Το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας για τον ποδοσφαιριστή μιας μεγάλης ομάδας, κυρίως του εξωτερικού, είναι ότι είναι ένας «Σούπερμαν» κι ένας προνομιούχος της ζωής. Έκανε το χόμπι του επάγγελμα, κονομάει σε έναν χρόνο χρήματα που άλλοι δεν θα βγάλουν σε 20 ή σε όλη τους τη ζωή, είναι διάσημος, πετυχημένος, οι γυναίκες τον κυνηγούν κι εκείνος κάπου στα 35 του θα παρατήσει τη μπάλα και με τα λεφτά που θα έχει βγάλει, θα ζήσει μετά σαν πρίγκηπας.
Κι έρχεται η ρημάδα η ζωή καμιά φορά και μας δείχνει πως κανείς δεν είναι τόσο προνομιούχος όσο νομίζουμε ή νομίζει. Κι ότι όσα σχέδια και να κάνουμε, κάποιος άλλος ή κάτι άλλο αποφασίζει για μας, χωρίς εμάς. Ο Ντάρεν Φλέτσερ ας πούμε, που κάποτε τον είπαν «Μπέκαμ της Σκωτίας» χωρίς να είναι, υπήρξε πάντα ένας φιλότιμος και τίμιος μέσος, εργατικός και πρόθυμος να κάνει ό,τι του ζητήσει ο Σερ Άλεξ. Που ονειρεύτηκε να περάσει πολλά - πολλά χρόνια στη Γιουνάιτεντ και να γίνει μέρος της ιστορίας της. Αλλά έπαθε μια αρρώστια, απ’ αυτές που συμβαίνουν μια στο εκατομμύριο, που κανείς δεν ξέρει πώς την παθαίνεις, πότε, γιατί και αν επανέρχεται ποτέ ο οργανισμός. Χάνει κιλά χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι και θα λείψει από τους αγωνιστικούς χώρους για αρκετό διάστημα - ή για πάντα...
Ο αδάμαστος Τζον Χάρτσον, έδωσε μάχη με τον καρκίνο στα γεννητικά όργανα εδώ και χρόνια, βγήκε νικητής, αλλά την πάτησε από έναν ακόμα πιο ύπουλο εχθρό, τον τζόγο - ο Αμπιντάλ στάθηκε και τυχερός στην αρρώστια και πιο ανθεκτικός στους πειρασμούς. Ο ταλαντούχος Πέδρο Ντε Λα Ρεντ, επέστρεψε στη Ρεάλ για να κάνει την καριέρα που ονειρευόταν, αλλά η καρδιά του τον πρόδωσε και τον υποχρέωσε να σταματήσει τη μπάλα πριν τα 25 του. Ο Γκατούζο κόντεψε να μείνει τυφλός, ο Ντάισλερ παράτησε παλιότερα το ποδόσφαιρο λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, ο Ζαρντέλ είχε γίνει ένα ερείπιο της ζωής όταν χώρισε με την πανέμορφη γυναίκα του, ο Ένκε έπεσε στις γραμμές του τρένου κι έβαλε τέλος στη ζωή του, άλλοι - σαν τον Φεχέρ ή τον Φοέ - άφησαν την τελευταία τους πνοή στον αγωνιστικό χώρο.
Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, ακόμα κι αν μοιάζει τέτοια. Ούτε τα λεφτά φέρνουν πάντα την ευτυχία. «Παιδιά» 20, 22 ή 25 ετών, που μεγαλώνουν απότομα και δεν είχαν ποτέ ούτε φυσιολογική ηλικία ούτε τα ανέμελα φοιτητικά χρόνια ξαφνικά «τρελαίνονται» από τα λεφτά και την επιτυχία και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση. Κι ένας τραυματισμός, μια ασθένεια, μια ερωτική απογοήτευση, η περιθωριοποίηση από τον προπονητή ή η συνεχόμενη γιούχα και στοχοποίηση από την εξέδρα, μπορούν πραγματικά να τους τσακίσουν, να τους κόψουν στα δυο.
Ας μην τους κρίνουμε λοιπόν κι ας μην τους μετράμε μόνο σαν εκατομμύρια σε συμβόλαια και φωτογραφίες σε εφημερίδες. Κι ας μην τους φθονούμε - καμιά φορά οφείλουμε να τους συμπονούμε και να τους συμπαραστεκόμαστε κι όχι να τους ζηλεύουμε.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
