Δεν ξέρω αν ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος έκανε την καριέρα που αναλογούσε στο ταλέντο του, τα προσόντα του ή αυτά που μας «υποσχέθηκε» στα πρώτα χρόνια που τον είδαμε να αγωνίζεται. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά, ότι ποτέ δεν κορόιδεψε κανέναν, δεν δημιούργησε τεχνητή υπεραξία γύρω από το όνομά του, δεν έχτισε την καριέρα του πάνω σε κολλητιλίκια με οπαδούς ή με δημοσιογράφους, δεν έκανε καραγκιοζιλίκια και σεβάστηκε όσο περισσότερο μπορούσε ένα άθλημα κι έναν χώρο που δεν σέβεται κανέναν - ούτε τους ποδοσφαιριστές, ούτε τους οπαδούς, ούτε τους διαιτητές, ούτε τους παράγοντες, ούτε κανέναν.
Με τον «Ελέ» δεν είμαστε φίλοι, απλά έτυχε να τον συναντήσω μια - δυο φορές. Την πρώτη, σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο όπου μίλησε με μας τους δυο του «Fight Club» στον αέρα και τη δεύτερη σε ένα επισκεπτήριο στη Θήβα, έξω από το στρατόπεδο, όπου βρεθήκαμε στην ίδια ουρά για καφέ. Η πιο έντονη ανάμνηση που είχα από τις συναντήσεις μας, είναι ενός ανθρώπου που διαφέρει πολύ από την εικόνα ή το στερεότυπο που έχουμε για τον μέσο ποδοσφαιριστή: ο Ελευθερόπουλος μίλαγε «σωστά ελληνικά», διάβαζε πολλά βιβλία, άκουγε διάφορα είδη μουσικής, δεν ήταν τύπος «μπουζουκόβιου», δεν απολάμβανε όσο άλλοι συνάδελφοί του την δημοφιλία και την δημοσιότητα κι αισθανόταν άβολα όταν έγραφαν για την προσωπική του ζωή, τις σχέσεις του, τους χωρισμούς του και το παιδί του.
Όταν έφυγε για Ιταλία, μου έμοιαζε σαν κάποιος που τρέχει να ξεφύγει από κάτι, που θέλει να αποτραβηχτεί από μια χώρα που τον τρομάζει και τον καταπιέζει. Ξέρω ότι εκεί που πήγε μπορεί να μην έπαιζε πολύ, μπορεί να μην είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, μπορεί να μην άκουγε τους οπαδούς να φωνάζουν το όνομά του, αλλά βρήκε την ηρεμία του. Πήρε καλές μεταγραφές, έφτασε μέχρι τη Μίλαν - όπου μπορεί να έπαιξε σε λίγα παιχνίδια, αλλά το να πας στη Μίλαν είναι ένα παράσημο από μόνο του. Και μετά, όταν γύρισε Ελλάδα, υπήρξε τίμιος και συνεπής σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκε - στον ΠΑΣ, τον Ηρακλή, τον Πανιώνιο, τα «έβαλε» με τους πόνους στη μέση του που δεν τον άφησαν ποτέ σε ησυχία, έκανε πολύ καλές χρονιές σε ομάδες που δεχόντουσαν πίεση και πάλευαν για την παραμονή κόντρα σε ένα σωρό προβλήματα και δεν το έβαλε κάτω: έτρεχε στους γιατρούς για να βρει άκρη με τη μέση του, να τον κάνουν καλά μια ώρα αρχύτερα ή τέλος πάντων να τον κάνουν να πονάει λιγότερο για να μπορεί να παίζει.
Ο «Ελέ» λοιπόν αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και μας άφησε μια τελευταία εικόνα που ταιριάζει με την καριέρα του: αποσύρθηκε «μάχιμος» και όχι «παλαίμαχος», βασικός κι όχι μεταξύ πάγκου και εξέδρας, Στο τελευταίο του παιχνίδι, αυτό με τον Παναθηναϊκό στη Νέα Σμύρνη, η τελευταία του απόκρουση μπορεί να μην αποσόβησε το γκολ - αφού το έβαλε ο Κατσουράνης στη συνέχεια της φάσης, μπορεί να του στοίχισε τον τραυματισμό που έφερε την αλλαγή του, αλλά ήταν μια απόκρουση ανάλογη της κλάσης του. Ένα πολύ όμορφο φινάλε καριέρας.
Νιώθω ότι του έμεινε μια μικρή πικρία, όταν το καλοκαίρι στον Ολυμπιακό επέλεξαν να πάρουν τον Δασκαλάκη για back - up του Κοστάντζο, τον ίδιο Δασκαλάκη που είναι όντως back - up του Κοστάντζο, ο οποίος όμως είναι back - up του Μέγερι... Αν είχαν πάρει τον Ελευθερόπουλο, δεν θα είχαν προβληματισμούς σχετικά με τον «άσο», αλλά η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως τα θέλουμε. Κι έχω μια ερώτηση μόνο να του κάνω: είσαι σίγουρος Δημήτρη ότι θέλεις να παραμείνεις στον χώρο του ποδοσφαίρου από κάποιο άλλο πόστο ή το είπες έτσι «για το καλό» ; Διότι δεν μου δίνεις την εντύπωση ενός wannabe προπονητή (κανονικού ή τερματοφυλάκων), τεχνικού διευθυντή ή - θου Κύριε - γενικού αρχηγού, όπως τουλάχιστον τον έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα...
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
