Ένα τσιγάρο δρόμος (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η φωτογραφία που βλέπετε στη στήλη κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο. Την έχει βγάλει κάποιος παπαράτσι –πιθανολογώ ο ίδιος που έχει βγάλει και τις φωτογραφίες του Μπαρτέζ πριν από το ματς με τη Βραζιλία. Και σε εκείνες, όπως και σε αυτή, διακρίνονται οι Γάλλοι παίκτες να κάνουν τα τσιγαράκια τους στο ξενοδοχείο μετά το τέλος της απογευματινής προπόνησης. Υποθέτω με την ανοχή του Ντομενέκ, ο οποίος ξέροντας με τι παιδιά έχει να κάνει, τους παραχώρησε στο ξενοδοχείο, όπως και στο γήπεδο, κάθε ελευθερία.

Η Γαλλία κέρδισε την Πορτογαλία, όπως όλες οι ομάδες κερδίζουν την Πορτογαλία: περιμένοντας. Τους καλούς Πορτογάλους οι Αγγλοι τους δημιούργησαν πιο πολλά προβλήματα όταν έπαιξαν με 10 παίκτες, παρά όταν αγωνίστηκαν κανονικά με 11. Οι Πορτογάλοι θέλουν χώρους. Οταν υποχρεώνονται να επιτεθούν, το ποδόσφαιρο που παίζουν απέναντι σε κλειστές άμυνες μοιάζει με τα γυρίσματα της μπάλας που γίνονται στο πόλο: η μπάλα τρέχει οριζόντια, πάει από παίκτη σε παίκτη, φτάνει από τη μία γωνία του γηπέδου στην άλλη. Οταν η διαδρομή της ολοκληρωθεί, οι Πορτογάλοι αρχίζουν να τη γυρνούν πάλι από την αρχή, ψάχνοντας κάποιον να 'ρθει από τα μετόπισθεν να σουτάρει. Ο φουνταριστός, είτε είναι ποδοσφαιριστής είτε καρέκλα, την μπάλα δεν την παίρνει ποτέ. Από τη στιγμή που οι Γάλλοι σκόραραν, θα μπορούσαν να δεχτούν γκολ μόνο αν η άμυνα τους έκανε κάποιο δώρο: όμως η γαλλική άμυνα –ίσως η καλύτερη στο τουρνουά– δώρα δεν κάνει.

Πολύ

Αμφιβάλλω πάρα πολύ αν αυτό που έκαναν οι Γάλλοι ήταν απόφαση του προπονητή τους. Ολο το παιχνίδι τους στον ημιτελικό δεν είχε τίποτα το πολύ οργανωμένο: ακόμα κι αν ο Ντομενέκ έλειπε, η ομάδα του θα έπαιζε με τον ίδιο τρόπο. Ο Ζιντάν έπαιρνε την μπάλα όταν χρειαζόταν η Γαλλία να αναπνεύσει από το πρέσινγκ των αντιπάλων. Ο Μαλουντά και ο Αμπιντάλ έπαιρναν τον Φίγκο ή τον Ρονάλντο, όταν έρχονταν από τη μεριά τους και ο Σανιόλ με τον Βιεϊρά τούς έδιναν βοήθειες ώστε οι ντριμπλαδόροι του Σκολάρι να μην μπορούν να παίξουν ένας εναντίον ενός. Ο Μακελελέ πέρασε το βράδυ του με τον Ντέκο: μπορεί να συζήτησαν πολλά, να έγιναν φίλοι ή να άλλαξαν απλώς τηλέφωνα –το σίγουρο είναι ότι δεν έπαιξε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος και αυτό είναι στα υπέρ του Γάλλου. Μπροστά, ο Ριμπέρι και ο Ανρί περίμεναν την κατάλληλη στιγμή: μία έφτανε. Ομως, δεν ξέρω κανέναν προπονητή που να λέει: «Περιμένετε, κάποια στιγμή θα σας κάνουν ένα πέναλτι, θα το βάλει ο Ζιντάν και θα κερδίσουμε».

Απόδειξη

Η Γαλλία στο συγκεκριμένο τουρνουά είναι η απόδειξη ότι οι προπονητές σπανιότατα κάνουν τη διαφορά: στην πραγματικότητα μπορεί να κάνουν μεγάλες ζημιές στις ομάδες τους –είναι όμως αληθινά σπάνιο να είναι καθοριστικοί στο τελικό νικηφόρο αποτέλεσμα. Πριν από τρεις μέρες μία γαλλική εφημερίδα δημοσίευσε μία γελοιογραφία, που έδειχνε τον Σιράκ να τρέχει και να φωνάζει με τα χέρια υψωμένα «προσκυνάτε με, είμαι ο Ντομενέκ». Το αληθινά αστείο είναι ότι μπροστά του έτρεχε ο Ντομενέκ, ο οποίος φώναζε «προσκυνάτε με, είμαι ο Ζιντάν».

Αθανασία

Το ταξίδι της γαλλικής ομάδας από τη μετριότητα των προκριματικών στην αθανασία του τελικού είναι η μεγάλη προσωπική ιστορία του τέλους του «Ζιζού». Είναι όμως και κάτι ακόμα: η απόδειξη ότι η ικανότητα ενός προπονητή στη διαχείριση των ανθρώπων είναι στις μέρες μας κάτι εξίσου σημαντικό με τη στρατηγική, την τακτική, την παιδεία και την εργατικότητά του.

Τελικός

Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου φτάνουν δύο προπονητές που ακολούθησαν τελείως διαφορετικές μεθόδους: ο Λίπι, που ακόμα και οι ανίδεοι καταλαβαίνουν ότι δεν άφησε τίποτα στην τύχη, και ο Ντομενέκ, που άφησε τους παίκτες του να σηκώσουν το βάρος της αποστολής, ελπίζοντας ότι αυτοί που το ξέρουν καλύτερα από αυτόν θα τον δικαιώσουν. Ξέρετε ποια είναι η διαφορά; Ο Λίπι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, ο Ντομενέκ είναι απλώς ο κατάλληλος άνθρωπος. Πιστέψτε με: στις μέρες μας και τα δύο είναι πολύ δύσκολο να τα βρει κάποιος.

Μυστικό

Ψάχνετε το μυστικό της επιτυχίας των Γάλλων; Πέρα από το γεγονός ότι η μοίρα σκηνοθέτησε για τον «Ζιζού» ένα ονειρεμένο φινάλε, το μυστικό της επιτυχίας της ομάδας του Ντομενέκ είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ ομάδα του Ντομενέκ! Υπήρξε ομάδα του Τουράμ, του Γκαλάς, του Μπαρτέζ, του Βιεΐρα, του Ανρί, του Ζιντάν κυρίως, αλλά όχι του προπονητή της: κάτι που δεν μπορείς να φτιάξεις, είναι αρκετά δύσκολο να το χαλάσεις. Οπως ήρθαν τα πράγματα και μόνο γι' αυτή τη λεπτομέρεια, οι Γάλλοι είναι φαβορί για τον τελικό: οι παίκτες έχουν αποδείξει ότι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και ότι αυτό που μπορούν θα το κάνουν. Δεν θα είναι εύκολο για τους Ιταλούς να κάνουν πιο πολλά από όσα η παρέα του Ζιντάν κάνει χωρίς κόπο.

Δρόμος

Αυτό το τσιγάρο που καπνίζει ο «Ζιζού» είναι το αληθινό μυστικό. Από τα προκριματικά στον τελικό όλα ήταν ένα τσιγάρο δρόμος. Ενα τσιγάρο που κανένας δεν του το στέρησε...

Για κράξιμο

Μου κάνει εντύπωση η στάση της αντιπολίτευσης αυτές τις μέρες που συζητείται στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα το επίμαχο νομοσχέδιο του Ορφανού. Το ΠΑΣΟΚ βρήκε έναν τρόπο να χάσει άλλο ένα 2% στις επόμενες δημοσκοπήσεις: ο ευκολότερος τρόπος για να χάνεις ψηφοφόρους είναι να στηρίζεις απατεώνες! Με τη λαμπρή εξαίρεση του Γιώργου Φλωρίδη, ο οποίος έχει αναμετρηθεί με ανάλογες δυστυχίες και είναι προσεκτικός, οι υπόλοιποι κόπτονται για να διατηρηθεί το σημερινό χάλι, διακηρύσσοντας ότι αυτή η κυβέρνηση δεν ξέρει να κυβερνάει.
Αν στο ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι δίνουν μάχη για να σώσουν κομματικά στελέχη που αδίκως βάλλονται, δεν ξέρουν καλά τα δεδομένα. Οποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είχε ήθος (ο Γιώργος Λυσσαρίδης π.χ.) και έχει περάσει από την ΕΠΟ, όταν ακούει για την ομοσπονδία, κάνει εμετό. Η πλειονότητα των συμβούλων της ΕΠΟ, που το ΠΑΣΟΚ υπερασπίζεται, είναι επιφανείς δεξιοί! Ο βασικός λόγος που κάποιοι βουλευτές της Ν.Δ. λένε στον Ορφανό να πάρει πίσω το νομοσχέδιο και να δώσει και λεφτά στην ΕΠΟ είναι διότι πιστεύουν ότι διά των ομογάλακτων κολλητών τους θα φτάσει χρήμα στα σωματεία –χρήμα που φέρνει ψήφους. Δεν θέλω να πιστεύω ότι τέτοιες σκέψεις κάνουν και οι λειτουργοί της αντιπολίτευσης. Γιατί αν είναι έτσι, αν δηλαδή οι πολιτικοί (κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι) αντιμετωπίζουν τις αθλητικές ομοσπονδίες ως «βαποράκια», με τα οποία μπορούν να στέλνουν χρήματα στις εκλογικές περιφέρειές τους, τότε δεν χρειάζεται να φοβόμαστε μη μας αποκλείσει η ΦΙΦΑ: πρέπει να παρακαλάμε να συμβεί, μπας και ξεβρομίσει ο τόπος.
Δεν θέλω να τα πιστεύω αυτά. Οπως δεν θέλω να πιστεύω και ότι το ΠΑΣΟΚ έχει γίνει το καταφύγιο του κάθε παραγοντίσκου, που δεν ντρέπεται να διασύρει τη χώρα για να διατηρήσει την καρέκλα του. Οι τρόποι του Ορφανού ήταν λανθασμένοι, αλλά η μάχη του με τα λαμόγια αποτελεί καθήκον –όπως καθήκον ήταν κι εκείνη του Φλωρίδη. Περιμένω μόλις καταλαγιάσει ο θόρυβος να εξηγήσει το ΠΑΣΟΚ τι ποδόσφαιρο θέλει και με τι είδους παράγοντες. Περιμένω όλοι αυτοί που κόπτονται υπέρ των κατατρεγμένων παραγόντων να μας εξηγήσουν το όραμά τους, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουν με το ίδιο κράξιμο που έφαγε ο Γκαγκάτσης στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Λυπάμαι μόνο τον Γιώργο Παπανδρέου. Ελπίζω να καταλαβαίνει γιατί χαμογελάει ο κόσμος μαζί του, όταν ευαγγελίζεται ένα νέο ήθος...