FC: «Psycho Killer - Qu'est-ce que c'est?». Εεε... τέσσερα γράμματα είπατε;

Η απάντηση στο ερώτημα του 1977 δόθηκε, έστω και με σχετική χρονοκαθυστέρηση. Ελάχιστη σημασία έχει αν, μετά απ’ αυτό, οι Talking Heads θα διεκδικήσουν για πάρτη τους τον τίτλο του «μουσικού Νοστράδαμου» της προηγούμενης εκατονταετίας. Μέγιστη σημασία έχει ότι τον βρήκαμε, ότι είναι Βραζιλιάνος με πορτογαλική υπηκοότητα, ότι το πλήρες όνομά του είναι Kepler Laveran Lima Ferreira αλλά στα θύματά του χαράζει με τις σχάρες το -πιο εύηχο- «Pepe» και ότι είναι ακόμα ελεύθερος, άρα κυκλοφορεί ανενόχλητος ανάμεσά μας.

Τα ανδραγαθήματα του Πέπε εντός αγωνιστικών χώρων δεν χρειάζονται ούτε υμνητές, ούτε υπερασπιστές, ούτε κατήγορους, πολύ απλά γιατί όλα τους είναι σαν σπικάζ του Τάσου Δούση: «Μιλάει η εικόνα, φίλες και φίλοι μιλάει η εικόνα». Δυστυχώς γι’ αυτόν είναι όλα καταγεγραμμένα από την κάμερα και καθένας μπορεί να τα «απολάυσει» όπως τους πρέπει, σε κοντινό πλάνο και super slow motion. Γιατί, συνεπώς, τα κάνει από τη στιγμή που γνωρίζει πως τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό από την τεχνολογία;

Η απλοϊκή απάντηση είναι «έλα μωρέ, απλώς τον έχει πικράνει τόσες φορές η Μπαρτσελόνα που όποτε τους βλέπει του γυρίζει το μάτι. Δεν είναι μόνο το πάτημα στον Μέσι, δεν θυμάσαι τι είχε κάνει στον Άλβες;». Αυτό είναι μία μόνο πτυχή της ιστορίας, ανεπαρκής να εξηγήσει τη θολούρα στο μυαλό του Πέπε, μια και ίδιες και χειρότερες διαθέσεις είχε επιδείξει και παλιότερα -στο περίφημο παιχνίδι με τη Χετάφε. Συγκεκριμένα, η προφανής διαπίστωση «ώπα, κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν τον σαλεμένο» έχει γίνει από τον Απρίλιο του 2009 όταν, αφού έσπρωξε τον Κασκέρο εντός περιοχής, τον κλώτσησε ενώ ήταν πεσμένος μία φορά στα πόδια και μία στην πλάτη (η δεύτερη στόχευε στο κεφάλι). Οι 10 αγωνιστικές τιμωρίας -όπως αποδεικνύεται- απλώς επέτειναν τον ιδεασμό που έχει στο κεφάλι του για να «τιμωρεί όσους τον ξεφτιλίζουν».

Ένας ψυχίατρος σίγουρα θα έδινε έναν πιο φαντεζί και ακριβή επιστημονικό ορισμό της πνευματικής διαταραχής και των συμπλεγμάτων που κουβαλάει ο Πέπε -τα οποία τον ωθούν να δρα κατ’ αυτόν τον, όχι μόνο αντισυναδελφικό αλλά απάνθρωπο, τρόπο προς τους αντιπάλους του. Κι αν ο ίδιος, λόγω ενεργοποίησης μηχανισμών άμυνας, πιστεύει ότι έχει το ακαταλόγιστο, οι άνθρωποι που τον περιτριγυρίζουν τι έκαναν; Οι δικοί του, οι φίλοι του, οι συμπάικτες του, ο προπονητής του τι έπραξαν για να τον σωφρονίσουν; Είδαν προφανώς ότι ο άνθρωπός τους δεν χτυπάει απλώς ανακλαστικά ή εκδικητικά, χτυπάει στοχευμένα και ενίοτε ύπουλα με μοναδικό σκοπό να τρυματίσει, να προκαλέσει κακό. Εκτός από την Ισπανική ομοσπονδία, ποιος άλλος τον τιμώρησε, ποιος επιχείρησε να τον συνετίσει για την εκτροπή του (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση ανθρωποκτονίας με θύτη τον Μπατίστ ο οποίος -κάκιστα- δεν τιμωρήθηκε φανερά, όμως σίγουρα κατάλαβε τι έκανε τόσο όσο να είναι τύπος και υπογραμμός από τότε);

Ναι, η σκληράδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Η τυφλή επίθεση όμως όχι. Αν τα δάχτυλα του Μέσι έμεναν στο χορτάρι πιθανώς ο Πέπε να συλλαμβάνονταν με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Το γεγονός ότι δεν αποκόπηκαν από το χέρι του κάνει λιγότερο βίαιο το συμβάν; Σε τελική ανάλυση, είναι απορίας άξιον πως μία ομάδα του επιπέδου της Ρεάλ και ένα ολόκληρο σύστημα που κόπτεται να διαφυλάξει την εικόνα του προϊόντος του ανέχονται έναν οιωνεί δολοφόνο ανάμεσά τους. Έναν άνθρωπο που με το στιλ παιχνιδιού του δεν θα γινόταν ήρωας ούτε στα γήπεδα της Κόνφερενς τη δεκαετία του ‘70. Μετά και το χθεσινό, ασχέτως του τι θα κάνει ο σύλλογός του, ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ οφείλουν να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Γιατί καλές οι χλιδές και τα αστεράτα σεντόνια, αλλά άπαξ και ποτιστούν με αίμα η στάμπα δεν βγαίνει ακόμα κι αν την τρίβεις με τις ώρες στη σκάφη.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr