FC: Η ποδοσφαιρική «μεσαία τάξη» ξενερώνει

Το πολυπληθές κοινό που παρακολουθεί και συμμετέχει με τον τρόπο του στα ποδοσφαιρικά δρώμενα στη χώρα μας ήταν ανέκαθεν ένα μέγεθος υπολογίσιμο αλλά ασαφές. Ο μόνος τρόπος για να μετρηθεί -αλλά και για να ακουστεί η φωνή του- ήταν η παρουσία του στο γήπεδο και οι αριθμοί που αντικατόπτριζαν τις πωλήσεις των αθλητικών εφημερίδων.

Αυτά μέχρι πρότινος. Την τελευταία δεκαετία φαίνεται ότι το 50% περίπου του κόσμου αυτού μετακινήθηκε από τις κερκίδες του γηπέδου και τα μανταλάκια του περιπτέρου στην καρέκλα του γραφείου του, αφού από εκεί πλέον εκφράζεται -κυρίως μέσω αθλητικών ραδιοφώνων και social media. Το γεγονός μάλιστα ότι, λόγω ευρύτερης και ταχύτερης εξοικείωσης με την τεχνολογική πρόοδο, το «λόγο» στα προαναφερθέντα μέσα έχουν λάβει κατά πλειοψηφία οι μικρότεροι σε ηλικία κάνει την ανεύρεση του ίχνους του ποδοσφαιρόφιλου κοινού ακόμα πιο δύσκολη.

Αυτό συμβαίνει διότι στο σήμερα εκφράζονται κυρίως τα άκρα. Η βλακεία, η ακρισία, η ελαφρομυαλιά από τη μία κι από την άλλη η γελοιοποίηση, ο υποβιβασμός, τα «χωρατά» (που ουδεμία σχέση έχουν ή είχαν ποτέ με το χιούμορ). Την ίδια στιγμή η σιωπηρή πλειοψηφία δεν αποσύρθηκε, δεν έχασε το ενδιαφέρον της, όμως βουβάθηκε. Στο σημείο ακριβώς εκείνο που το τοπίο άνοιξε τόσο όσο να της δώσει την ευκαιρία να προσθέσει την ψύχραιμη φωνή της δίπλα στις άλλες, αυτή σκεπάστηκε από τις αλλεπάλληλες εκφάνσεις φανατισμού, μπινελικίων και λοιπών ειδών λεκτικής βαρβαρότητας που ευδοκιμούν αυτήν την εποχή.

Και να το παράδοξο: Οι πολλοί να σιωπούν και οι ελάχιστοι να σκούζουν όλο και περισσότερο, όλο και δυνατότερα, από φόβο μην ακουστεί κανένας άλλος. Και τώρα που το ποδόσφαιρο, ακολουθώντας την ευρύτερη κοινωνική επιταγή, επανατοποθετείται στο επίπεδο που του πρέπει κι έχει την ευκαιρία να καθαρίσει κομμάτι της βρωμιάς του και να επανεφεύρει τον εαυτό του στα μάτια του κόσμου που το παρακολουθεί, το «βαθύ κράτος» παρεμβαίνει.

Τώρα που αποκαλύπτεται -για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες με τόση διαύγεια- ότι υπάρχουν πολλές αξιόλογες ιστορίες στο άθλημα για να ασχοληθείς και άλλες τόσες για να μετασχηματίσεις την πραγματικότητά του σε κωμικές ή σουρεαλιστικά απολαυστικές σεκάνς, το παρελθόν έρχεται με φόρα για να σου θυμίσει ότι τελικά «ακόμα και τις μάχες των νέων δεδομένων θα τις δώσουμε επιστρατεύοντας παλιές πρακτικές». Τι χειρότερο, τι πιο θλιβερό απ’ αυτό; Τι πιο ξενερωτικό από την επιλογή της άμυνας εκείνη που σκοπό έχει να συσπειρώσει ένα ελάχιστο, μειοψηφικό κομμάτι πελατών, αγνοώντας το ευρύ κοινό που ανέμενε να γυρίσει η σελίδα για να βγει από το καβούκι του και να επικροτήσει;

Ελάχιστη σημασία έχει αν η επιλογή αυτή ονομάζεται «Βλάσης Τσάκας», «Σάββας Θεοδωρίδης», «Sabanci Holding», στοχευμένη δημοσιογραφική προπαγάνδα ή όπως αλλιώς. Μέγιστη σημασία έχει ότι πρόκειται για το πιο αναποτελεσματικό πρόσωπο μιας εσωστρέφειας που δείχνει από τη μία την ανεπάρκεια των εμπνευστών της και από την άλλη μεταβάλλει τους «πολιορκητικούς κριούς» σε άτεχνους επιθεωρησιακούς ήρωες στα μάτια όλων όσων συμπορεύονται με την εποχή. Μια λοιπόν που η ενημερωτική χειραγώγηση δεν επιδρά όπως παλιά, κι επειδή η ιστορία διδάσκει κι επειδή -ακόμα- η συνδυαστική σκέψη κάνει θαύματα υπέρ της πνευματικής παραγωγής, πως να απευθυνθούν στους πολλούς όταν στοχεύουν στους λίγους; Πως να στοχεύσουν σε αποδόσεις «blue chip» όταν τα όπλα τους είναι «ληγμένα γραμμάτια»;

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr