FC: Όποια μεταγραφή λάμπει, δεν είναι πάντα χρυσός

Το να κοιτάξει και ιδιαίτερα να ψωνίζει μια ελληνική ομάδα παίκτη από ομάδες σαν τη Ρεάλ, τη Μπαρτσελόνα, τη Γιουνάιτεντ ή τη Λίβερπουλ, ήταν πάντα κάτι σαν το Ιερό Δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου - ακόμα κι αν ερχόταν παίκτης που είχε παίξει κάποτε στην καριέρα του σε μια απ’ αυτές, ήταν λόγος να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια. Νιώθαμε - οπαδοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες - σαν να γίναμε μια «μικρή Ρεάλ» ή μια «μικρή Λίβερπουλ» μόλις βλέπαμε τον παίκτη να βγάζει την πρώτη του φωτογραφία με το κασκόλ το δικό μας περασμένο στο λαιμό μας και θεωρούσαμε πως όχι απλά θα μας βοηθήσει, αλλά θα μας ανεβάσει επίπεδο. Λες και είχαμε ή θα έχουμε ποτέ το πρεστίζ και τα χρήματα να πάρουμε έναν πραγματικά σημαντικό παίκτη από μια μεγάλη ομάδα, απ’ αυτούς που ανεβάζουν επίπεδο ακόμα και τις top-class ομάδες...

Κάνουμε λες και όποιος παίκτης παίζει ή έπαιζε σε μια σπουδαία ομάδα, είναι σίγουρα «γκαλάκτικο» ή βιονικός ή σώνει και ντε θα «κουμπώσει» με την ελληνική πραγματικότητα και θα ξεδιπλώσει το ταλέντο του σε μας. Λες και οι μεγάλες ομάδες απαγορεύεται να έχουν λαθέψει, να πήραν έναν παίκτη που δεν τους βγήκε ή να προώθησαν έναν άλλον από τις Ακαδημίες τους, να τον πίστεψαν αλλά εκείνος τελικά να μην είχε την ποδοσφαιρική πάστα για να σταθεί σε πολύ υψηλό επίπεδο. Κοινώς, είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να παραμυθιαστούμε με χάντρες και καθρεφτάκια, σαν Ινδιάνοι που τους πότιζαν «νερό της φωτιάς» οι επιτήδειοι για να τους πάρουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν...

Δηλαδή για να έχουμε καλό ρώτημα, ποιοι πρόσφεραν περισσότερα; Ο «άσημος» Γιάγια Τουρέ που ήρθε από την Ουκρανία και σήμερα είναι από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες του κόσμου ή ο «γκαλάκτικο» Ραούλ Μπράβο, που στοίχισε τα μαλλιά που δεν έχει και πρόσφερε ουσιαστικά μια καλή σεζόν (και αν) στα τέσσερα χρόνια που είχε συμβόλαιο; Ο Γιάννης Μανιάτης από τον Πανιώνιο ή ο Μαρέσκα της Σεββίλης; Ή στον Παναθηναϊκό πήραν τίποτα από τον Λουίς Γκαρσία και τον Πλεσί που ήρθαν «από τη Λίβερπουλ»; Σχεδόν τίποτα δεν πήραν κι απ’ τους δυο, τη στιγμή που «κάποιος» Ζέκα που έπαιζε πέρυσι στην τρίτη κατηγορία της Πορτογαλίας, είναι σχεδόν βαρόμετρο για την εικόνα της φετινής ομάδας. Κι ο σπουδαίος Μπίσκαν που ήρθε ως πρωταθλητής Ευρώπης από τη Λίβερπουλ, δεν πρόσφερε ούτε το 1/10 απ’ όσα έχει προσφέρει ο «παγκοσμίως άγνωστος» Σιμάο Μάτε Τζούνιορ.

Κατά καιρούς έχουν αποκτηθεί λίγοι παίκτες που ήρθαν απευθείας από μεγάλες ομάδες, κάποιοι άλλοι που είχαν περάσει κάποτε απ’ αυτές και γράφτηκαν εκατοντάδες ονόματα παικτών που τελικά δεν ήρθαν ποτέ. Και δόξα τω Θεώ, διότι η πορεία τους τα επόμενα χρόνια απέδειξε πως δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν πέρα από ένα καλό βιογραφικό, μερικά επικολυρικά πρωτοσέλιδα και κόσμο στο Ελ. Βενιζέλος να αλαλάζει: οι διάφοροι Μεχία, Ζέντεν, Κιούελ, Τζεμπά - Τζεμπά, Πορτίγιο, Μπελέτι και λοιποί που μας απασχόλησαν για ένα ή για πέντε συνεχόμενα καλοκαίρια, αν τελικά έρχονταν εδώ μάλλον θα γίνονταν οι «νέοι Μαρέσκα, Φλάβιο Κονσεϊσαό και Μπίσκαν», παρά θα μας δικαίωναν για την επιλογή μας και τα μεγάλα συμβόλαια, όπως έκανε π.χ. ο Ριβάλντο, ο Σισέ, ο Μέλμπεργκ, ο Κοντρέρας, ο Κοβάσεβιτς ή ακόμα κι ο Μπουμσόνγκ. Πολύ απλά διότι ό,τι λάμπει, δεν είναι πάντα χρυσός, αλλά ό,τι είναι χρυσός, δεν χρειάζεται απαραίτητα να λάμπει.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr