Από το ΟΥΕΦΑ... γλίτωσε. Από την πολυμετοχικότητα; (Sportday / Ν.Τζαντζαράς)

Στον ΠΑΟΚ, την ώρα που το οικοδόμημα κινδυνεύει ακόμα σοβαρά με ολική κατάρρευση, κάποιοι επέμεναν μέχρι και χθες να ψάχνουν αν έχουν... στραβώσει οι πίνακες στους τοίχους.

Ενώ είναι ακόμα απολύτως αβέβαιη η κάλυψη των προϋποθέσεων για τη συμμετοχή της ομάδας στο νέο πρωτάθλημα, ενώ είναι θολά και συγκεχυμένα τα σχέδια για την πολυμετοχικότητα, ενώ δεν υπάρχει σαφής εικόνα για το ποιοι ποδοσφαιριστές ανανεώνουν, ποιοι έρχονται να συμπληρώσουν το ρόστερ, πώς και πού θα ολοκληρωθεί η προετοιμασία, ο καημός κάποιων ήταν αν θα παίξει ο ΠΑΟΚ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Μην τυχόν και λείψει δηλαδή από τα ευρωπαϊκά γήπεδα στην κατάσταση που είναι ο «Δικέφαλος του Βορρά» και... χάσει η Βενετιά βελόνι ή μην τυχόν και νοσταλγήσει το... βελόνι τη Βενετιά. Ευτυχώς για την εικόνα του συλλόγου στην Ευρώπη, όπου συνήθως -αγωνιστικά- είναι αξιοπρεπής, το CAS την... προφύλαξε. Κι έτσι δεν θα χρειαστεί κανείς να ανησυχεί αν τυχόν έβρισκε σε αυτή την κατάσταση μπροστά του καμιά σοβαρή ομάδα ο ΠΑΟΚ τι θα τραβούσε. Οπότε... μια έγνοια λιγότερη.

Πολυμετοχικότητα ή... πολυλογία;

Ισως να φταίει ο έμφυτος σκεπτικισμός μου, ίσως να έχει παίξει ρόλο το γεγονός ότι με το ποδόσφαιρο -και δη του ΠΑΟΚ- τα τελευταία χρόνια ασχολούνται περισσότεροι πολυλογάδες και αεριτζήδες απ' ό,τι σοβαροί επενδυτές, ίσως να ευθύνεται η απαισιοδοξία που μου προκαλούν τα λιγότερα κι από 2.000 διαρκείας που έχουν πωληθεί μέχρι σήμερα, αλλά πάντως αυτή η «πολυμετοχικότητα» δεν μου φαίνεται και πολύ... σόι. Δεν κατάλαβα από πού πηγάζει η αισιοδοξία όσων επιμένουν ότι ευκολότερο από το να βρεθεί ένας επιχειρηματίας-επενδυτής μεγάλου βεληνεκούς είναι να βρεθούν... πέντε ή δέκα μεσαίοι! Πώς ακριβώς θα συμβεί αυτό; Επειδή υπάρχουν καμιά δεκαριά ΠΑΟΚτσήδες μικροεπιχειρηματίες με την ευχέρεια (και κυρίως τη βούληση) να βάλουν από καμιά εκατοστή χιλιάδες ευρώ για να τσουλήσει το κάρο πέρα από την πρώτη λάσπη (και δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είναι παραπάνω από δυο-τρεις αυτοί), πιστέψαμε ότι μπορεί να βρεθεί ικανός αριθμός ανθρώπων με τη δυνατότητα και την πρόθεση να στηρίξουν δίχως ανταποδοτικότητα και με τη μέθοδο του... ρεφενέ ένα έωλο σχέδιο; Πώς; Γιατί; Ποιος θα βάλει τα λεφτά του (που ναι μεν είναι λιγότερα απ' ό,τι όταν πρόκειται για μονοπρόσωπη χρηματοδότηση, αλλά συνεχίζουν να είναι σημαντικού ύψους ποσά) και δεν θα αποφασίζει, δεν θα διαχειρίζεται, δεν θα... κινείται, αν δεν συμφωνήσουν άλλοι πέντε-δέκα; Ζητείται τρέλα... Και μάλιστα όχι ένας... τρελός πια, αλλά πέντε-έξι...

Να περνάει ο καιρός

Αν ο ΠΑΟΚ ήταν καθαρός από χρέη και δίχως πιεστικές υποχρεώσεις, ίσως να υπήρχε πεδίο για τέτοιους πειραματισμούς. Αλλά βέβαια, αν ο ΠΑΟΚ ήταν ελεύθερος από χρέη, θα ήταν ελκυστικός για πολλούς, που θα σφάζονταν να τον αποκτήσουν μόνοι τους κι ανενόχλητοι... Σήμερα αυτό που συμβαίνει είναι να κερδίζει ο... ασθενής χρόνο. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό, παλεύει να επιβιώσει κι ελπίζει να βρεθεί το... φάρμακο για την ανίατη ασθένεια που τον κατατρώει. Μόνο που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα καταφέρει. Διότι το φάρμακο για την περίπτωσή του υπάρχει: είναι το χρήμα. Οχι το μυαλό, όχι οι ιδέες, όχι οι καινοτομίες... Το χρήμα. Καλός είναι ο ρεφενές για καμιά πληρωμή έναντι οφειλών και κλείσιμο κάποιων από τις τρύπες. Αλλά για να μπει το νερό στ' αυλάκι για τη νέα σεζόν και κυρίως για να ξεκινήσει μια πορεία ανάκαμψης και απελευθέρωσης του ΠΑΟΚ από τη «φυλακή» των χρεών, χρειάζεται κάτι διαφορετικό.