FC: Βλάση, Βλάση, λαμά σαβαχθανί;

Αυτό δεν είναι «άρθρο γνώμης», είναι κραυγή. Μια απελπισμένη, σπαρακτική κραυγή που εκφράζει την αδούλωτη φωνή όλων ημών, των «ορφανών παιδιών» σου, που έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους και περιφέρονται ανέστια εδώ και 20 περίπου μέρες.

Το ξέραμε εξαρχής, Βλάση, κανείς πατέρας δεν είναι τέλειος. Όμως κάθε πατέρας αγαπάει τα παιδιά του με όλη του την ψυχή και οφείλει να τα προστατεύει. Τη ζεστασιά αυτή τη νιώσαμε για περίπου 3 μήνες. Αυτή την υπέροχη περίοδο, κατά την οποία κάθε μέρα μας μάζευες γύρω από το πυρωμένο τζάκι και άρχιζες να αφηγείσαι αυτές τις τόσο λυρικές ιστορίες για χώρες μακρινές και θησαυρούς αμύθητους, που τους κούρσεψαν καλοί πειρατές και θα τους φέρουν ως λάφυρο στην πατρίδα.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι είχες κουραστεί από την καθημερινή εξιστόρηση, να 'σου η ανατροπή και νέοι πρωταγωνιστές εμφανίζονται στο προσκήνιο. Τα μάτια μας έλαμπαν, ήμασταν ενθουσιασμένοι, ένας νέος κύκλος φαινόταν να ανοίγει κι εσύ πάντα εκεί, στο επίκεντρο, να κινείς μαεστρικά τα νήματα και να τροφοδοτείς με φρέσκο υλικό την καλπάζουσα φαντασία μας. Ξαφνικά, στις 19 Δεκεμβρίου, παγωμάρα: «Αλλαγή σελίδας», «οριστική και αμετάκλητη», «μέχρι να... δεν θα υπάρξει κάτι άλλο ανακοινώσιμο». Και χάθηκες. Μα... αφού η αυλαία δεν έπεσε και το κοινό δεν χειροκροτεί όρθιο, πως γίνεται να συμβαίνει αυτό;

Με την απορία έχουμε μείνει, Βλάση, καθισμένοι μπροστά σ’ ένα σβηστό τζάκι, που μόνο η σωρευμένη στάχτη στο κέντρο του θυμίζει τη ζέστη που ανέδυε λίγο καιρό πριν. Και να ‘ταν μόνο αυτό; Πριν σηκωθούμε να φύγουμε από το δωμάτιο, για να έρθουμε να σε αναζητήσουμε, μπήκε ένας άλλος κύριος μέσα και προσπάθησε να τραβήξει την προσοχή μας ρίχνοντας κάτι ξερόκλαδα στη θράκα. Αλλά που να φουντώσουν αυτά... άρχισε να μας λέει κάτι νέες ιστορίες, για διπλώματα, Κινέζους και εταιρίες με πολλά εκατομμύρια ευρώ. Κάπως σαν τον Μάρκο Πόλο των επιχειρηματιών παρουσιάστηκε αν κατάλαβα καλά, αλλά δεν ήταν σαν και ‘σένα.

Γιατί τελικά, Βλάση, ο άνθρωπος κρίνεται ως σύνολο και όχι μόνο από τον λόγο του. Ε, ο κύριος αυτός δεν φτουράει μία μπροστά σου, δεν τον θέλουμε για «νέο μας πατέρα». Αυτός φοράει σακάκια με επίχρυσα κουμπιά, εσύ polo μπλουζάκια -άντε κανα πουκάμισο στο τσακίρ κέφι. Αυτός βάζει τζελ στο μαλλί και είναι κόντρα ξυρισμένος, ενώ εσύ δεν νοιαζόσουνα για κάτι τέτοια ευτελή. Αυτός απαντάει στις ερωτήσεις που του γίνονται «με τη μία» και στρογγυλεμένα, ενώ εσύ μας ξετρέλαινες με αυτές τις δευτερολεπτιαίες παύσεις για να σκεφτείς και το τσακίρικο παιχνίδισμα που έκανες με τα βλέφαρα πριν απαντήσεις. Αυτός είναι συγκρατημένα αισιόδοξος, ενώ εσύ ένας αισιόδοξος χείμαρρος.

Δεν περνάμε καλά, «πατέρα», μ’ αυτόν, δεν διασκεδάζουμε. Λύσε τη σιωπή σου και ξαναγύρνα κοντά μας, σε εκλιπαρούμε. Αφού τρεφόμαστε που τρεφόμαστε με παραμύθια, ας μας τα λέει τουλάχιστον ο Αίσωπος που αγαπήσαμε και όχι ο ιμιτασιόν.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr