Οχι μόνο τακτική (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Εχω αφήσει στην άκρη πολλά που αφορούν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σας ευχαριστώ για τα πολλά e-mail (στο karpetshow@yahoo.gr), καθώς και για τα πολλά θέματα προς συζήτηση που μου έχετε προτείνει: θα τα πούμε εν καιρώ όλα. Και για τον Ροναλντίνιο και για την αλλαγή του Ρικέλμε και για τον Κλίνσμαν και για τους Ισπανούς και για τους Ιταλούς και την ευκολία με την οποία νικούν γηπεδούχους και για τη Βραζιλία –έχουμε θέματα για όλο το καλοκαίρι. Ομως αύριο είναι ο τελικός και πρέπει να πούμε δυο κουβέντες γι' αυτόν πριν γίνει.

Οι Ιταλοί δεν εκτιμούν ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο των Γάλλων. Εκτιμούν τους Γάλλους ποδοσφαιριστές, όχι όμως τον γαλλικό τρόπο σκέψης ή τις γαλλικές ομάδες. Αποκαλούν τους Γάλλους περιφρονητικά «ξαδέρφια», δέχονται ότι το Ρολάν Γκαρός στο τένις είναι σημαντικότερο αθλητικό γεγονός από τα δικά τους τουρνουά κι ότι ο ποδηλατικός Γύρος της Γαλλίας είναι πιο σπουδαίος από τον Giro d' Italia, αλλά το ποδόσφαιρο των Φραντσέζων δεν το έχουν περί πολλού. Γενικά στα αθλητικά δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τα «ξαδέρφια». Τους ενοχλεί πολύ το γεγονός ότι οι Γάλλοι όταν χάνουν αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο με την μπλαζέ αδιαφορία των διανοούμενων κι όταν νικούν το κάνουν εθνικό γεγονός. Ενώ όταν νικούν τους Γερμανούς ή τους Βραζιλιάνους οι Ιταλοί κλαίνε από συγκίνηση, όταν νικούν τους Γάλλους δεν τη βρίσκουν. Υπάρχει ένα τραγούδι του Πάολο Κόντε που λέει ότι όταν ο Ιταλός Μπάρταλι με τη γαμψή μύτη κέρδισε τον Γύρο της Γαλλίας, τα γεννητικά όργανα των Γάλλων στριφογύριζαν γρηγορότερα από τις ρόδες του ποδηλάτου του. Οι Ιταλοί εκνευρίζονται διότι αυτού του είδους το συναίσθημα στο ποδόσφαιρο οι Γάλλοι δεν το νιώθουν, ό,τι κι αν γίνει σε ένα ματς.

Παράδοση
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο οι Ιταλοί έχουν κακή παράδοση με τους Γάλλους: δεν είναι ότι τους σνομπάρουν, φταίει το ότι δυσκολεύονται να δουν αυτά τα ματς ως ντέρμπι. Το 1998 τους αντιμετώπισαν υπεροπτικά στο «Σταντ ντε Φρανς», «κλείδωσαν» το μηδέν, δεν πήραν ρίσκα και πίστεψαν ότι μία ευκαιρία θα τη βρουν για να τους νικήσουν. Τη βρήκαν στο 112' της παράτασης, αλλά ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, που είχε σηκωθεί από τον πάγκο στο 80' για να αντικαταστήσει τον κατώτερο των προσδοκιών Ντελ Πιέρο, δεν κατάφερε να την κάνει γκολ: στα πέναλτι ηττήθηκαν επειδή ο Ντι Μπιάτζιο σούταρε στο δοκάρι. Επρόκειτο για τιμωρία: ο Θεός τούς τιμώρησε επειδή βρήκαν τη Γαλλία πελαγωμένη από την απώλεια του «Ζιζού» και δεν πήραν το παραμικρό ρίσκο για να τη νικήσουν. Στον τελικό του Euro 2000, αντίθετα, ρίσκα πήραν πολλά και ουσιαστικά είχαν καθαρίσει το ματς. Αν έπαιζαν με τους Γερμανούς ή τους Αργεντινούς ή τους Αγγλους –έστω– θα έμεναν προσηλωμένοι στο καθήκον μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αλλά οι Γάλλοι δεν τους τρόμαζαν, γι' αυτό τελικά τους νίκησαν: μέχρι να καταλάβουν πώς ισοφαρίστηκαν στο 93', ο Τρεζεγκέ είχε πετύχει το «χρυσό γκολ» στην παράταση.

Σεβασμός
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας οι παραδόσεις έως τώρα υπήρξαν απολύτως σεβαστές. Οι Αγγλοι αποκλείστηκαν από τους Πορτογάλους και μάλιστα στα πέναλτι, όπως συνηθίζουν. Οι Γερμανοί έχασαν από τους Ιταλούς, οι Γάλλοι νίκησαν με ένα γκολ τους Πορτογάλους και πέταξαν έξω τους Ισπανούς, όπως κάνουν πάντα. Οι Βραζιλιάνοι δεν κατάφεραν να πάρουν ρεβάνς από τη Γαλλία, που αποδείχτηκε «κακός δαίμονάς» τους: αν η παράδοση μιλήσει και την Κυριακή το βράδυ, τότε η Γαλλία θα γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια για δεύτερη φορά στην ιστορία της.

Γάντι
Και τακτικά, άλλωστε, το ματς ταιριάζει γάντι στους γερόλυκους του Ντομενέκ. Ο Πίρλο και ο Τότι θα έχουν δύσκολη δουλειά απέναντι στον Βιεϊρά και τον Μακελελέ –αντίθετα, μάλιστα, από τον Μπορόφσκι και τον Κελ, οι δύο έγχρωμοι Γάλλοι μπορούν και να επιτίθενται. Ο Ανρί μού μοιάζει να είναι ο μόνος κυνηγός σε αυτό το τουρνουά που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στον Καναβάρο και ο Μαλουντά δεν θα αφήσει τον Τζαμπρότα να κάνει τις συνηθισμένες κατεβασιές του. Υπέρ των Γάλλων και το μισμάτς του Ριμπερί με τον Γκρόσο: ο Γάλλος στη χειρότερη των περιπτώσεων δυο-τρεις φάσεις θα τις έχει. Οι Γάλλοι μοιάζουν για τον Λίπι άλυτο σταυρόλεξο: αν φορτώσει την επίθεση χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τον Τζιλαρντίνο και τον Τόνι, ο Γκαλάς και ο Τουράμ θα ασχοληθούν με αυτούς τους δύο όπως ξέρουν και ο «Ζιζού» θα έχει πιο πολλούς χώρους στη διάθεσή του.

Θέληση
Η τακτική δεν μου φαίνεται ότι αυτή τη φορά μπορεί να βοηθήσει τους Ιταλούς –όμως ένα ματς έχει κι άλλα πράγματα εκτός της τακτικής. Η θέληση, η καρδιά, το πάθος, η ενέργεια στο κορμί και η δύναμη του μυαλού θα αποδειχτούν σε ένα τέτοιο ματς περισσότερο καθοριστικά από την ορθή εφαρμογή του 4-5-1. Με νωπές ακόμα τις εικόνες της ιταλικής αντεπίθεσης στην παράταση του ματς με τη Γερμανία, υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι όλα αυτά αυτή τη στιγμή τα έχουν οι ιταλιάνοι: δεν συμφωνώ. Το προσωπικό κίνητρο του Τουράμ, του Βιεϊρά, του Μακελελέ, του Μπαρτέζ να πουν «αντίο» στην εθνική με ένα θρίαμβο είναι τεράστιο.

«Ζιζού»
Μετά, υπάρχει κι ο Ζιντάν. Δεν νομίζω ότι ο Γκατούζο θα τον αντιμετωπίσει όπως τον Μπάλακ: θα υποχρεωθεί να τον σεβαστεί. Ο «Ζιζού» στο ματς με τη Βραζιλία έζησε την ύστατη ώρα της καλλιτεχνικής του αποθέωσης: όπως οι μεγάλοι τραγουδιστές, είπε το σουξέ του κι αποχώρησε. Ομως, όπως σε αυτές τις περιπτώσεις συμβαίνει, υποχρεώθηκε να ξαναβγεί για να πάρει τα μπιζαρίσματα: από εδώ και πέρα στέκεται στο πάλκο για να ανταποδώσει την αγάπη στον κόσμο. Και η ρημάδα η αγάπη αυτές τις στιγμές τού δίνει απίστευτη δύναμη…