Το υπόλοιπο σώμα ζέχνει (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Η επιστροφή του Δήμου Ντικούδη στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι δίχως άλλο ευπρόσδεκτη. Στους εννέα-δέκα μήνες που ακολούθησαν τον θρίαμβο του Βελιγραδίου, ο Θεσσαλός φόργουορντ έγινε ο πρώτος πρωταθλητής Ευρώπης που πήγε κόντρα στο ρεύμα. Με το καλό να επιστρέψουν στην Ελλάδα και οι υπόλοιποι. Ο Ζήσης από το Τρεβίζο, ο Κακιούζης από τη Βαρκελώνη, το τρίο Παπαλουκά, Παπαδόπουλου, Φώτση από τη Μόσχα. Τουλάχιστον, τώρα έχουμε στα γήπεδά μας την πλειοψηφία: επτά εδώ, πέντε στην ξενιτιά.

Πρόκειται, φυσικά, για σύμπτωση. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ξαφνικά δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να «γυρίσει ο ήλιος». Το ελληνικό πρωτάθλημα παραμένει απωθητικό για τους αθλητές, αφού παίζεται σε γήπεδα πότε άδεια και πότε γεμάτα με μπαρούτι. Ταυτόχρονα, είναι δύο και μόνο δύο οι ομάδες που έχουν τη δυνατότητα και τη φιλοδοξία να ενισχυθούν με παίκτες πρώτης γραμμής.

Θα μπορούσε ο Αρης να ντύσει στα χρώματά του λ.χ. τον Νίκο Ζήση, που είναι και Θεσσαλονικιός; Μόνο με θαύμα. Για τις υπόλοιπες ομάδες της Α1, οποιαδήποτε σχετική συζήτηση θα μοιάζει με καλαμπούρι. Οπότε, πάλι καλά που υπάρχει και ο Ολυμπιακός. Αν ο Παναθηναϊκός συνέχιζε να παίζει χωρίς αντίπαλο εντός των συνόρων, ίσως να κατέβαζε κι αυτός τον πήχη. Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο, και τα δυο το πρόσωπο. Από πρόσωπο, πάμε καλά. Το υπόλοιπο σώμα είναι που βρομάει και ζέχνει.

Ο ίδιος ο Ντικούδης αφήνει πίσω του μια τριετία περιπλανήσεων ανά την Ευρώπη. Κάθε καλοκαίρι και μετακόμιση: Βαλένθια, Μόσχα, ξανά Βαλένθια. «Εχω βαρεθεί το πρωτάθλημα των μπουκαλιών και της ροχάλας», δήλωσε τον Ιούνιο του 2003, πριν φύγει για την Ισπανία (με ενδιάμεση στάση τις ΗΠΑ, όπου δοκιμάστηκε από τους Τορόντο Ράπτορς). Με την ΤΣΣΚΑ κατέκτησε πρωτάθλημα Ρωσίας κι έπαιξε στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας του 2005, ενώ με την Παμέσα αγωνίστηκε στον τελικό του φετινού ισπανικού Κυπέλλου, στο οποίο διέπρεψε απέναντι στον Σκόλα (26 πόντοι, 8 ριμπάουντ), αλλά ήπιε το πικρό ποτήρι της ήττας.

Από τους πρωτοκλασάτους «γκασταρμπάιτερ» του ελληνικού μπάσκετ, ο Δήμος είναι ο πιο «Ελληνας», αυτός που ένιωσε τον νόστο περισσότερο από κάθε άλλον. Επιστρέφοντας στην πατρίδα, αλλάζει στρατόπεδο, αναζητώντας ένα καινούργιο κίνητρο και ελπίζοντας ότι δεν έχει εχθρούς. Η προοπτική κατάκτησης του ευρωπαϊκού τίτλου, το Μάιο στο ΟΑΚΑ, οιστρηλατεί όχι μόνο τον Ντικούδη, αλλά και όλους όσοι παίζουν στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό (είτε φλερτάρουν με κάποιον από αυτούς).

Η παρουσία του προσθέτει στον Παναθηναϊκό μούσκουλα, δυναμισμό, «λόου ποστ» παιχνίδι, τσαμπουκά. Στοιχεία που λείπουν από τον πρωταθλητή Ελλάδας. Ο ίδιος ο Δήμος ξέρει ότι δίπλα στον Ομπράντοβιτς έχει να μάθει πολλά και να κάνει καινούριο ξεκίνημα, σε μια καριέρα που πάει να βαλτώσει. Από αυτό το πάντρεμα, φαίνεται ότι θα ωφεληθούν και ο Παναθηναϊκός και ο Ντικούδης και το ελληνικό μπάσκετ. Μόνο στον Πειραιά ξίνισαν κάποιοι τα μούτρα, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Η επόμενη κίνηση ανήκει στον Ολυμπιακό.