FC: Από Παναής... Αναϊς!

Μόλις η αεροσυνοδός άνοιξε την πόρτα του αεροπλάνου ένα κύμα καυτού αέρα τον τύλιξε. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και η υγρασία έκανε την κατάσταση σχεδόν ανυπόφορη. Έβγαλε από την κωλότσεπη ένα χοντρό μαντήλι και πάσχισε μ’ αυτό να στραγγίξει τον ιδρώτα του προσώπου του. Για το κοντομάνικο ούτε λόγος, ήταν ήδη μουλιασμένο.

Περιμένοντας τη βαλίτσα του στην αίθουσα αφίξεων είπε ν’ ανοίξει το κινητό του. Τι το ήθελε; Δεκάδες ενοχλητικά «μπιπ μπιπ» ξεχύθηκαν στο χώρο, όσα και τα εισερχόμενα μηνύματα. Τα τσέκαρε γρήγορα. «Πφφ, όλο συνεντεύξεις ζητάνε, δεν ξέρουν να κάνουν και τίποτ’ άλλο. Θα τους δείξω όμως εγώ, θα δούνε τι θα πάθουνε». Ξαφνικά βλέπει ένα voice mail: «Έλα αγορίνα, όλα καλά; Κάνε τα κουμάντα σου σωστά σήμερα και θα τους ρουμπώσουμε τους άπιστους. Καλή τύχη, άντε, σε φιλώ...».

Έξω από το αεροδρόμιο ουρά τα ταξί. Μπαίνει σε ένα και δίνει στον οδηγό τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Στη διαδρομή παρατηρεί τους ουρανοξύστες: «Τσ, τσ, κοίτα ρε φίλε τι έχουν φτιάξει οι άνθρωποι. Χλίδα κι άγιος ο θεός. Αμ πως, σαν κι εμάς τους τσίπηδες είναι; Θες να κερδίσεις χρήματα κύριε; Επένδυσε, πάρε ρίσκα! Κι εμείς, αντί να κοιτάμε πως τα καταφέρνουν οι σωστοί επιχειρηματίες, έχουμε γεμίσει διαμεσολαβητές, “μπροστινούς” και λαμόγια. Σα δε ντρεπόμαστε λιγάκι λέω ‘γω...»

Βγαίνοντας από το ταξί κοντοστάθηκε στην είσοδο του μεγαλοπρεπούς ξενοδοχείου. Έβγαλε από τη μπροστινή θήκη της βαλίτσας του εκείνη την παλιά Paco Rabanne -που φύλαγε για τέτοιες περιπτώσεις- και άδειασε το περιεχόμενό της πάνω του, ακόμα και μέσα στις λευκές αθλητικές κάλτσες που φόραγε με τα σκαρπίνια του. «Κομπλεδιά!» μονολόγησε και κατευθύνθηκε προς τη ρεσεψιόν. «Έχω ραντεβού με την Αυτού Υψηλότητα» ψιθύρισε συνομωτικά στην υπάλληλο. «Σας περιμένει», του αποκρίθηκε αυτή «στη σουίτα νο 842, στο ρετιρέ».

Δεν χρειάστηκε να χτυπήσει το κουδούνι, η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Μπήκε μέσα δειλά. Αυτός καθόταν στην άκρη του κρεβατιού, με πλάτη στην πόρτα, ατενίζοντας τη θέα από την τεράστια τζαμαρία.

-«Καλησπέρα μεγαλειότατε»
-«Ήρθες επιτέλους»
-«Ε βέβαια, τώρα που τα κανονίσαμε...»
-«Ήρθες για μένα ή για τα λεφτά μου;»
-«Ξέρετε πόσο σας εκτιμώ, μεγαλειότατε, αλλά το πλάνο που εκπόνησα πιστεύω ότι είναι το κάτι άλλο. Να, έχω εδώ κάτι χαρτιά να σας δείξω, που...»
-«Μην πλησιάζεις κοντύτερα. Στάσου εκεί που είσαι»
-«Με τρομάζετε»
-«Ξέρεις, πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι...»
-«Τι; Υπάρχει πρόβλημα με τη συμφωνία; Δεν θα το αντέξω, τόσο καιρό βάζω πλάτη πίσω στην πατρίδα τρενάροντας τις ημερομηνίες. Μη μου το κάνετε αυτό...»
-«Καμία σχέση. Αλλά εδώ και τόσο καιρό σου έχω πει ένα μεγάλο ψέμα, το οποίο όμως δεν γίνεται να μείνει άλλο κρυφό. Γι’ αυτό, άλλωστε, σε κάλεσα εδώ»
(χοντρές στάλες ιδρώτα κυλούν στο μέτωπό του ταξιδιώτη)
-«Ε, ναι λοιπόν Vlassis... (γυρίζει απότομά προς το μέρος του) δεν είμαι πρίγκιπας, αλλά πριγκίπισσα!»
-«Μεγαλειοτάτη!»
-«Συγχώρεσέ με, Vlassis, που σε κορόιδευα τόσο καιρό. Μπορείς να με συγχωρέσεις; Δεν φταίω εγώ, ο άκαρδος πατέρας μου με έβαλε να...» (ξεσπάει σε αναφυλλητά)
-«Μεγαλειοτάτη, είμαι σοκαρισμένος!»
-«Μη με αρνηθείς, Vlassis, μη με διώξεις κι εσύ από τη ζωή σου. Σε εκλιπαρώ! Μη με πετάξεις σαν σκουπίδι όπως οι προηγούμενοι. Μη με προδώσεις!»
-«Μην κλαίτε, μεγαλειοτάτη. Δεν είναι εύκολο, αλλά κάτι θα σκεφτώ. Χμμ, κι αν τους πω ότι τελικά ο ενδιαφερόμενος δεν είναι πρίγκιπας αλλά πριγκίπισσα και μπλέξω κι άλλους 2-3 λεφτάδες στο κόλπο; Δεν ειν’ κακό, δεν ειν’ κακό...».

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr