Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Το Μουντιάλ πέρασε στην ιστορία και μαζί του «Τα κακά παιδιά», ο Βερνίκος, ο Μεγαλέξανδρος Θεοφιλόπουλος και όλοι οι επιφανείς άνδρες που βοήθησαν ώστε αυτός ο θεσμός να μας μείνει αξέχαστος. Ολα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Τώρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζούμε με τις αναμνήσεις, φίλε αναγνώστη. Πάλι καλά που υπάρχουν και αυτές, γιατί οι νύχτες από εδώ και πέρα θα είναι σκέτο μαρτύριο.

Δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα ότι θα ανοίξω την τηλεόρασή μου και για ένα λόγο, που δεν μου εξήγησε κανείς, θα λείπουν. Είμαι σίγουρος ότι όλους αυτούς, που για τριάντα ολόκληρες μέρες και νύχτες έδωσαν νόημα στην κενή μου ύπαρξη, θα τους αναζητώ κάθε βραδιά μάταια, κάνοντας ζάπινγκ λιώμα στο μεθύσι, ξεσπώντας από τα νεύρα μου σε μπουκάλια, ποτήρια, ακριβά βάζα και ό,τι άλλο μπορεί να σπάσει, όπως η φτωχή μου η καρδιά. Κάτι δηλαδή σαν την Αννα Βίσση όταν την κυκλώνει η καψούρα, αλλά στο λιγότερο εμπορικό και σουξεδιάρικο.

Είναι πραγματικά κρίμα. Εφυγαν νωρίς, πάνω που είχαμε συνηθίσει μαζί τους και αφήνουν πίσω τους -εκτός από ανεκπλήρωτο κενό- πληγές και αναπάντητα ερωτήματα. Τα «Κακά Παιδιά» έπειτα από ένα μήνα εκπομπών δεν κατάφεραν να βρουν μια απάντηση στο ερώτημα: «Αξιζε η Ελλάδα να πάει στο Μουντιάλ;». Κάθε βράδυ το ίδιο μαρτύριο. Ακόμα και όταν ο Τραϊάνος Δέλλας, ως πλέον αρμόδιος, τους απάντησε «όχι» (ακόμα ψάχνω να βρω ποιος έκανε την γκάφα και τον κάλεσε), αυτοί συνέχισαν να ρωτούν. Αραγε, ποια ήταν η σωστή απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα; Δεν θα μάθουμε ποτέ, φίλε αναγνώστη.

Οπως δεν θα μάθουμε ποτέ ποια ήταν η καλύτερη ομάδα του Μουντιάλ, αφού σύμφωνα με τα γκάλοπ της εκπομπής, η Γαλλία και η Ιταλία έπαιρναν από 22% και μία «άλλη ομάδα» κατάφερνε πάντα να τις ξεπερνά, συγκεντρώνοντας ποσοστό πάνω από 30%. Ποια ήταν αυτή η «άλλη ομάδα». Θα μάθουμε επιτέλους; Τα ίδια είχαμε και με τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης. Ο Ζιντάν 20%, ο Καναβάρο 22%, ο Κλόζε μόλις 12% και ένας «άλλος» 30%. Ποιος ήταν αυτός, ακόμα να μάθουμε.

Επίσης, άδικο που τελείωσε η εκπομπή -αν και κάτι μου λέει ότι δεν τελείωσε, αλλά κόπηκε, επειδή στην κρατική τηλεόραση καμία πετυχημένη εκπομπή δεν τελειώνει, απλώς κόβεται- χωρίς να δούμε τι έχουν να πουν για το Μουντιάλ όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι, νομάρχες και -γιατί όχι;- και κοινοτάρχες από την υπόλοιπη επικράτεια.

Ποιος θα μας απαντήσει επιτέλους τι γύρευε ο Μπουφόν στα καρέ των Γάλλων, όταν επιχείρησε την κεφαλιά; Τι ήθελε το Ισραήλ στο Μουντιάλ; Ποιος αλήτης τράβηξε το καλώδιο από το μόνιτορ του Βερνίκου και δεν έβλεπε καλά τις αμφισβητούμενες φάσεις; Γιατί ένα πέναλτι είναι καθαρό και στο ριπλέι γίνεται «φιδάκι»; Ποιος άλλαξε τη φάση στο ριπλέι και για ποιον λόγο; Μήπως ο ίδιος που τράβηξε και το καλώδιο στο μόνιτορ; Πώς η Ιταλία κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο έγινε αυτομάτως πρωταθλήτρια Ευρώπης; Ποιος ένωσε τους θεσμούς και εμείς δεν πήραμε χαμπάρι; Ολα από τον Βερνίκο θα τα μαθαίνουμε ξαφνικά; Δεν οφείλει κάποιος να μας ενημερώσει;

Αυτό που φοβάμαι, πάντως, είναι μην ξεσπάσει πόλεμος. Πόλεμος μεταξύ επιφανών ανδρών. Το λέω αυτό, γιατί διάβασα στο χθεσινό «Sportime» δηλώσεις του Μανόλο Μαυρομμάτη -του πεντάγλωσσου, του δημοσιογράφου, του ευρωβουλευτή, του ανθρώπου- ότι η διοργάνωση ήταν άρτια. Και όλα αυτά, όταν σε κάθε ματς ο πολύπειρος Βερνίκος έδινε τον δικό του αγώνα για να μας πείσει ότι από οργάνωση το Μουντιάλ ήταν... μάπα το καρπούζι.

Ξέρει ο Μανόλο και δεν ξέρει ο Βερνίκος, ο άνθρωπος που οργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες; Δεν έπρεπε οι Γερμανοί να τον φωνάξουν για να τους δώσει τα φώτα του; Γιατί ο Μανόλο τον εκθέτει; Είμαι σίγουρος ότι αν στη θέση της Γερμανίας ήταν το Ισραήλ, η αγαπημένη χώρα του Βερνίκου, θα του έκαναν σίγουρα την τιμή. Θεωρώ, επίσης, πολύ θεμιτό να αρνηθεί ο Βερνίκος να επιστρέψει στην κρατική τηλεόραση ο Μανόλο, όταν με το καλό τελειώσει η θητεία του στο Ευρωκοινοβούλιο. Αν και η καλύτερή μου θα ήταν να δω Μουντιάλ με περιγραφή Βερνίκου και σχόλιο Μανόλο.

Γίνεται, όμως, να συγκρούονται δύο επιφανείς άνδρες που υπηρέτησαν το ίδιο μαγαζί; Ολα γίνονται, φίλε αναγνώστη. Τρανό παράδειγμα η εφημερίδα «Βήμα» την περασμένη Παρασκευή 7 Ιουλίου. Στη σελίδα 27 φιλοξενεί αποκλειστικές δηλώσεις του Πελέ, στις οποίες έβλεπε τελικό Γερμανία–Πορτογαλία. Το «Μαύρο Διαμάντι» έπεσε τόσο μέσα στις προβλέψεις του όσο και ο Μεγαλέξανδρος Θεοφιλόπουλος. Γι' αυτό τον Θεοφιλόπουλο από δω και πέρα θα τον αποκαλώ Πελέ της αθλητικογραφίας.

Την ίδια μέρα, λοιπόν, η εφημερίδα στη σελίδα 7 δημοσιεύει άρθρο του Μίμη Σουλιώτη, αναπληρωτή καθηγητή Λογοτεχνίας του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, ο οποίος τα ρίχνει χοντρά στον Πελέ. Υποστηρίζει (και τα γεγονότα τον δικαιώνουν) ότι ο Πελέ στο παρελθόν έχει ξευτελιστεί με τα προγνωστικά του, με αποκορύφωμα το Μουντιάλ του '82 στην Ισπανία. Τότε που υποστήριζε ότι η Ιταλία θα αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο. Για τον Θεοφιλόπουλο, πάντως, ο καθηγητής δεν γράφει τίποτα.

Την ίδια μέρα στην εφημερίδα δημοσιεύεται και μία επιστολή, την οποία θεωρώ άκρως πιο ενδιαφέρουσα από την κόντρα του καθηγητή με τον Πελέ. Εχει τον τίτλο «Μουντιαλικά χρώματα» και αξίζει να τη διαβάσετε:

«Με αφορμή το Μουντιάλ που λόγω της παγκοσμιότητάς του αναγκάζει τους σπορτκάστερ να αναφέρονται στην καταγωγή, αλλά και στο χρώμα των παικτών, θέλω να επισημάνω τα εξής: έχει επικρατήσει οι αφρικανικής καταγωγής συνάνθρωποί μας να αποκαλούνται έγχρωμοι -είναι λάθος. Ο βασικός νόμος της φυσικής για τη σύνθεση των χρωμάτων λέει ότι το λευκό είναι αποτέλεσμα σύνθεσης όλων των χρωμάτων της ίριδας, ενώ το μελανό η απουσία του χρώματος. Πως οι έγχρωμοι είμαστε εμείς οι λευκοί και θα πρέπει να αποκαλούμεθα έτσι και όχι οι αφρικανικής καταγωγής. Από την πλευρά της φυσικής επιστήμης αυτό είναι σωστό, αν και ανατρέπει τη συνηθισμένη έκφραση».

Σκεφτείτε αν δικαιωθεί ο αναγνώστης που έστειλε την επιστολή, τι έχει να γίνει στο επόμενο Μουντιάλ με τον Βερνίκο που τώρα μπερδεύεται. Ασ' το, ρε φίλε, μην τα μπλέκεις. Τρελαθήκαμε να βρούμε μια άκρη.

Το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας είναι αφιερωμένο στον υπουργό Ορφανό. Προέβλεψε ότι τον τίτλο θα τον κατακτήσει η «σκουάντρα ατζούρα» και εγώ τον έντυσα Ιταλό. Ηταν η μόνη επιτυχία που είχε τον τελευταίο καιρό.