Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μία από τις ευκολότερες άμυνες κάθε ενόχου στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι «Γιατί δεν τα λέτε και για τον…». Ακολουθούν ονόματα. Αν κάτι είχε κάνει ο Δημητρόπουλος, δράστης σκανδάλων υπέρ του Παναθηναϊκού εμφανιζόταν ο Σπανέας. Αν το είχε κάνει ο Παπαχίτζιος, ο Ζαχαριάδης. Οπότε ο δημοσιογράφος κατέληγε στο «βέβαια, ανάλογα σκάνδαλα έγιναν και από…», με αποτέλεσμα η καταγγελία να γίνεται σούπα. Κάθε σκάνδαλο, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αντιμετωπίζεται αυτόνομα. Διαφορετικά καταλήγουμε στο «όλοι τα ίδια κάνουνε», που είναι η μεγαλύτερη κατάρα της Ελλάδας. Είναι επίσης το επιχείρημα που λατρεύει κάθε απατεώνας. Γιατί όταν λέει το «Ολοι τα ίδια κάνουνε. Ετσι είμαστε εμείς οι Ελληνες», για παράδειγμα, ένας περιπτεράς, βάζει τον εαυτό του στην ίδια θέση με τον αντίστοιχο παράνομο στα δημόσια έργα. Ο περιπτεράς άντε να χρεώνει 20 λεπτά παραπάνω το λίτρο. Ο εργολάβος κάποια εκατομμύρια παραπάνω το κάθε χιλιόμετρο. Η μόνη διαφορά είναι ότι η «κλεψιά» του περιπτερά μάς φαίνεται επειδή πληρώνουμε τα 20 λεπτά, αλλά η απατεωνιά του εργολάβου όχι, αφού μας τα παίρνουν μέσω των έμμεσων φόρων. Το σκεφτόμουν καβάλα πάνω στη μηχανή, καρφωμένος πίσω από ένα τρόλεϊ στην οδό Βεΐκου, με μια ουρά αυτοκινήτων μισό χιλιόμετρο πίσω μου, επειδή ένα φορτηγό του Δήμου Αθηναίων είχε αποφασίσει στις οκτώ η ώρα το πρωί να μαζεύει κλαδιά από τον δρόμο.

«Το γιατί δεν τα λέτε και γι' αυτόν…» πάει και κολλάει στην περίπτωση της μάχης ανάμεσα στον Βασίλη Γκαγκάτση και τον Γιώργο Ορφανό. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω τυφλή εμπιστοσύνη στο λαϊκό αίσθημα. Ο λαός έχει αποθεώσει αλήτες και αποδοκιμάσει άτομα επειδή και μόνο ήταν ειλικρινή. Στην Ελλάδα, αν πεις «κάτω οι Αμερικάνοι», έχεις εξασφαλίσει το χειροκρότημα και μετά μπορείς να προσθέσεις ότι ο Μιλόσεβιτς συγκρίνεται με τον Γκάντι και να μην έχεις πρόβλημα. Η περίπτωση όμως του Βασίλη Γκαγκάτση είναι αξιοπρόσεκτη, επειδή το να αποδοκιμαστείς από τον κόσμο που είχε μαζευτεί για να αποθεώσει την Εθνική στο Καλλιμάρμαρο είναι κατόρθωμα. Τώρα, γιατί ο κόσμος αποδοκίμασε τον Γκαγκάτση; Επειδή συνεργάστηκε με τα στελέχη της παράγκας, επειδή εξυπηρέτησε τον Ολυμπιακό και επειδή δεν έχει καν τη συμπάθεια των Ολυμπιακών. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης δεν είναι Σάββας Θεοδωρίδης. Είναι ΠΑΟΚτσής και Θεσσαλονικιός και οι οπαδοί του Ολυμπιακού ξέρουν ότι αν το συμφέρον του ήταν να στηρίξει άλλη ομάδα, θα το έκανε χωρίς ενδοιασμό. Η κόντρα όμως είναι ανάμεσα στον Γιώργο Ορφανό και την ΕΠΟ. Οχι ανάμεσα στον Ορφανό και τον Γκαγκάτση.

Αντίθετα με το νομοσχέδιο του Γιώργου Φλωρίδη, που αντικείμενό του ήταν να φαγωθεί ο Βίκτωρας Μητρόπουλος, το νομοσχέδιο του Ορφανού έχει ένα άρθρο αφιερωμένο στο φάγωμα του Γκαγκάτση και τα υπόλοιπα έχουν συνταχθεί για να ελεγχθεί το ποδόσφαιρο από το κράτος. Το νομοσχέδιο εντάσσεται σε μια νοοτροπία ελέγχου του αθλητισμού που εφαρμόζει ο Ορφανός και μοιάζει σαν την αντίστοιχη με τις «αλώσεις» των ομοσπονδιών που εφάρμοσε ο Κουλούρης στην πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ. Ξεκίνησε με τη δημιουργία τεσσάρων ομοσπονδιών ανύπαρκτων στην Ελλάδα χειμερινών αθλημάτων για να ελέγξει ο Ορφανός την Ολυμπιακή Επιτροπή, συνεχίστηκε με τη χρησιμοποίηση του Ελεγκτικού Συμβουλίου σαν γραφείο συλλογής πληροφοριών ώστε οι πρόεδροι των ομοσπονδιών που βρίσκονταν ένοχα στοιχεία να γίνονται υποχείρια του υφυπουργού και το επόμενο βήμα ήταν το νομοσχέδιο για το ποδόσφαιρο.
Εντυπωσιάστηκα όταν σε συζήτηση με στέλεχος του ΠΑΣΟΚ άκουσα να μου λέει ότι ο Γιώργος Ορφανός είναι άτομο άνω της μέσης ευφυΐας. Σε προσωπικό επίπεδο, πιθανότατα. Το να διαλέγεις συμβούλους όμως με το παρελθόν του Βίκτωρα Μητρόπουλου ή να συνοδεύεσαι στη συνάντηση στη Ζυρίχη από τον νομικό σου σύμβουλο κ. Μαλάτο και να καταλήγεις στη σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου νόμου είναι πολιτική μικρόνοια. Εκτός αν ισχύει κάτι που ακούγεται. Οτι το σχέδιο είναι του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο Γιώργος Ορφανός είναι το θύμα εντολών…

Είχαμε προχωρήσει μέχρι και 30 μέτρα. Οι εργάτες του Δήμου, που κάποτε αν ήταν να κλείσουν τους δρόμους το έκαναν το βράδυ, μάζευαν τα επόμενα κλαδιά. Σκεφτόμουν ότι αν ο Νικήτας Κακλαμάνης βγει δήμαρχος Αθηναίων, είναι απίθανο να φέρει τις ώρες εργασίας των υπαλλήλων του Δήμου στα προηγούμενα ωράρια. Τα «κεκτημένα δικαιώματα» στην Ελλάδα δεν αφαιρούνται. Εδώ θυμάμαι σαν παιδί να πληρώνουμε στον Πειραιά «λεμβουχικά» για να μπούμε σ' ένα πλοίο που ήταν αραγμένο στην προκυμαία, επειδή πριν από 30 χρόνια πήγαινες στο καράβι με τη βάρκα. Οπως και είναι δύσκολο να φανταστώ να μειώνει το προσωπικό του Δήμου, που έχει διογκωθεί επί δημαρχίας Μπακογιάννη.

Πριν από μερικές εβδομάδες, κατά τις εννέα το βράδυ, είχα σταματήσει σ' ένα σουβλατζίδικο. Το σουβλατζίδικο βγάζει τραπεζάκια στον πεζόδρομο. Εκεί που περίμενα να ετοιμαστούν τα σουβλάκια, μια παραστρατιωτική οργάνωση επιτέθηκε. Ο ένας κομάντο έπεσε στα πλακάκια μ' ένα μέτρο. Ο άλλος τον κοίταγε όρθιος. Μια αγωνίστρια της λευτεριάς είχε καθίσει σ' ένα τραπέζι και έγραφε κάτι συνθηματικά σ' ένα μπλοκ και η τελευταία ανέκρινε την ιδιοκτήτρια του σουβλατζίδικου. Ολοι ντυμένοι με χακί. Τώρα, αν ήσασταν τουρίστας και βλέπατε την επίθεση των κομάντος με τα χακί, τι θα σκεφτόσαστε; Οτι αυτό που βλέπετε είναι η Δημοτική Αστυνομία Αθηνών που ελέγχει πόσο χώρο πιάνουν οι καρέκλες στο πλακόστρωτο; Νo way… Εχω πάει σε 100 διαφορετικά μέρη στον κόσμο, αλλά Δημοτική Αστυνομία να επιτίθεται την ώρα της λειτουργίας ενός μαγαζιού, Δημοτική Αστυνομία ντυμένη με στολές παραλλαγής επειδή «η Ντόρα γουστάρει να βλέπει τριγύρω της ανθρώπους που να μοιάζουν με μπράβους», όπως είχε πει συνάδελφός της, δεν έχω ξαναδεί.

Είχαμε προχωρήσει 30 μέτρα στο παρακάτω δέντρο και σκεφτόμουν ότι ο κάθε σουβλατζής, ο κάθε επαγγελματίας της Αθήνας, πληρώνει τα κέρατά του για να έχει προσλάβει η Μπακογιάννη δεν ξέρω πόσα άτομα στη Δημοτική Αστυνομία, για να έχει φαντασιώσεις ότι έφτιαξε ιδιωτικό στρατό. Οπως και πληρώνει για να μπορεί να παίζει με το ραδιόφωνο. Το 9,84 είναι από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία των Μέσων στην Ελλάδα. Είναι το πρώτο μη κυβερνητικό Μέσο μεγάλης ακροαματικότητας. Την πρώτη χρονιά του 9,84, η ακροαματικότητά του έφτασε να είναι μεγαλύτερη από τις θεαματικότητες της κρατικής τηλεόρασης. Μετά όμως βγήκαν τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και ο 9,84 περιορίστηκε να παίζει στη ζώνη του υποβιβασμού. Μόνο που τα έξοδα του 9,84 δεν είναι επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά Τσέλσι. Και ενώ κανείς δεν είναι βέβαιος από πού βγάζει τα λεφτά ο Αμπράμοβιτς, στον 9,84 τα λεφτά είναι βέβαιο από πού έρχονται. Από τις συνεισφορές των δημοτών.

Τα κλαδιά είχαν τελειώσει και η Βεΐκου τσούλαγε κανονικά. Ο καθαρός αέρας βοηθάει το μυαλό και ήταν η ώρα για συμπεράσματα. 1) Το κράτος πρέπει να σταματήσει να επεμβαίνει, αλλά και να χρηματοδοτεί τον αθλητισμό. Τα περί άρθρου του Συντάγματος που το υποχρεώνει είναι παπάρια μάντολες. Το κράτος υποχρεούται να εξασφαλίζει στον Ελληνα πολίτη τη δυνατότητα της άθλησης. Πληρώνω 1.800 ευρώ τον χρόνο για να παίζω γκολφ στον Δήμο της Γλυφάδας, ένα εξακοσάρι για τένις. Και μην πει κανένας «έχεις ακριβά γούστα». Αυτό μου γουστάρει να κάνω. Στην ηλικία μου αν θέλεις να αθλείσαι, ελάχιστα σπορ υπάρχουν και δεν έχω καμία διάθεση να κάθομαι σπίτι και να χαζεύω τηλεόραση. Το κράτος όμως δίνει λεφτά για να φέρνουμε «Ηλιάδηδες» από την πρώην Σοβιετική Ενωση, αλλά για τους πολίτες του δεν κάνει τίποτα. Το μόνο που έκανε ήταν να κλείσει τα 3/4 του Αγίου Κοσμά στο κοινό για να δώσει προπονητήριο στην ΕΠΟ σε μερικά άλλα «ερασιτεχνικά αθλήματα». 2) Με ενδιαφέρει να υπάρχει ένα κράτος που να εφαρμόζει νόμους με κοινή λογική και όχι να φτιάχνει νόμους για να ξεκαθαρίζει τους αντιπάλους του. Ας στείλουν την εφορία στον Βασίλη Γκαγκάτση για να ελέγξει το πόθεν έσχες του, όπως και των μελών της οικογένειάς του, ας κατασκηνώσει ο ΣΔΟΕ στην ΕΠΟ, αλλά φωτογραφικοί νόμοι φωτογραφίζουν και απολυταρχικό κράτος. 3) Τα μεγάλα σκάνδαλα δεν γίνονται στο κράτος, αλλά στους Δήμους. Ο κάθε παπάρας ή μεγαλομανής μπορεί να βάζει καγκελάκια, να ντύνει δημοτικούς αστυνομικούς και να συμπεριφέρεται σαν δήμαρχος της Αγριας Δύσης. Ζητείται Κλιντ Ιστγουντ να μας γλιτώσει από τους δημάρχους μας.