Κάθε διαζύγιο για καλό (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το διαζύγιο μπορεί να συνοδεύτηκε από λόγια πικρά (μοναχά από την πλευρά του απατημένου, έστω), αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν είχε άλλο μέλλον ο γάμος του ΠΑΟ με τον Γιάκα Λάκοβιτς. Ασχετα με τον τρόπο που επέλεξε ο Σλοβένος για να ρίξει τη μαύρη πέτρα πίσω του, η φυγή του είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Οχι μόνο για τον παίκτη, αλλά και για τον ίδιο τον Παναθηναϊκό.

Ο Λάκοβιτς κατέφθασε στην Αθήνα το 2002, αμέσως μετά την κατάκτηση του τρίτου ευρωπαϊκού τροπαίου, αλλά και την (προσωρινή, όπως αποδείχθηκε) απώλεια των σκήπτρων στο ελληνικό μέτωπο. Στα τέσσερα χρόνια της θητείας του στο «τριφύλλι», κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα Ελλάδας και έπαιξε σε ένα φάιναλ φορ Ευρωλίγκας. Απολογισμός αναμφισβήτητα αξιόλογος, αλλά με έναν αστερίσκο. Ο Λάκοβιτς υπέγραψε το 2002 στον πρωταθλητή Ευρώπης, αλλά, έκτοτε, δεν μπόρεσε να τον οδηγήσει σε ευρωπαϊκό τίτλο.

Ευθύνεται μόνον ο ίδιος; Οχι βέβαια. Ούτε μπορούμε να ζητήσουμε «ευθύνες», όταν μια ομάδα διατηρείται με θαυμαστή συνέπεια στην κορυφογραμμή της Ευρώπης. Οπως και να το κάνουμε, όμως, ο χρυσοποίκιλτος ΠΑΟ της τετραετίας 2002-2006 ήταν η ομάδα του Λάκοβιτς. Και η ομάδα του Λάκοβιτς δεν φόρεσε ποτέ το ευρωπαϊκό στέμμα.

Η συνταγή με την οποία έχτισε ο Ομπράντοβιτς τον μετα-Μποντιρόγκα Παναθηναϊκό ήταν εξαρχής εύθραυστη, αφού είχε ως συστατικό-κλειδί έναν παίκτη λιγότερο αξιόπιστο και λιγότερο αυτόφωτο από τον Ντέγιαν. Ο Λάκοβιτς παίζει με το τρίποντο και με τη διείσδυση. Αλλά το τρίποντο είναι κορώνα-γράμματα και η διείσδυση συζητήσιμης αποτελεσματικότητας όπλο, αφού μιλάμε για Κοντορεβιθούλη, δίχως μακριά χέρια και δίχως κορμί που να αντέχει τις επαφές.

Τα ίδια μειονεκτήματα του Γιάκα γίνονταν ακόμα πιο φανερά στην άμυνα, όπου ο προσωπικός αντίπαλος του Λάκοβιτς αναδεικνυόταν συχνά σε ήρωα. Ο Παναθηναϊκός αυτής της τετραετίας δεν είχε μπλοκέρ επιπέδου Βράνκοβιτς, οπότε ένας αδύναμος στην άμυνα περιφερειακός αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα. Αλλά, όταν έχεις πίσω σου χταπόδι, δεν ανησυχείς. Γι' αυτό οι κατά καιρούς προπονητές του Γκάλη ήθελαν πάντοτε έναν Στόγιαν ή έναν Φασούλα πίσω από τον Νικ.

Η απόκτηση του Βασίλη Σπανούλη, το καλοκαίρι του 2005, έκανε τον Λάκοβιτς λίγο-πολύ αναλώσιμο. Το αδόκιμο σχήμα με τους τρεις κοντούς (Διαμαντίδης, Λάκοβιτς, Σπανούλης) ήταν επιλογή περίπου υποχρεωτική για τον Ομπράντοβιτς, αφού ο Σέρβος ήθελε τους αστέρες του στο παρκέ όσο γίνεται περισσότερη ώρα. Δεν είχε άλλωστε «τριάρι» πρώτης γραμμής. Η απόκτηση του Σισκάουσκας δίνει περισσότερη ευελιξία και επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να ψάξει για τον αντικαταστάτη του Λάκοβιτς, χωρίς να πονοκεφαλιάζει για τυχόν «mismatch» στην άμυνα. Ο καινούργιος ΠΑΟ θα είναι μια ομάδα πιο ψηλή, πιο μοντέρνα και λιγότερο προβλέψιμη.

Θα λείψει ίσως η τρέλα του Λάκοβιτς στις δύσκολες ώρες, αλλά ενδέχεται αυτές οι δύσκολες ώρες να είναι λιγότερες απ' ό,τι πέρυσι ή πρόπερσι. Ειδικά αν αποκτηθεί αντί του Σλοβένου ένας γκαρντ πιο πλήρης. Κρίμα που δεν προλαβαίνει να πλευρίσει τον Νίκο Ζήση! Αν και μάλλον ο Ομπράντοβιτς θα ψάξει για σκόρερ...