Η μοναξιά των σέντερ φορ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Για το φτωχό επιθετικό παιχνίδι έφταιξε κυρίως ο τρόπος που οι περισσότεροι έπαιξαν άμυνα. Οι άμυνες που είδαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είχαν βασικό σκοπό την αντεπίθεση, αλλά την ανάκτηση της μπάλας. Σε ελάχιστα ματς είδαμε περάσματα της μπάλας γρήγορα μπροστά -αυτό που οι Αγγλοι αποκαλούν transition game. Αυτό το έκαναν σωστά οι Ισπανοί στο ματς με τους Ουκρανούς, οι Αργεντινοί στα δύο πρώτα παιχνίδια που έδωσαν, οι Ιταλοί στα ματς με την Γκάνα, την Τσεχία και την Ουκρανία, οι Γάλλοι στον αγώνα με την Ισπανία και οι Ολλανδοί, οι οποίοι όμως υπήρξαν αρκετά μονότονοι στους τρόπους που έφτιαχναν επιθέσεις.

Φάσεις

Οι πιο πολλές ομάδες στο Παγκόσμιο Κύπελλο μας έδειξαν ένα «αργό ποδόσφαιρο δύο φάσεων»: έβλεπες μια πολύ συγκεκριμένη συμπεριφορά στην άμυνα (πρώτη φάση) και μια συγκεκριμένη συμπεριφορά στην επίθεση (δεύτερη φάση). Στην άμυνα έπαιζαν σχεδόν όλοι για να πάρουν την μπάλα. Στην επίθεση πολύ συχνά την μπάλα δεν ήξεραν τι να την κάνουν, κυρίως γιατί τη μετέφεραν αργά ή γιατί χρησιμοποιούσαν στη φάση της ανάπτυξης πολύ λίγους παίκτες. Συνήθως τρεις, το πολύ τέσσερις.

Παράδειγμα

Η Βραζιλία ήταν το πιο μεγάλο κακό παράδειγμα. Το 2002 στην Ασία ο Σκολάρι παρέτασσε τους Βραζιλιάνους με τρία στόπερ και δύο κόφτες, ξόδευε δηλαδή πέντε παίκτες για τους αμυντικούς ρόλους. Οι δύο πλάγιοι (ο Κάρλος και ο Καφού) και οι τρεις επιθετικοί (ο Ροναλντίνιο, ο Ρονάλντο και ο Ριβάλντο) έκαναν την επιθετική δουλειά. Φέτος ο Παρέιρα έβγαλε ένα στόπερ και πρόσθεσε ένα ακόμα επιτελικό χαφ, τον Κακά, ενώ έβαλε δίπλα στον Ρονάλντο τον Αντριάνο. Οι ατέλειες του συγκεκριμένου σχήματος (στατικοί επιθετικοί, έλλειψη παικτών στα πλάγια, χαλαρή σύνδεση των γραμμών) στάθηκαν αιτία για να δούμε όχι μια πιο επιθετική ομάδα, αλλά μια ομάδα που μολονότι είχε αρκετούς επιθετικούς παίκτες στη σύνθεσή της, κατέληγε να επιτεθεί με λίγους! Η Βραζιλία απλωνόταν πολύ, οι ανάγκες για κούρσες ώστε να καλυφθούν τα κενά ήταν μεγαλύτερες, τα ξεδιπλώματα σχεδόν ανύπαρκτα: για να κάνει ευκαιρίες έπρεπε ή να παίξει γρήγορα (όπως με την Γκάνα π.χ.) ή να πάει ως ομάδα όλη μαζί μπροστά: σπανίως έκανε και το ένα και το άλλο.

Ένας

Οι πιο πολλές ομάδες χρησιμοποίησαν έναν φουνταριστό πλαισιωμένο από παίκτες που έβγαιναν από τα μετόπισθεν. Οι Γερμανοί αυτό το έκαναν λίγο καλύτερα από όλους, ίσως γιατί ως γηπεδούχοι υποχρεώθηκαν να βγουν μπροστά. Η δική τους αδυναμία ήταν η έλλειψη ποιότητας στα χαφ και κυρίως η ελάχιστη συμβολή του Μπάλακ στο σκοράρισμα: αν ο Μπάλακ ήταν πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση, η Γερμανία θα ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια. Μεγάλη ποιότητα στα χαφ είχαν οι Αργεντινοί, οι οποίοι επιθετικά ήταν η πιο σωστά δομημένη ομάδα του τουρνουά: όμως στο ματς με τη Γερμανία πρόδωσαν αυτή τους την αρετή και αποκλείστηκαν άδοξα.

Άκρα

Το πιο ανησυχητικό χαρακτηριστικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν η ελάχιστη εκμετάλλευση των άκρων. Οι Γάλλοι χάρη κυρίως στην παρουσία του Ριμπερί και του Μαλουντά άπλωσαν σωστά το παιχνίδι τους στο πλάι, ειδικά στα ματς που έπαιξαν στην κόντρα. Οι Πορτογάλοι χρησιμοποίησαν αρκετά τα εξτρέμ κι έκαναν αρχικά σωστά το τρικάκι με το σπάσιμο της μπάλας στον παίκτη που έρχεται από πίσω ως κρυφός κυνηγός: τους διάβασαν όμως εύκολα και στο τέλος, όταν όλοι κοντρόλαραν τον Μανίς, τον Τιάγκο και τον Ντέκο, η ομάδα του Σκολάρι έπαθε αφλογιστία, αφού οι ακραίοι στριφογυρνούσαν απέναντι στις αμυντικές ζώνες σαν ομάδα πόλο, η οποία γύριζε την μπάλα χωρίς φουνταριστό. Οι Ολλανδοί ήταν οι μόνοι που έπαιξαν πολύ συστηματικά (και σωστά) από τα άκρα, όμως οι ακραίοι τους (ο Ρόμπεν κυρίως και λιγότερο ο Φαν Πέρσι) ήθελαν να τελειώνουν αυτοί τις φάσεις συγκλίνοντας. Αν σε κάτι μπορεί να είναι χρήσιμο αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι γιατί μπορεί να κάνει κατανοητό ότι οι συγκλίσεις των ακραίων, όταν δεν συνοδεύονται από ανοίγματα χωρίς την μπάλα των ακραίων μπακ, είναι εντελώς αναπαραγωγικές: οι άμυνες προσαρμόζονται εύκολα.

Λίγοι

Από τη στιγμή που το βάρος της ανάπτυξης το σήκωσαν στις πιο πολλές ομάδες το πολύ τρεις παίκτες, ήταν λογικό να μη δούμε ούτε πολλά γκολ ούτε κυρίως μεγάλες εμφανίσεις επιθετικών. Ο Κλόζε που, όπως εξήγησα, είχε την πιο μεγάλη στήριξη λόγω του «όλοι μαζί μπροστά» παιχνιδιού της Γερμανίας, βγήκε λογικά πρώτος σκόρερ –θα μπορούσε στη θέση του να είναι ο Ποντόλσκι. Ο Τόρες ήταν πιθανότατα ο μοναδικός που έπαιξε σωστά την περιοχή μόνος. Ο Ανρί με τον Βιεϊρά και τον Ζιντάν πίσω του θα σκόραρε περισσότερο, αν ήταν ξεκούραστος. Ο Τόνι σκόραρε στο μόνο ματς που κατάφερε να πατήσει τη μικρή περιοχή και ο Ρονάλντο στο διάστημα των παιχνιδιών που η Βραζιλία έπαιζε γρήγορα. Σε ένα τέτοιου τύπου τουρνουά, όπου τα φορ έπαιζαν τον ρόλο του σκιάχτρου (ο Κράουτς, ο Παουλέτα, ο Κρέσπο, ακόμα και ο Αντριάνο), θα ήταν πρωταγωνιστής ο Κόλερ, ο οποίος και χώρους ανοίγει και γκολ βάζει. Αλλά χτύπησε νωρίς.

Απουσία

Τεράστια απουσία επιθετικών, πάντως, έχουν οι Αφρικανοί. Αν οι Ευρωπαίοι γύριζαν την μπάλα κάνοντας κατοχή –δηλαδή άμυνα-, οι Αφρικανοί στριφογυρνούσαν στα τρία τέταρτα του γηπέδου γιατί δεν είχαν σημεία αναφοράς. Αν δεν λύσουν αυτό το πρόβλημα, περίπτωση διάκρισης δεν υπάρχει ούτε σε τέσσερα χρόνια.

Πριμ Τσάμπιονς Λιγκ

Τέσσερις ώρες και σαράντα λεπτά κράτησαν οι διαπραγματεύσεις που έγιναν το περασμένο Σάββατο στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα στον Ηλία Δαμήλο, τον Κωστή Πηλαδάκη και τον Κώστα Μπότο με θέμα την αγορά του Κλέιτον από τη Λάρισα. Για περισσότερο από μία ώρα όλοι ήταν αμίλητοι (!) και κοιτάζονταν. Για τουλάχιστον μισή ώρα οι δύο πρόεδροι άκουγαν τον Μπότο να τους μιλάει για τους Κινέζους παίκτες που θέλει να φέρει στην Ελλάδα. Οταν φάνηκε ότι είχαν συμφωνήσει σε όλα, προέκυψε ένα σοβαρό (;) τελευταίο ζήτημα: ο Μπότος ζήτησε να προσδιοριστεί στο συμβόλαιο το πριμ που θα πάρει ο Κλέιτον σε περίπτωση εξόδου της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ!
Ήδη το πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, όπου ο Μπότος είναι διδάκτορας, έχει ζητήσει την απομαγνητοφώνηση των διαπραγματεύσεων για να τις συμπεριλάβει στο μάθημα του management που παρακολουθούν οι φοιτητές του...