Το ευχαριστήθηκα, για πολλούς λόγους, το Μουντιάλ της Γερμανίας. Πρώτα πρώτα, γιατί συνέβαλε στην πλήρη γελοιοποίηση των λεγόμενων ειδικών, οι οποίοι είχαν απονείμει το Κύπελλο στη Βραζιλία πριν ακόμα αρχίσουν τα παιχνίδια. Κατόπιν, διότι κατέκτησε το τρόπαιο η ομάδα που αγωνιστικά εκφράζει το ακριβώς αντίθετο μοντέλο από εκείνο της αγαπημένης του κοινού. Και τέλος, επειδή μετά την κατάρρευση ειδώλων και στερεοτύπων οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου άρχισαν να προβληματίζονται γύρω από το τι θα πρέπει να αλλάξει για να γίνει το ποδόσφαιρο πιο ευχάριστο και πιο ελκυστικό!
Την 4η ημέρα του Μουντιάλ εμφανίσθηκα σ' εκείνη τη χαριτωμένη εκπομπή που έκαναν οι μόνιμοι φαρσέρ Λάλας και Ταγματάρχης στη ΝΕΤ και, μεταξύ άλλων, είπα: ότι η Βραζιλία, αν και είναι τεράστιο φαβορί, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Οτι μια Ιταλία που παίζει τόσο καλά (είχε νικήσει 2-0 την Γκάνα) δεν παρέχει εγγυήσεις για την τελική επικράτησή της, αντίθετα η γνωστή κλασική Ιταλία, της ορθολογιστικής σκέψης, της σκοπιμότητας και (με λίγα λόγια...) του αντιποδοσφαίρου, είναι ικανή να φθάσει πολύ μακριά!
Αμφιβάλλω αν έγιναν αντιληπτά αυτά που ήθελα να πω. Απόδειξη ότι ο σούπερ ποδοσφαιρόφιλος Αλέξης Κούγιας προσπάθησε να μου επιτεθεί, λέγοντας ότι «ο Συρίγος είναι ένας συνειδητός προβοκάτορας του ποδοσφαίρου» (ορκίζομαι ότι τέτοια βαριά βρισιά δεν έχω ξαναδεχτεί στη ζωή μου...) και από εκεί και πέρα σταμάτησα κάθε προσπάθεια για σοβαρή συζήτηση.
Εκείνο που πρέπει λοιπόν να καταλάβουν οι θιασώτες του ποδοσφαίρου, είναι ότι το μαζικότερο και λαοφιλέστερο άθλημα της υφηλίου δεν είναι σε θέση να το προβοκάρει κανένα μεμονωμένο άτομο, κανένας δημοσιογράφος, κανένας σχολιαστής. Αντίθετα, το ποδόσφαιρο πέφτει θύμα των ανθρώπων που αποφασίζουν γι' αυτό, δηλαδή των αφεντικών του, τα οποία στην προσπάθειά τους να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρήμα, το έχουν μετατρέψει από άθλημα που ήταν κάποτε, σ' ένα καταναλωτικό προϊόν, το οποίο πουλιέται σχεδόν 12 μήνες τον χρόνο!
Ρωτάει λοιπόν τώρα ο «προβοκάτορας» δημοσιογράφος: πόσοι παίκτες αντέχουν να αγωνίζονται, ταυτόχρονα, σε εθνικά πρωταθλήματα, ευρωπαϊκές συλλογικές διοργανώσεις, κύπελλα και δεν ξέρω τι άλλο και ύστερα απ' όλ' αυτά, χωρίς ίχνος ξεκούρασης, να καλούνται να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στο Μουντιάλ ή το Euro; Υπό φυσιολογικές συνθήκες, είναι βέβαιο ότι δεν αντέχει κανείς. Γι' αυτό και σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές αυτού του επιπέδου περνούν υποχρεωτικά από τον «πάγκο» της λεγόμενης επιστημονικής υποστήριξης, όπου μετατρέπονται σε τέρατα αντοχής, δύναμης και ταχύτητας, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Και πάλι δεν αντέχουν όμως όλοι. Ειδικότερα δε, εκείνοι που επιμένουν να βάζουν σε πρώτη γραμμή την τεχνική τους κατάρτιση και όχι την αθλητική τους υποδομή.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, οι ομάδες υποχρεούνται σε οικονομία δυνάμεων, πράγμα που σημαίνει ότι αντί να τρέχουν, προτιμούν να σκέπτονται. Για να επιβιώσουν, λοιπόν, καταφεύγουν στην τακτική, δηλαδή στην άμυνα, με άλλα λόγια στον θάνατο του ποδοσφαιρικού θεάματος, έτσι όπως το αντιλαμβάνεται στις μέρες μας η συντριπτική πλειονότητα του κοινού.
Η Βραζιλία λοιπόν είχε συγκεντρώσει τις προτιμήσεις του κόσμου, γιατί υποτίθεται ότι εγγυάτο αυτό που λείπει από το σύγχρονο ποδόσφαιρο? το θέαμα. Ελάχιστοι όμως μπόρεσαν να αντιληφθούν εκ των προτέρων ότι θα της ήταν αδύνατο να παίξει την μπάλα που ο κόσμος περίμενε από αυτή, επειδή οι παίκτες της ήταν οι πιο ηλικιωμένοι, οι πιο κουρασμένοι και εκείνοι που είχαν να διαφυλάξουν τα μεγαλύτερα συμβόλαια.
Αν και οι Γάλλοι δεν είχαν λιγότερα προβλήματα, τους σκούπισαν κανονικά τους Βραζιλιάνους στα προημιτελικά για δύο λόγους: πρώτον, γιατί είχαν την εξυπνάδα να χρησιμοποιήσουν τα ματς του ομίλου (Ελβετία, Κορέα, Τόγκο) ως μέρος της προετοιμασίας τους, με συνέπεια να φθάσουν σχετικά φρέσκοι στους «16» και, δεύτερον, γιατί είχαν την εμπειρία και τις προσωπικότητες που απαιτούντο ώστε να τις αντιπαρατάξουν απέναντι στους Βραζιλιάνους.
Το Μουντιάλ λοιπόν, από τα ημιτελικά και μετά, έγινε καθαρά ευρωπαϊκή υπόθεση, δηλαδή ρεαλισμός και τακτική, με φυσική συνέπεια τον πρώτο λόγο να τον αποκτήσει η Ιταλία. Μια Ιταλία που, προκειμένου να διασφαλίσει πριν από τα πέναλτι την υπεροχή της απέναντι στη Γερμανία, δεν δίστασε να παίξει φουλ επίθεση. Αντίθετα, στα τελευταία 75 λεπτά του τελικού με τη Γαλλία, βλέποντας ότι οι συσχετισμοί ήταν σε βάρος της, κλείστηκε σ' ένα κατενάτσιο που θα το ζήλευε και ο αξέχαστος Ελένιο Χερέρα!
Η Ιταλία πήρε τελικά το τρόπαιο στα πέναλτι, από μια ανώτερη Γαλλία και αφού 10' πριν από τη λήξη της παράτασης κατάφερε να την ορφανέψει από το μεγαλύτερο ατού της, τον Ζιντάν. Αυτομάτως ξανάρχισε το παλιό γνωστό τροπάριο κατά των Ιταλών: «Προβοκάτορες», «δήμιοι του ποδοσφαίρου»!
Και ποιος φταίει γι' αυτό, παρακαλώ; Ποιος άλλος από το ίδιο το ποδόσφαιρο, που από τη φύση και τους κανονισμούς του επιτρέπει όλ' αυτά; Έτσι είναι, μόνο που δεν έχω καμιά βεβαιότητα ότι στις συζητήσεις που άρχισαν για αλλαγή στο ποδόσφαιρο θα επικρατήσουν καθαρές σκέψεις και ρεαλισμός.
Για παράδειγμα, οι ειδικοί προβληματίζονται από το γεγονός ότι μέσα στο τερέν παρατηρείται όλο και μεγαλύτερη κυκλοφοριακή συμφόρηση, με συνέπεια να μην υπάρχει ο απαιτούμενος ζωτικός χώρος για τους αρτίστες, που διαφημίζουν το άθλημα. Σκέπτονται λοιπόν να μειώσουν τον αριθμό των παικτών μιας ομάδας για να αποσυμφορηθεί η κατάσταση, αλλά ούτε που τους περνάει από το μυαλό να παρέμβουν δραστικά ενάντια σ' εκείνες τις επιστημονικές μεθόδους που εφοδιάζουν τον ανθρώπινο οργανισμό με ένα τούρμπο, το οποίο με τη σειρά του τού επιτρέπει να βρίσκεται με απίστευτη ταχύτητα και αντοχή παντού μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με συνέπεια να δημιουργείται η κυκλοφοριακή συμφόρηση που λέγαμε πιο πριν...
Σκέπτονται κι άλλα, σκέπτονται πολλά. Ο Τάκης Γκώνιας, για παράδειγμα, σχολιαστής στην εκπομπή των φαρσέρ, αναφέρθηκε στην ανάγκη να καθορισθεί ένας χρόνος πάνω από τον οποίο δεν θα μπορεί μια ομάδα να κρατάει την μπάλα στην κατοχή της. Πολύ ωραία, αν κι εγώ θα έλεγα ότι το μπάσκετ, από το οποίο το ποδόσφαιρο ξεπατικώνει συνεχώς ιδέες και συστήματα, είναι αστείρευτο σε προτάσεις και λύσεις, όπως το «μπρος-πίσω», η «εμφανής και καθαρή χρονομέτρηση», το σπάσιμο του χρόνου σε 15λεπτα, ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητες (κυρίως για τους Αμερικανούς) διαφημιστικές ζώνες και να επεκταθεί το βάλε-βγάλε των παικτών.
Ολα αυτά είχαν περάσει από το μυαλό μου, πριν από πολλά πολλά χρόνια, ως νεωτερισμοί που θα μπορούσαν να δώσουν νέα ώθηση στο ποδόσφαιρο. Σήμερα τα θυμάμαι και γελάω. Γιατί τέτοιου είδους παρεμβάσεις δεν θα έκαναν το ποδόσφαιρο απλώς πιο «στρέιτ» και πιο επιθετικό, αλλά θα το μεταμόρφωναν σε άλλο άθλημα.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ γι' αυτό που είναι -δηλαδή ένα πιστό αντίγραφο της κοινωνίας, της ίδιας της ζωής μας. Με τις κουτσουκέλες του, με τις μαγκιές και τις πονηριές του, επιτρέπει σε όλους να κάνουν σχέδια και να ονειρεύονται και κάποιες φορές μάλιστα να θριαμβεύουν ως άλλοι Δαβίδ απέναντι στους σύγχρονους Γολιάθ.
Αυτή ακριβώς η δυνατότητα, που άλλοτε μοιάζει με ψευδαίσθηση και άλλοτε γίνεται πραγματικότητα που σε απογειώνει, είναι η μεγάλη γοητεία του ποδοσφαίρου, η άγρια ομορφιά του, που καθηλώνει. Οποιος νεωτεριστής τολμήσει να την αχρηστεύσει, αυτός θα είναι ο πραγματικός δολοφόνος του ποδοσφαίρου.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
