FC: Η Εθνική είναι ένα από τα λίγα υγιή κύτταρα, σε ένα ποδόσφαιρο που πάσχει από την επάρατη νόσο

Εγώ τη σημερινή Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου πραγματικά την καμαρώνω - κι όχι μόνο επειδή αρνείται πεισματικά να χάσει είτε σε επίσημο, είτε σε φιλικό παιχνίδι εδώ και τόσο καιρό. Κυρίως διότι εκεί οι παίκτες δεν είναι Παναθηναϊκοί ή Ολυμπιακοί αλλά πρώτα απ’ όλα διεθνείς. Εκεί δεν πλακώνονται για ένα φάουλ, δεν βρίζονται για το αποτέλεσμα ενός ντέρμπι, δεν κρατάνε μούτρα ο ένας στον άλλον, ούτε συμμερίζονται τις οπαδικές κραυγές για «πελάτες», «κότες», «στόλους» κλπ. Εκεί είναι όλοι μια παρέα. Κι όπως σε μια παρέα, κάποιοι είναι πιο κολλητοί με κάποιους και δεν είναι όλοι με όλους, έτσι και στην Εθνική ισχύει το ίδιο. Μόνο που κριτήριο φιλίας, δεν είναι η ομάδες που παίζουν, αλλά οι ηλικίες τους, ο τόπος καταγωγής τους, το πόσο κολλάνε σαν άνθρωποι ή η διαδρομή τους από τις μικρές Εθνικές μέχρι αυτή των Ανδρών.

Γενικά η Εθνική, ήταν πάντα «καταφύγιο» για πολλούς, χωρίς ποτέ να είναι όλοι μια παρέα κολλητών. Το 2004 πήραμε το Euro και ο Τσιάρτας γκρίνιαζε που δεν έπαιζε περισσότερο τη στιγμή που όλοι πανηγυρίζαμε, αλλά κανείς δεν του κράτησε κακία: από το δικό του αριστερό πόδι ξεκίνησε τόσο το γκολ του Χαριστέα με τους Ισπανούς όσο και του Δέλλα με τους Τσέχους. Σε μια παρέα υπάρχει κι αυτός που παραπονιέται λίγο παραπάνω από τους άλλους, αλλά του αναγνωρίζουν όλα όσα προσφέρει. Και πριν το Euro του 2008, τότε που θρυλείται ότι οι Ολυμπιακοί με τους ΑΕΚτζήδες διεθνείς τσακώθηκαν ή/ και πλακώθηκαν λόγω του πρωταθλήματος που πήρε ο Ολυμπικαός στα χαρτιά εξαιτίας της υπόθεσης Βάλνερ, το θέμα έμεινε εντός Εθνικής και ξεπεράστηκε, όπως κι αν επέλεξαν να λύσουν τις διαφορές τους - ούτε «μανιάτικα» κράτησαν, ούτε παράτησε κανείς την ομάδα.

Πριν από μερικούς μήνες, επί Σάντος, είχαμε ένα άλλου τύπου «τσουνάμι»: ο Γκέκας, ο Αμαντίδης και ο Κυργιάκος, ανακοίνωσαν ότι αποχωρούν από την Εθνική, διάφοροι άλλοι «απείλησαν» ότι θα κάνουν το ίδιο, ο Κατσουράνης κατηγορήθηκε ότι είναι «παράγοντας» και «βγάζει την 11άδα», γενικά έγινε ο κακός χαμός. Σήμερα, ο Γκέκας επέστρεψε παραδεχόμενος αντρίκεια ότι έσφαλε , ο Χαριστέας γύρισε κι είναι σαν να μην έλειψε ποτέ, αυτοί που ήθελαν να αποχωρήσουν δείχνουν ευτυχείς που παρέμειναν, στα γκολ είναι όλοι μαζί, όπως είναι και στις δυσκολίες. Αυτό είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα του Σάντος και των συνεργατών του, μεγαλύτερο κι από το αήττητό του: ότι χωρίς φανφάρες και παχιά λόγια, κατάφερε να φέρει την ηρεμία στην Εθνική, να ξαναφέρει την έννοια της παρέας και μαζί την αίσθηση της αξιοκρατίας και της απόλυτης δικαιοσύνης.

Αυτό ακριβώς που έχει πετύχει αθόρυβα ο Σάντος, κάποιοι προσπαθούν με άναρθρες κραυγές να το δυναμιτίσουν. Μιλάνε για άνιση μεταχείριση παικτών πριν το ντέρμπι, εννοούν ότι ο Σάντος αβαντάρει τους πράσινους διεθνείς έναντι των κόκκινων κι ότι οι πρώτοι θα είναι πιο ξεκούραστοι στο ντέρμπι. Εντελώς «συμπτωματικά», είναι οι ίδιοι που γκρίνιαζαν παλιότερα, όταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού που καλούνταν στην Εθνική, ήταν περισσότεροι απ’ αυτούς του Ολυμπιακού. Άλλοτε πάλι τους φταίει που ο Σάντος έχει εργαστεί στον Παναθηναϊκό κι ότι ο Φύσσας και ο Βόκολος υπήρξαν παίκτες του. Δεν βγάζεις άκρη...

Αυτός που ελπίζω ότι βγάζει άκρη και θα συνεχίσει να βγάζει, είναι ο Σάντος. Που είπε «εγώ είμαι προπονητής της Εθνικής, ούτε του Παναθηναϊκού, ούτε του Ολυμπιακού» κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Πάσχισε πολύ ο Φερνάντο να κρατήσει το «μαγαζί» που λέγεται Εθνική ποδοσφαίρου καθαρό και τακτοποιημένο, παρόλο που δεν του «ανήκει», αλλά απλά το διαχειρίζεται. Κι όλοι αυτοί που θέλουν να του το κάνουν χάλια, να το βρωμίσουν και να το ανακατέψουν, να το δυσφημίσουν και να το απαξιώσουν, πρέπει να βρουν απέναντί τους όχι μόνο τον Σάντος και την ΕΠΟ, αλλά όλους εμάς, που αγαπάμε την Εθνική και πανηγυρίζουμε τις επιτυχίες και τα γκολ της, ακόμα κι αν τα πετυχαίνουν παίκτες που παίζουν στον «αιώνιο αντίπαλο»...

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr