FC: Αφού «μικρές Πόρτο» δεν θα γίνουμε, μήπως να γινόμασταν «μικροί ΑΠΟΕΛ»;

Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν το παιχνίδι του ΑΠΟΕΛ στην Αγία Πετρούπολη κόντρα στη Ζενίτ, όχι επειδή βαριόμουν να περιμένω να γίνει, αλλά επειδή αυτά που είχα στο μυαλό μου για τον ΑΠΟΕΛ δεν έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα, ούτε καν με το αν θα προκριθεί στους «16» του Champions League ή αν θα συνεχίσει στο Europa. Ο ΑΠΟΕΛ τον σεβασμό όλων τον έχει κερδίσει μαζί με τα αποτελέσματα και όπως δεν έχει «κλέψει» βαθμούς, έτσι ακριβώς δεν έχει «κλέψει» και συμπάθειες ή χειροκροτήματα.

Λέμε συχνά στην Ελλάδα, μιλώντας για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, ότι στόχο πρέπει να έχουν να γίνουν μια «μικρή Πόρτο» ή «μικρή Λιόν», τουλάχιστον όπως ήταν η γαλλική ομάδα πριν λίγα χρόνια. Με άλλα λόγια, να φτιάξουν ομάδες που να παίζουν θεαματικό αλλά και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο συνάμα, να κάνουν καλές ευρωπαϊκές πορείες κάθε χρόνο ή σχεδόν κάθε χρόνο, να φτιάχνονται με παίκτες που τους κόστισαν λίγα ή βγήκαν από τα σπλάχνα της ομάδας και να πουλάνε ακριβά ή πανάκριβα αυτούς που έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν μέσα από τα παιχνίδια της ομάδας. Και ερωτώ: μήπως έχουμε βάλει ψηλά τον πήχη; Μήπως ζητάμε πολλά; Μήπως να χαμηλώσουμε λίγο το βλέμμα - μαζί με το «εγώ» μας - και να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε στον ΑΠΟΕΛ;

Όταν έγινε η κλήρωση των ομίλων, κανείς δεν έδινε την παραμικρή τύχη στην κυπριακή ομάδα, ούτε καν για την τρίτη θέση. Σήμερα, παραμιλάνε όλοι όχι απλά με τα αποτελέσματα και την βαθμολογική του θέση, αλλά και με τον τρόπο που παίζει. Με έναν προπονητή σοβαρό και δουλευταρά - που στην Ελλάδα δεν μας έκανε, με παίκτες που παίζουν για την ομάδα και προσπαθούν να ακολουθούν πιστά το πλάνο του προπονητή - αρκετούς απ’ αυτούς που έπαιζαν στην Ελλάδα τους λέγαμε «άχρηστους», χωρίς φίρμες, χωρίς σούπερ - σταρ, χωρίς έπαρση μετά τις επιτυχίες αλλά και χωρίς φόβο μπροστά στην Πόρτο, τη Σαχτάρ και τη Ζενίτ, ο ΑΠΟΕΛ κάνει τη δική του υπέρβαση και περνάει τα μηνύματά του. Κι όποιος θέλει να τα καταλάβει, ας τα καταλάβει...

Οι υπόλοιποι, ας αλλάζουν προπονητές σαν τα πουκάμισα, ας χρυσοπληρώνουν παίκτες αμφίβολης αξίας, προσαρμοστικής ικανότητας, χαρακτήρα και διάθεσης να προσφέρουν στην ομάδα κι όχι να παίξουν για την πάρτη τους. Ας κάνουν μεταγραφές αεροδρομίου κι ας βλέπουν τα αποκτήματα να γίνονται πρωτοσέλιδα και να σκορπούν ρίγη ενθουσιασμού - τα παιχνίδια κερδίζονται στα γήπεδα κι όχι στα αεροδρόμια ή τα περίπτερα. Κι ας διώχνουν όλους τους «άχρηστους», οι οποίοι στα χέρια του Γιοβάνοβιτς είναι πολύτιμα εργαλεία που δίνουν νίκες, φέρνουν λεφτά στα ταμεία και κερδίζουν τον σεβασμό, τον οποίον δεν αγοράζεις ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr