Η γαλλική σκοπιμότητα απέναντι στους κατσικοκλέφτες (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αν το αντίτιμο που πληρώσαμε (για να 'χουμε αυτό το γκραν φινάλε μεθαύριο στο Βερολίνο) ήταν να υποστούμε πρώτα τον ημιτελικό του Μονάχου σαν αναγκαίο κακό, τότε ναι, δ-ε-κ-τ-ό-ν. Αφού μέσα από αυτή τη διαδικασία πέρασε η Γαλλία, δεκτότατον. Αφού πέρασε και άθικτη, να προσυπογράψουμε τη συμφωνία και με τα δύο χέρια. Και με τα πόδια, αν χρειάζεται.

Η Γαλλία, προχθές, έκανε το σκόπιμο στις συνθήκες. Ώστε να κρατήσει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Υιοθέτησε συνειδητά, φαντάζομαι με κάμποση εσωτερική πλύση εγκεφάλου από τα πριν, εκείνο το μημουαπτικό στυλ παιχνιδιού. Για να προκριθεί στον τελικό, συνάμα δίχως να κάνει στην Πορτογαλία (και, κατ' επέκτασιν, στην Ιταλία) τη χάρη να πάει στο ραντεβού της Κυριακής με ανόητες απώλειες.

Οι «μπλε» έδωσαν, ήταν ολοφάνερο ευθύς εξαρχής, το μάξιμουμ της προσοχής στις σώμα με σώμα επαφές. Πιο πολύ αποτραβιόνταν όποτε μύριζαν εστία κινδύνου, του έστω ελάχιστου κινδύνου, παρά έμπαιναν στις μονομαχίες. Κρατούσαν, με ευλάβεια, τον ρυθμό χαμηλά. Και τη δράση πάνω στο γρασίδι, όσο γίνεται λιγότερη. Η απολύτως απαραίτητη. Ποδόσφαιρο με χειρόφρενο, θα παρατηρούσε κανείς.

Το πλάνο ήταν σοφό και σαφές. Εάν (και όσο) ξάνοιγε το παιχνίδι, όταν το τέμπο θα επιταχυνόταν και τα κορμιά θα συγκρούονταν και τα τακλ θα άρχιζαν να... φεύγουν στον αέρα ανεξέλεγκτα, τόσο θα εξέθεταν τον εαυτό τους στο ρίσκο της κακιάς στιγμής. Και σε τέτοιας μορφής αγώνα, πάλι η Γαλλία κατά πάσα πιθανότητα θα αντεπεξερχόταν. Κατά πάσα, επίσης, πιθανότητα θα αντεπεξερχόταν... αλλά με πληγές, κάποιον Βιεϊρά ή κάποιον Τιράμ ή ακόμα και τον Ζιντάν, εν όψει τελικού.
Ετσι, με το πλάνο που προέκριναν, τους έμεινε μόνον η αμυχή (της δεύτερης κίτρινης) του Σαχά. Αλλ' αυτός απαλλάσσεται (...της συμμετοχής στον τελικό) λόγω βλακείας. Κυριολεκτικά! Θέλει ασύνορη τέτοια, βλακεία δηλαδή, για να σε βάλουν δύο φορές από πέντε λεπτά στη θέση του Ανρί και να προλάβεις να πάρεις κάρτα και τη μία φορά και την άλλη.

Οι Πορτογάλοι έπαιξαν όπως αναμενόταν. Κι ακόμα... χειρότεροι. Το αναμενόμενο ήταν ότι θα 'παιζαν, και επιβεβαιώθηκε, σαν κατσικοκλέφτες. Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι έπαιξαν σαν πολύ φτηνοί. Ο κλέφτης μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να 'ναι έως και γοητευτικός. Ο καλός κλέφτης έχει εμπνεύσει κοτζάμ εγχειρίδιο. Αυτοί, εδώ, όχι. Αυτοί παραήταν γύφτοι.

Εάν, ενδεχομένως, νόμιζαν ότι έτσι θα αντέγραφαν την Ελλάδα του 2004 (ως προς τα τρικ του παρακατιανού, που ψάχνει τις διαβολιές για να τα βγάλει πέρα με τον ανώτερο), το έκαναν εντελώς άγαρμπα. Και άστοχα. Γιατί η Ελλάδα του 2004 σκόραρε σε όλα τα παιχνίδια της, πήρε όλες τις προκρίσεις και τις νίκες «μέσα» στο ματς, είχε έξοχο πειθαρχικό μητρώο σ' εκείνο το τουρνουά, δεν εισέπραξε ούτε μία κόκκινη, δεν προκάλεσε καμία κόκκινη σε κανέναν αντίπαλο, κι οι παίκτες δεν πλόνζαραν σαν καταδύτες.

Η Πορτογαλία του 2006, στα 300 λεπτά των νοκ άουτ αγώνων της, σκόραρε μία φορά κι απέκλεισε όποιους απέκλεισε νικώντας τους 3-1 στα πέναλτι, 3-2 στις αποβολές και... περίπου 20-0 στις βουτιές. Φυσικά, έφτασε στους «4». Μπορούν να επιστρέψουν στη Λισσαβώνα σαν ήρωες, ο λογαριασμός είναι δικός τους και των Πορτογάλων ποδοσφαιρόφιλων. Μπορούν να συνεχίσουν να προβοκάρουν, καθόλου δεν θα μας ενοχλούσε, ως και στον μικρό τελικό αύριο με τους Γερμανούς.

Αλλά ο (μεγάλος) τελικός είναι για την Κλάση. Οχι για τους κατσικοκλέφτες.
Αυτοί μακριά από το Βερολίνο να μείνουν, κι όπου αλλού θέλουν (στη Στουτγκάρδη, στη Λισσαβώνα, στο Αλγκάρβε ή στις Αζόρες) ας πάνε. Το ΒερολIνο είναι για τους Μεγάλους. Και οι Μεγάλοι θα 'ναι, πράγματι, εκεί. Μ' όλα τα χειρόφρενα λυμένα.