Fight Club - Στα χαρακώματα

FC: Τρια στερεότυπα που καταρρίφθηκαν το 2011

Ευτυχώς αυτή τη χρονιά κάποιος κλώτσησε τη μεριά της τραμπάλας που κόντευε να αγγίξει το έδαφος κι αυτή ισορρόπησε και πάλι, μαζί της και ‘μεις. Δυστυχώς η ορμή της κλωτσιάς ήταν τέτοια που ανάγκασε αρκετούς να χάσουν την ισορροπία τους και να πέσουν από την τραμπάλα, με αποτέλεσμα να υποφέρουν για λίγο μέχρι να ξανασταθούν στα πόδια τους.

Ευτυχώς αυτή τη χρονιά κάποιος κλώτσησε τη μεριά της τραμπάλας που κόντευε να αγγίξει το έδαφος κι αυτή ισορρόπησε και πάλι, μαζί της και ‘μεις. Δυστυχώς η ορμή της κλωτσιάς ήταν τέτοια που ανάγκασε αρκετούς να χάσουν την ισορροπία τους και να πέσουν από την τραμπάλα, με αποτέλεσμα να υποφέρουν για λίγο μέχρι να ξανασταθούν στα πόδια τους.

Και οι μεν και οι δε, πάντως, «κοινώνησαν» το χρησιμότερο όλων: τη συνειδητοποίηση ότι τον καιρό της ευωχίας τα (βλακώδη και αστήριχτα) στερεότυπα δεν ενοχλούν κανέναν, τον καιρό όμως που κάθε τι μετράει διαφορετικά μοιάζουν με μυτερά καρφιά στην τάβλα του φακίρη -κανείς δεν θέλει να κάτσει πάνω τους γιατί τρυπάνε. Πάλι καλά να λέμε, μια που γενιές ολόκληρες τα «κάρφωναν» στον εγκέφαλό τους με ευλάβεια, τα υπερασπίζονταν με σθένος και πέθαιναν μαζί τους. Μέχρι φέτος, που τρία από αυτά σκούριασαν και αχρηστεύθηκαν οριστικά.

«Οι ξένοι μας αγαπάνε γιατί τους δώσαμε τον πολιτισμό»

Η βολική αυτή γενίκευση που θάβει την πραγματικότητα κάτω από τόνους χώματος άρχισε να ξεγυμνώνεται το 2009 με το IMF και φέτος έμεινε τσίτσιδη. Όχι, οι ξένοι δεν μας αγαπάνε επειδή έτυχε να δούμε 10 αφιερώματα με ξέμπαρκους τουρίστες που έτυχε να έρθουν για διακοπές και να ξεμείνουν σε κάποιο νησί. Μας αγαπάνε συγκεκριμένοι άνθρωποι -οι ιστορικοί λ.χ.- και όχι ολόκληροι λαοί, όπως είναι και το λογικό. Μας «αγαπάνε» με τον ιδιο τρόπο που «αγαπάμε» κι εμείς άλλες χώρες και λαούς, περιστασιακά και για συγκεκριμένους λόγους. Μας συμπαθούν ως τόπο διακοπών, ζηλεύουν ελαφρώς τον χυμαδόν τρόπο ζωής μας, αλλά -όπως αποδείχθηκε- όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού δεν θα κεράσουν επειδή είμαστε «ωραίοι ως Έλληνες». Θα σκούξουν και θα απαιτήσουν «να γίνει δίκαιη μοιρασιά».

«Η πολιτική ηγεσία του τόπου τελικά θα καταλάβει ότι η πατρίδα είναι υπεράνω όλων»

Μετά από δυόμισι χρόνια αποδείξεων ελπίζετε ακόμα στην αφύπνισή τους; Αφού ούτε ξέρουν, ούτε μπορούν, ούτε θέλουν (οι περισσότεροι). Δεν ξέρουν διότι δεν διαθέτουν ούτε τα μέσα ούτε τον απαραίτητο συντονισμό για τη διαχείριση μιας τόσο κρίσιμης κατάστασης, μια και οι συνθήκες ήταν -την τελευταία 20ετία τουλάχιστον- τέτοιες που αντί το πολιτικό τους αισθητήριο να ακονίζεται, γινόταν μέρα με τη μέρα πιο μαλθακό. Δεν μπορούν, διότι είναι αυτοί που με τα ίδια τους τα χέρια έχτισαν το σύστημα που τώρα πρέπει να κατεδαφιστεί, κάτι που όμως δεν είναι δυνατόν να συμβεί διότι κανείς άνθρωπος δεν θεωρεί φυσικό το να στραφεί εναντίον του εαυτού του. Δεν θέλουν, διότι η προοπτική της ατομικής επιβίωσης είναι πιο δυνατή από την κοινωνική θέληση ή την ατομική αίσθηση ευθύνης. Και το θέμα είναι τόσο ευρύ που τους ξεπερνάει, οπότε τι τους απομένει; Να κρύβονται και να σβήνουν ίχνη (όπως κάνουν την ίδια στιγμή και πολλές χιλιάδες συμπολιτών τους, εθισμένοι στις ευκολίες και τη λαμογιά ως τρόπο ζωής), με την ελπίδα ότι θα τη γλυτώσουν, ότι θα τους ξεχάσουν, ότι δε θα λογοδοτήσουν, ότι «θα γίνει ένα θαύμα και μια μέρα θα ξυπνήσουμε και όλα θα είναι όπως παλιά». Παλιά...

«Έλα μωρέ, μια ισχνή μειοψηφία είναι, ποιος ασχολείται μαζί τους;»
Και να που η «ισχνή μειοψηφία» επωάστηκε. Και έσπασε το αυγό και μεγάλωσε και θέριεψε και η δημόσια παρουσία της πολλαπλασιάστηκε. Έγινε καθημερινή τηλεοπτική παρουσία, πλεύρισε το lifestyle, έγινε πρωτοσέλιδα και εξώφυλλα, κέρδισε «χαριτωμένα» ψευδώνυμα που την έκαναν πιο ανθρώπινη, πιο προσιτή. Μετά βγήκε στο δρόμο και φώναξε και έβρισε και έβαλε τα μαύρα μποτάκια της και τη μάσκα της, πήρε το ρόπαλο στο χέρι και έδειρε. Απέιλησε κουνώντας το δάχτυλο στα μούτρα μας κι εμείς γελάγαμε βλέποντάς την να πρωταγωνιστεί σε χιουμοριστικά βιντεάκια, ενοχλητική, αντιαισθητική, μα ακίνδυνη. Και να που μέχρι ν’ ανοιγοκλείσουμε τα μάτια -πως τα φέρνει ο καιρός...- πάτησε γερά στο κεφαλόσκαλο κι έγινε συν-εξουσία, νομιμοποιήθηκε στο υψηλότερο επίπεδο. Έγινε υπουργεία και όροι και πύρινοι λόγοι και... έχετε σκεφτεί κάτι; Τυπικά δεν αποτελούν μέρος του προβλήματος, αλλά μέρος της λύσης! Γύρισε ανάποδα ο κόσμος κι από που να πιαστώ; Ο Νταλί κι ο Μπρετόν χειροκροτούν στο βάθος κι έχουν δίκιο -από την πλευρά τους. Το ποιος γελάει, όμως, πλέον είναι μια άλλη ιστορία...

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr

Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.

Σχετικά βίντεο

close menu
x