Καλά, ο Τουρέ έφυγε νωρίς... (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Ακούω μερικούς να γκρινιάζουν ότι τώρα που τελείωσε το Μουντιάλ θα επιστρέψουμε στην πεζή ελληνική πραγματικότητα. Δεν τους καταλαβαίνω. Αν δεν τους αρέσει, καλά θα κάνουν να αλλάξουν χώρα. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όλες οι «πραγματικότητες» είναι πεζές. Είτε αυτές είναι ιταλικές είτε γαλλικές είτε ό,τι άλλο θέλετε. Οσο για την ελληνική, εγώ τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως διασκεδαστική.

Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνούσατε μαζί μου αν είχατε διαβάσει κι εσείς το πρωτοσέλιδο του «Φωτός» την Τρίτη 11 Ιουλίου, μόλις δύο μέρες μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Ιταλία. Για όσους δεν το θυμούνται, τους το θυμίζω, για όσους δεν το πρόσεξαν, τους δίνω την ευκαιρία να το προσέξουν τώρα. Γράφει λοιπόν το «Φως» με μεγάλα γράμματα στον τίτλο:

«Κι εμείς εργαλεία όπως η Ιταλία» και με μικρότερα «Ο Ολυμπιακός ποντάρει στον προπονητή του και στις κινήσεις ουσίας. Ενθουσιασμός για τους νέους παίκτες στου Ρέντη και σκέψη εναρμονισμένη με αυτήν την παγκόσμιας πρωταθλήτριας».

Το επόμενο που θα περιμέναμε να διαβάσουμε είναι ότι η «σκουάντρα ατζούρα» ήταν στο Μουντιάλ ένας μικρός «Ολυμπιακός». Εργαλεία οι παίκτες της Ιταλίας, εργαλεία κι αυτοί του Θρύλου. Αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο και θα διαπιστώσετε ότι η σύγκριση δεν είναι αυθαίρετη. Και Μπουφόν έχει ο Ολυμπιακός και Καναβάρο στο λίγο πιο μπρουτάλ όπως ο Ανατολάκης και Ζαμπρότα στο λίγο πιο κοντό όπως ο Πάντος και Γκρόσο στο λίγο πιο φαλακρό όπως ο Γεωργάτος και Πίρλο στο λίγο πιο βαρύ όπως ο Στολτίδης και Τότι και Λούκα Τόνι και Ματεράτσι και Ιντσάγκι και ό,τι περνάει από το μυαλό σας.

Για να μην πούμε το άλλο, ότι δηλαδή οι Ιταλοί δεν έχουν ούτε «Ρίμπο» ούτε Τζόρτζεβιτς. Αλλά και από άποψη τεχνικής ηγεσίας να δούμε το θέμα, θα διαπιστώσουμε πολλά κοινά. Λίγοι είναι αυτοί στον Ολυμπιακό που ισχυρίζονται ότι κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών ο Σόλιντ μοιάζει να λείπει από τον πάγκο; Λίπι ο ένας, λείπει κι ο άλλος.

Και μετά μου λέτε ότι η ελληνική πραγματικότητα είναι πεζή. Λάθος, φίλε αναγνώστη. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι στον «κόσμο της». Φαντάζεται, φτιάχνει σενάρια και, το κυριότερο, δεν φοβάται να τα δημοσιοποιήσει. Και ρωτώ όπως κάποτε ο Σημίτης: «Είναι αυτή η πραγματικότητα μακέτο;».

Ετσι κι εγώ φαντάστηκα τον προπονητή του Ολυμπιακού, όπως τον βλέπετε στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας. Ενας Σόλιντ σκέτος Μπομπ ο Μάστορας, με τα εργαλεία του έτοιμος όχι μόνο να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά μέχρι και το Παγκόσμιο Κύπελλο, αν του το ζητήσει ο πρόεδρος.

Θέλετε να μάθετε όμως ποιος ήταν ο λόγος που αυτή η Ιταλία, «ο μικρός Ολυμπιακός» καλύτερα, με τους παίκτες-εργαλεία κατάφερε να κατακτήσει το Μουντιάλ; Και ποιος ο λόγος που η Γαλλία έμεινε στα κρύα του λουτρού; Θα το γνωρίζατε ήδη αν είχατε διαβάσει το άρθρο του Μανώλη Γαβαθιώτη στο «Φως» την ιστορική 11η Ιουλίου. Μη βιαστείτε μόνο να βγάλετε συμπεράσματα, γιατί, όπως μας προειδοποιεί ο ίδιος ο Γαβαθιώτης, δεν του καίγεται καρφί για ό,τι κι αν του πουν και όπως και να τον χαρακτηρίσουν. Γράφει λοιπόν ο μεγάλος Μανώλης:

«Ηθελα να κερδίσει η Ιταλία τη Γαλλία, γιατί η Ιταλία είναι ΚΑΘΑΡΑ εθνική ομάδα, με την έννοια της αντιπροσωπευτικής. Η Ιταλία αποτελείται από ένδεκα ΙΤΑΛΟΥΣ γηγενείς και ατόφιους».

(σ.σ. από δέκα ατόφιους, μια που ο Καμορανέζι είναι Αργεντινός, αλλά μην αρχίσουμε από τώρα τις αμφισβητήσεις.)

«Δεν περιέχει ούτε κίτρινους ούτε μαύρους, ούτε σύμμικτους ούτε… σικάλεως, ούτε τίποτα. Είναι όλοι τους ένας κι ένας Ιταλιάνοι. Μία από τις λίγες ομάδες στο Μουντιάλ με τόσο ΚΑΘΑΡΑ εθνικά χαρακτηριστικά».

Οχι, φίλε, δεν γράφει το άρθρο ο Τζανκάρλο Φίνι της ηρωικής Λίγκας του Βορρά, αλλά ο Μανώλης Γαβαθιώτης και διαβάστε τι τον συγκίνησε:

«Ελεγε συχνά-πυκνά ο τηλεπαρουσιαστής ο Γκρόσο από την Παλέρμο με ύφος σαν να υπήρχε κάτι που τον εντυπωσίαζε».

Κανείς λάθος, Μανώλη. Το ύφος το είχε ο τηλεπαρουσιαστής, επειδή είχε καταφέρει να πει σωστά τον παίκτη. Πάμε παρακάτω…

«Λες και ο παίκτης που τύχαινε να παίζει σε κάποια Παλέρμο δεν είχε το δικαίωμα να αγωνισθεί στα ίσα κάποιους αστέρες του ποδοσφαίρου και να τους κερδίσει. Είναι η λογική του εύκολου και παρεξηγήσιμου ποιος Γκρόσο, μια εντελώς εσφαλμένη και αντιποδοσφαιρική λογική. Ο Γκρόσο είναι ο Γκρόσο, το παιδί που παίζει και τα δίνει όλα για την πατρίδα του. Και που τελικά κερδίζει τους πολυδιαφημισμένους άσους. Αν δεχθούμε ότι υπάρχει αυτό που λέμε αμερικανικό όνειρο για τους κάθε λογής μετανάστες, θα πρέπει να δεχτούμε επίσης την ύπαρξη του ποδοσφαιρικού ονείρου».

Σωστά, αρκεί οι μετανάστες μόνο να ονειρεύονται και όχι να έχουν την αξίωση να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα και να παίξουν στην εθνική της πατρίδας που ζουν. Για να δούμε πού το πάει όμως...

«Κέρδισε λοιπόν η Ιταλία του Γκρόσο τη Γαλλία του Ζιντάν. ΠΟΙΑ είναι όμως η Γαλλία του Ζιντάν; Εχει καμία σχέση με τη Γαλλία πριν από μερικές δεκαετίες, τη Γαλλία με την τρομερή επιθετική γραμμή των Βισνιέσκι, Κοπά, Φοντέν, Πιαντονί, Βενσάν;».

Στους πέντε που αναφέρει ο αγαπητός Μανώλης ήδη οι δύο (Βισνιέσκι και Κοπά) ήταν πολωνικής καταγωγής. Σύμμικτοι δηλαδή, σύμφωνα με την άποψή του…

«Πού ήταν οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές; Γιατί επισκιάστηκαν από τους Μακελελέδες, τους Ντιαράδες, τους Τουράμες, τους Αμπινταλάδες, τους Βιεϊράδες και τους Μαλουντάδες; Τους προσέξατε όλους αυτούς πώς είναι μορφολογικά; Ολοι ίδιοι μου φαίνονται, όλοι τους μέλη της φυλής των Μπακεκεούκα».

Δεν άντεξα, φίλε αναγνώστη, να διαβάσω άλλο. Το μόνο που σκέφτηκα είναι ότι δεν βλέπω να τη βγάζουν καθαρή φέτος οι Νε, Ουαντού, Μπόρχα, Ντομί και λοιποί. Καλά, ο Τουρέ έφυγε νωρίς. Κάτι ήξερε...