαρκείας του Νέστα και τα... χειρότερα που τους έγραψε στα καλά καθούμενα το γερμανικό περιοδικό, αν δεν απατώμαι το «Spiegel». Δεν κατάλαβαν τίποτα! Κλείστηκαν στο υποβρύχιό τους, ατσαλώθηκαν.

Είπαν πως για να φτάσει τις 100 συμμετοχές ο Καναβάρο, προλαβαίνει μόνο εάν διανύσουν όλο τον δρόμο, το ίδιο για να ξαναπαίξει (μετά την τιμωρία) ο Ντε Ρόσι. Τα είπαν και τα έκαναν. Αντλησαν επιμέρους λύσεις απ' όποιον είχαν... και δεν είχαν, εκάστοτε, στην ενδεκάδα ή στον πάγκο. Τον Πίρλο και τον Ιακουίντα. Τον Τζιλαρντίνο. Τον Ματεράτσι και τον Ιντσάγκι. Τον Τότι. Τον Τζαμπρότα και τον Τόνι. Τον Γκρόσο και τον Ντελ Πιέρο.

Δέκα διαφορετικοί σκόρερ, ασύλληπτο! Και ο Λίπι, τη στιγμή που είχε σημασία, πριν από την παράταση προχθές, πήρε επιτόπου (σε μια νύχτα μέσα ή, το πολύ πολύ, από την προηγούμενη) το είδος της φίφτι φίφτι απόφασης, από εκείνες που μετά σε συνοδεύουν... μια ζωή. Και σε κάνουν είτε Εντμόντο Φάμπρι του '66 (να σε περιμένουν στο αεροδρόμιο με τις ντομάτες στα χέρια) είτε Εντσο Μπεαρτζότ του '82 (να σε περιμένει η περίοπτη θέση στην αιωνιότητα).

Ο ίδιος Λίπι, κάποτε, έχασε δύο σερί τελικούς Πρωταθλητριών με το υπερόπλο Ζιντάν στη δική του, όχι στην αντίπαλη, ενδεκάδα. Στον πρώτο από αυτούς μάλιστα, το '97 στο Μόναχο κατά της Μπορούσια Ντόρτμουντ, είχε προτιμήσει να ξεκινήσει (προσοχή, δεν είναι ανέκδοτο) τον... Σέρτζο Πορίνι μπροστά από τον Ντελ Πιέρο! Και ενώ η Γιούβε ήταν 3-1 πίσω, έβαλε στο 88' (αντί του Μπόκσιτς) τον Τακινάρντι. Ούτε αυτό είναι ανέκδοτο. Είναι, κάθε φορά, η σκέψη που βγαίνει στη στιγμή από τον δαίδαλο του εγκεφάλου του προπονητή.

Εδώ, στον ημιτελικό, η δύναμη της απόγνωσης (ότι τα πέναλτι πλησιάζουν...) τον εξώθησε στην 4-1-5. Tρέλα! Τέσσερις να αμύνονται, πέντε να επιτίθενται, κι ένας (ο έξοχος στον ρόλο της καλαμιάς μες στη μέση του κάμπου Γκατούζο) να ενώνει την τετράδα με την πεντάδα. Κορόνα-γράμματα. Κι όμως είχε, κατά βάθος, λογική. Εάν είναι με τους Γερμανούς μες στο σπίτι τους να παίξεις κορόνα-γράμματα, βγαίνει νόημα να το κάνεις στην παράταση, πιο πολύ από το να το αφήσεις για τα πέναλτι.

Η Γερμάνια εμφάνισε την τελευταία μεγάλη, μ' όλη τη σημασία, ομάδα της στο Euro '96. Ύστερα από αυτή τη δεκαετία, στο κύλισμα της οποίας συνήθισαν να ανακυκλώνουν την γκρίζα μετριότητα και (παρά την έκλαμψη του Μουντιάλ 2002) να συμβιβάζονται με την πραγματικότητα ότι υποχωρούν ασταμάτητα έναντι των υπερδυνάμεων, εδώ η υποχώρηση αναχαιτίστηκε κι έκαναν, πάλι, καθαρά βήματα προς τα εμπρός. Θα φανούν, εάν στο μεταξύ η Συντήρηση δεν γκρεμίσει ό,τι η Πρόοδος έκτισε, στο Euro 2008 και στο Μουντιάλ 2010.

Όταν η Άγουρη (σε πείρα και προσωπικότητα), κι επιπλέον average σε ταλέντο, «τάξη» του 2006 θα 'χει ωριμάσει και θα 'χει τονώσει την αυτοεκτίμησή της. Σε τούτο το Παγκόσμιο Κύπελλο, η Γερμανία υποκατέστησε (έως εκεί που την έπαιρνε να υποκαταστήσει) τις ελλείψεις της με το «νέο κύμα» που ο Κλίνσμαν έφερε στα παραδοσιακά γερμανικά ήθη. Και με το κύμα των εξεδρών. Το κύμα των εξεδρών δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον. Αλλά το κύμα του Κλίνσμαν δημιούργησε βάση για να προχωρήσουν κτίζοντας επάνω σ' αυτήν.

Επίσης, από την οπτική των Δημοσίων Σχέσεων, σε τούτο το Παγκόσμιο Κύπελλο η Γερμανία έγινε από συμπαθής (επειδή ήταν, σε αντίθεση με τα στερεότυπα από το... αντιπαθητικό παρελθόν της, τρωτή) έως δημοφιλής (επειδή έδειξε, στο έστω πρώιμο αυτό στάδιο, ότι πάει να γεννήσει κάτι το διαφορετικό). Το κυριότερο, ως οικοδέσποινα δεν προκάλεσε. Εάν οι ανά τετραετία φόβοι της οικουμένης είναι ότι η διοργανώτρια έχει «όλες τις βοήθειες», η Γερμανία του 2006 ήταν η λιγότερο ευνοημένη τέτοια στα χρονικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Φυσικά, κάθε δημοσιογράφος ή έντυπο ή κανάλι (μπορεί να) είναι και μια θεωρία συνωμοσίας. Μου είναι αδύνατον να αντιπαλέψω την οποιαδήποτε. Μου είναι και αδιάφορο να πείσω τον οποιονδήποτε. Εχω πείσει τον εαυτό μου και μου φτάνει. Πώς; Με το αμάχητο κριτήριο. Οτι εάν αύριο του τη σφυρίξει του αρχισυντάκτη και μου ζητήσει 1.000-1.500 λέξεις με θέμα «πώς σπρώχθηκε η Γερμανία στο Μουντιάλ 2006», δεν θα 'χω σοβαρό υλικό να γεμίσω τον χώρο δίχως να γελάει ο αναγνώστης μαζί μου...