Βρήκαμε Ματεράτσι, να θάψουμε πέντε-δέκα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Από την Κυριακή το βράδυ μάλωνα με ένα κάρο κόσμο για την επίμαχη φάση του τελικού ανάμεσα στον Ζιντάν (αν και εγώ προτιμώ το «Ζιζού», επειδή μου είναι πιο οικείο) και τον Ματεράτσι. Επέμενα ότι αυτό που έριξε στον Ιταλό δεν ήταν κουτουλιά, αλλά λέγεται αλλιώς. Ολοι με κοιτούσαν με κατανόηση και επέμεναν ότι αφού το είπε ο Βερνίκος, αποκλείεται να μην είναι έτσι.

Επρεπε να περάσουν, φίλε αναγνώστη, πέντε ολόκληρες μέρες για να δικαιωθώ. Στο χθεσινό «Goal», ο ειδικός σε κάτι τέτοια Καίσαρης –έστω και εκ των υστέρων– με δικαιώνει απόλυτα, χαρακτηρίζοντας την ενέργεια του Γάλλου «κουτουλίδι» και όχι κουτουλιά, όπως βιάστηκαν όλοι να τη χαρακτηρίσουν.

Παραθέτει, μάλιστα, τις διαφορές ανάμεσα στο κουτουλίδι και την κουτουλιά με τρόπο επιστημονικό, τον οποίο αξίζει τον κόπο να μελετήσετε για να μην κάνετε στο μέλλον ανάλογα λάθη. Ποιος ξέρει, αύριο, μεθαύριο μπορεί κι εσείς να είστε παθών, σαν τον Ματεράτσι, οπότε καλό είναι στην κατάθεσή σας στην Αστυνομία να ξέρετε επακριβώς τον τρόπο με τον οποίο σας χτύπησε ο δράστης. Διότι αν καταθέσετε «κουτουλιά» και είναι κουτουλίδι, τότε σίγουρα θα μπλέξετε. Τι είναι, λοιπόν, κουτουλιά σύμφωνα με τον Καίσαρη;

«Η κουτουλιά, λοιπόν, είναι ο κατ' εξοχήν αλήτικος τρόπος τσακωμού. Οι εννιά στους δέκα που μαλώνουν ξεκινούν τον καβγά με τα χέρια. Με γροθιές ή χαστούκια. Ο ένας στους δέκα είναι που θα ρίξει κουτουλιά. Και είναι απλό. Η κουτουλιά είναι ο απόλυτος αιφνιδιασμός. Είναι κάτι που ποτέ κανένας δεν μπορεί να περιμένει. Γι' αυτό δεν προλαβαίνει να αμυνθεί. Την τρώει και βλέπει τον ουρανό σφοντύλι. Αντίθετα, έτσι και πάει ο άλλος να σε κοπανήσει με τα χέρια, πάντα έχεις χρόνο να προλάβεις να αμυνθείς. Στην κουτουλιά δεν προλαβαίνεις να πεις το όνομά σου. Την τρως και το ξεχνάς με τη μία. Γι' αυτό, όπως είπαμε, η κουτουλιά είναι το νούμερο ένα όπλο για να κερδίσεις σε τσακωμό στον δρόμο».

Στον δρόμο, όχι στο γήπεδο, όπως πολύ σωστά γράφει ο διακεκριμένος «κουτουλιδολόγος» Καίσαρης. Πού έλαβε χώρα το επεισόδιο μεταξύ Ζιντάν και Ματεράτσι; Οχι φυσικά στον δρόμο, αλλά στο γήπεδο. Να ένα ακόμα επιχείρημα που αποδεικνύει περίτρανα ότι στον τελικό δεν είχαμε κουτουλιά, αλλά κουτουλίδι.

Ξέρετε τώρα ποιο είναι το δεύτερο πιο δυνατό χτύπημα. Μη βιαστείτε να απαντήσετε, διότι θα κάνατε κι εδώ λάθος, όπως στην προηγούμενη περίπτωση. Διαβάστε Καίσαρη, να μορφωθείτε κατάλληλα.

«Το δεύτερο είναι η κλοτσιά στις κοχόνες (σ.σ. οι όρχεις ισπανικά, γιατί μιλάμε ξένες γλώσσες και έχουμε ένα επίπεδο), όπως λένε οι Ισπανοί».
Και έχει απόλυτο δίκιο. Το χτύπημα αυτό, μάλιστα, επιφέρει μεγάλο πόνο. Δεν σας το λέω εκ πείρας, φίλοι αναγνώστες, αλλά κι εγώ θυμάμαι μαρτυρία του Στάθη Ψάλτη σε ταινία που πρωταγωνιστούσε. Οταν δέχθηκε ο συμπαθής και ταλαντούχος ηθοποιός ανάλογο χτύπημα, εξομολογήθηκε στη μητέρα του ότι δύο είναι οι μεγάλοι πόνοι στη ζωή: ο έρωτας και το χτύπημα στους… κοχόνες.

Αρα, για να το ισχυρίζονται δύο επιφανείς άνδρες, όπως ο Καίσαρης και ο Στάθης Ψάλτης, ποιος αλήθεια έχει τέτοιους κοχόνες ώστε να το αμφισβητήσει. Θα μου πείτε «αφού τα ξέρει και ο Ψάλτης, αυτός γιατί δεν γράφει σε αθλητική εφημερίδα;». Για τον ίδιο λόγο που ο Καίσαρης δεν παίζει σε ταινίες. Ας μην μπλέκουμε τα πράγματα περισσότερο, γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα τους αδικήσουμε.

Ξέρεις, φίλε αναγνώστη, ότι την αδικία καθόλου δεν την μπορώ. Γι' αυτό θα σταθώ στο χθεσινό «Sportime» και συγκεκριμένα στο άρθρο του «Sporou», με την υπογραφή του Αγγελου Μενδρινού. Ο αγαπητός Μενδρινός μεταφέρει την άποψη του συναδέλφου Γιάννη Πρετεντέρη και γράφει:

«Η μεγαλύτερη τιμωρία για τον Ματεράτσι είναι αυτή που έγραψε στο προχθεσινό σχόλιό του ο Γιάννης Πρετεντέρης: σε λίγα χρόνια τον Ματεράτσι όλοι θα τον θυμούνται ως τον ποδοσφαιριστή που έφαγε κουτουλιά από τον Ζιντάν. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Και να πεις ότι δεν είναι καλός παίκτης ο Ματεράτσι; Από τους πιο χρήσιμους στη μηχανή του Λίπι. Κι όμως, στην ιστορία θα μείνει μόνο για τα βρομόλογα που έλεγε στον Ζιντάν. Τίποτε άλλο. Ολα θα επισκιάσουν τη μεγάλη, έτσι κι αλλιώς, καριέρα του».

Πώς γίνεται τώρα και ο Πρετεντέρης καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα, γνωρίζοντας μάλιστα ότι ο Ματεράτσι είναι χρήσιμος παίκτης με μεγάλη καριέρα, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω, φίλε αναγνώστη. Το θεωρώ, όμως, το λιγότερο άδικο. Οπως άδικο θα θεωρούσα να θυμούνται όλοι τον Πρετεντέρη για το μπουκάλι που πέταξε στο γήπεδο πρώτη θέση μούρη κουλούρι και όχι για τη μεγάλη δημοσιογραφική καριέρα του...

Μιας και μιλάμε για δημοσιογραφικές καριέρες, θαύμασα προχθές τον Ακη Παυλόπουλο στο Alter. Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων που συντονίζει ο ίδιος άναψε η κουβέντα εξαιτίας ενός αποκαλυπτικού ρεπορτάζ. Τι έδειχνε το ρεπορτάζ; Τον Ματεράτσι στη συναυλία των Rolling Stones στην Ιταλία, να λέει ότι όσοι δεν πηδάνε στον ρυθμό της μουσικής μάλλον είναι Γάλλοι και δεν διασκεδάζουν.

Τι συμπέρασμα έβγαλαν οι σοφοί στο κανάλι; Αφού το ρήμα «πηδάω» στην ελληνική συνδέεται με το sex και το καπάκουλτου, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου σημαίνει το ίδιο. Συμπέρασμα: ο Ματεράτσι αποκάλεσε τους Γάλλους «αδερφές». Αν συνέβαινε, όμως, αυτό και το «πηδάω» είχε σε όλες τις γλώσσες την ίδια –διπλή– σημασία, τότε με δεδομένη τη ρήση «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα», θα κατέφθαναν όλοι στο νησί για τσαπού στο χέρι. Οχι ότι θα μας χάλαγε, αλλά έλα που δεν συμβαίνει, για κακή τύχη τόσο δική μας όσο και του Alter.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση. Διάβασα ότι ο δικηγόρος του «Ζιζού» λέγεται Μεχάνα Μουχού και πριν εξαγριωθεί ο Γαβαθιώτης και τα βάλει με τον Ζιντάν ένα έχω να πω: καλά, δεν βρέθηκε ένας καθαρόαιμος Γάλλος δικηγόρος να αναλάβει την υπόθεση και βρήκαν αυτόν τον σύμμικτο; Καλά δεν τον είπα, Μανώλη; Το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας είναι αφιερωμένο σε αυτούς που αποκάλεσαν πριν από λίγες μέρες «Μαύρο Κυργιάκο» τον Ουαντού. Εχει πλάκα να είναι ο Κυριάκος και να του έχουν αλλάξει το χρώμα για να μην τον πάρουν χαμπάρι όλοι αυτοί που δεν τον ήθελαν με τίποτα στο Καραϊσκάκη... Προσέξετε το σκίτσο καλά και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.