FC: Οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι στην Ευρωλίγκα δεν είναι οι αντίπαλοι

Η κλήρωση του Top-16 της Ευρωλίγκας, ήταν για όλα τα γούστα: κυρίως για να κάνουμε προβλέψεις, να πούμε ποιανού ήταν εύκολη και ποιανού δύσκολη, ποιος περνάει και με ποιον σταυρώνει μετά, αν μας βολεύει ή όχι το πρόγραμμα, ποιος αντίπαλος είναι ανίκητος και ποιος του χεριού μας. Ως συνήθως θεωρητική είναι η κουβέντα και μπορεί μετά τον πρώτο αγώνα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να λέμε εντελώς διαφορετικά πράγματα - μια πειστική εμφάνιση ή μια ήττα με 20 πόντους διαφορά, αλλάζουν και τα σενάρια και τα δεδομένα και τις εντυπώσεις.

Η αλήθεια είναι ότι καμία από τις δυο κορυφαίες ελληνικές ομάδες δεν εντυπωσιάζει. Κι ας πούμε ότι για τον Ολυμπιακό το περιμέναμε - λόγω αποδυνάμωσης και αστοχίας στα καλοκαιρινά ψώνια. Δεν είναι απλό πράγμα να παραμένεις στο ίδιο επίπεδο όταν έχει φύγει ο Τεόντοσιτς, ο Μπουρούσης, ο Παπαλουκάς, ο Μαυροκεφαλίδης, όταν απ’ τους καινούργιους ξένους και κοινοτικούς παίρνεις «ψίχουλα» και πρέπει οι νεαροί ταλαντούχοι Έλληνες να μετατραπούν σε πρωταγωνιστές μέσα σε έναν μήνα. Καλά τα έχει πάει μέχρι εδώ, μια που ο Σπανούλης έχει πάρει την ομάδα από το χέρι, αλλά για να πάει παραπέρα - όσο παραπέρα γίνεται - χρειάζεται κι άλλους «Σπανούληδες» - κι αυτοί δύσκολα αγοράζονται μεσούσης της σεζόν.

Όσο για τον Παναθηναϊκό ψάχνουμε ακόμα να βρούμε τι φταίει και η ομάδα δεν ανεβάζει στροφές: φταίνε οι τραυματισμοί; Ο ένας χρόνος παραπάνω στις πλάτες των πρεσβύτερων; Ο κορεσμός; Ότι οι καινούργιοι δεν έχουν μπει ακόμα στη νοοτροπία της ομάδας; Ότι έφυγε ο Φώτσης και ο Νίκολας; Ότι ο Μάριτς, ακόμα και υγιής, θυμίζει τον περσινό τραυματία Μάριτς; Κάτι φταίει και σίγουρα ο Ομπράντοβιτς με τον Ιτούδη θα το βρουν - το αν θα το διορθώσουν όμως, είναι μια άλλη ιστορία.

Μόνο που το συνολικότερο πρόβλημα των δυο ομάδων, πέρα από προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ, τραυματισμούς και αγωνιστικές «κοιλιές», ντεφορμαρίσματα παικτών ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο, είναι κυρίως η νιρβάνα του ελληνικού πρωταθλήματος. Για ένα πλεονέκτημα έδρας παίζουν όλη τη χρονιά, δυο ντέρμπι υπάρχουν μέχρι τα play-offs κι αυτά γίνονται σε συνθήκες εμπόλεμης ζώνης - κανονικά ο Σωτήρης Δανέζης με την Μαρία Καρχιλάκη θα έπρεπε να σφυρίζουν σε ΟΑΚΑ και ΣΕΦ. Και καμιά ήττα να κάνουν «εκτός προγράμματος», κανένας δεν αγχώνεται: αντιμετωπίζουν τις υπόλοιπες ομάδες σαν πυγμάχους προπόνησης, πριν ανέβουν στο ρινγκ να παίξουν για τον τίτλο.

Την ίδια ώρα, το ισπανικό πρωτάθλημα είναι ανταγωνιστικό και γεμάτο σασπένς. Το ίδιο και το ιταλικό και το τουρκικό. Στην Ρωσία μπορεί να υπάρχει η μεγάλη ΤΣΣΚΑ, αλλά οι υπόλοιποι δεν είναι φτωχοί συγγενείς, ούτε μαζεύουν φυσικά λεφτά ρεφενέ για να πληρώσουν το ξενοδοχείο σε έναν εκτός έδρας αγώνα. Αυτή η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, αυτή η «μαλθακότητα» που έρχεται μέσα από τη ρουτίνα της Α1, είναι που μπορεί να πονέσει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό περισσότερο από την ΤΣΣΚΑ, την Αρμάνι ή την Εφές. Και δυστυχώς είναι κάτι που δεν πρόκειται να λυθεί ούτε τώρα, ούτε αργότερα. Θα έλεγα «ούτε ποτέ», αλλά μπορεί του χρόνου να έχουν «κατέβει» Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός στο επίπεδο των υπόλοιπων, μια που δεν γίνεται να ανέβουν οι άλλοι στο δικό τους. Έλλειψη χρημάτων, στάση εμπορίου...

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr