Περίμενα καρτερικά να κάτσει ο κουρνιαχτός της ατέλειωτης αντι-Κωστοπουλειάδας, να πέσουν τα όρνια πάνω στο κουφάρι της ΙΜΑΚΟ, να μιλήσει ο κάθε πικραμένος, να στάξουν χολή όλοι αυτοί που έτρωγαν πόρτα στα μαγαζιά του Τσιλιχρήστου, όλοι αυτοί που πήγαιναν Ίο και χλεύαζαν αυτούς που πήγαιναν Μύκονο, που ζήλευαν ή φθονούσαν το lifestyle που «διαφήμιζε» ο Πέτρος Κωστόπουλος μέσα από τα περιοδικά και τα ραδιόφωνά του. Διάβασα με προσοχή αυτές τις μέρες όλες τις απόψεις και τις γνώμες - κατά «σατανική σύμπτωση», το 95% ήταν κατά του Κωστόπουλου όπως επιτάσσει το ρεύμα της εποχής, διάβασα και την τοποθέτηση του Αγγελάκα και των ιδεολογικά αντίθετων και των χαιρέκακων και αυτών που στήριξαν με επιχειρήματα την άποψή τους αλλά και αυτών που απλά είπαν «καλά να πάθει ο μπινές».
Κι όταν διάβασα την Κυριακή στο «ΘΕΜΑ» τη συνέντευξή στον Δημήτρη Παγαδάκη, ένιωσα ότι θα ήθελα να πω κι εγώ δυο λόγια. Ίσως διότι όταν ξεκίνησα τη δουλειά αυτή, το Δεκέμβρη του ‘92 στο «Men» και στο «ΚΛΙΚ», είχα διευθυντή στο «Men» τον Παγαδάκη και διευθυντή - εκδότη τον Κωστόπουλο. Ίσως διότι δούλεψα στα περιοδικά του Πέτρου από το ‘92 μέχρι το ‘98 κι από το 2005 μέχρι το 2008 και χωρίς να είμαστε φίλοι, τυχαίνει να τον γνωρίζω λιγάκι. Σόρι που θα πάω κόντρα στο ρεύμα, αλλά σας δηλώνω εκ των προτέρων ότι εγώ δεν θα ξεσκίσω τις σάρκες του, δεν θα τον χλευάσω για να ικανοποιηθεί το δημόσιο αίσθημα, δεν θα μιλήσω για τα λάθη του και το κίβδηλο lifestyle, τα πρότυπα που «επέβαλε» και το «ανυπολόγιστο κακό που έκανε στην ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες» - τα λάθη του τα ξέρει καλύτερα απ’ όλους και στην πραγματικότητα εξηγήσεις χρωστάει μόνο στα οικεία του πρόσωπα και σ’ αυτούς που τους οφείλει χρήματα. Και δεν θα το κάνω όχι απλά επειδή θεωρώ ανήθικο και ελεεινό να πατάς στο κεφάλι έναν άνθρωπο που είναι ήδη στο πάτωμα, όχι απλά επειδή σέβομαι τον άνθρωπο ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω τη δουλειά, να φτιάξω το βιογραφικό μου και να βγάλω χρήματα, αλλά κυρίως διότι θεωρώ μέγιστη υποκρισία να χρεώνουμε στον Κωστόπουλο ένα μεγάλο μερίδιο της σημερινής μας κατάντιας. Αν μας φταίει ο καθρέφτης για τις ρυτίδες και τις ουλές που βλέπουμε στη φάτσα μας και όχι η φάτσα μας η ίδια, τότε και τον καθρέφτη να σπάσουμε η φάτσα μας δεν θα γίνει καλύτερη - το πολύ - πολύ να έχουμε 7 χρόνια γρουσουζιάς.
Θυμάμαι ένα από τα πρώτα πράγματα που είχα ακούσει από τον Πέτρο λίγο πριν κλείσω τα 20 μου χρόνια σε ένα meeting στη δουλειά: «τα περιοδικά, είναι ένα παράθυρο στον κόσμο. Σε αντίθεση με τις εφημερίδες, τα περιοδικά οφείλουν να σε ταξιδεύουν, να σου δείχνουν όμορφους προορισμούς, ωραίες γκόμενες, ακριβά αυτοκίνητα, ωραία γκάτζετς. Αρκετή μιζέρια υπάρχει στη ζωή μας, για να την περνάμε και στα περιοδικά». Αυτό το «παράθυρο στον κόσμο» εμένα με κέρδισε και γι’ αυτό έγινα περιοδικατζής, ξαπλώστρα στην Ψαρρού όμως δεν πόθησα ποτέ, ούτε ρολόι από τον Καίσαρη, Πόρσε πήρα μόνο σε μινιατούρα και κοστούμι χειροποίητο δεν έραψα ούτε για τον γάμο μου. Με άλλα λόγια, όποιος έπεσε στη γλυκιά λούμπα της «καλής ζωής», της χλιδής, του «δήθεν», της σπατάλης και της φιγούρας, απλά τα ήθελε ο κώλος του. Κι αν ψάχνει τώρα ένα βολικό άλλοθι στην κατάρρευση του Κωστόπουλου για να του χρεώσει τις φουσκωμένες του πιστωτικές, τα δάνειά του, τα εκατομμύρια δραχμές ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που πέταξε στα σκουπίδια για να πάει εκδρομή με ιστιοπλοϊκό, ταξίδι στο Μαϊάμι ή για σκι στο Κουρσεβέλ, απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Αν σταυρώνοντας τον Κωστόπουλο κι ό,τι αυτός εξέφραζε τα τελευταία χρόνια, θα νιώσουμε καλύτερα, ας το κάνουμε. Αν θυσιάζοντάς τον έξω από τα γραφεία της ΙΜΑΚΟ στο Νέο Ηράκλειο, εξευμενίσουμε την Τρόικα και ζητήσουμε άφεση αμαρτιών για τον έκλυτο βίο μας, ας γίνει έτσι. Αν πρέπει να προσφέρουμε το κεφάλι του επί πίνακι στη Μέρκελ για να δείξουμε πόσο μετανιώσαμε για τα λάθη μας, τότε τι να πω; Ας γίνει ό,τι πρέπει να γίνει. Όποιος δεν πόθησε καμία από τις γυναίκες που πέρασαν από τα εξώφυλλα των περιοδικών του (εξαιρώ τη Δήμητρα Λιάνη...), όποιος δεν ταυτίστηκε ποτέ με ένα editorial του για την αντρική φιλία και την μπακουρότσαρκα, όποιος δεν έψαξε στο youtube να βρει ένα τραγούδι της Σίρλεϊ Μπάσεϊ που άκουσε στην εκπομπή του, όποιος δεν γέλασε ποτέ με ένα κείμενο στο ΚΛΙΚ ή το Nitro, όποιος δεν ρούφηξε μια συνέντευξη σε ένα απ’ τα περιοδικά του μέχρι την τελευταία φράση, προφανώς ζούσε τόσα χρόνια σε ένα σύμπαν παράλληλο με το δικό μου. Χαρά μου που συναντηθήκαμε σήμερα, έστω και με αφορμή μια «κηδεία»...
Υ.Γ. Με έχουν πει πολλές φορές αυτά τα 19 χρόνια που είμαι στη δουλειά «Κωστοπουλάκι». Μου το είπαν σαν βρισιά, αλλά να ξέρουν ότι για μένα είναι παράσημο. Μπορεί επίσης να είμαι αφελής ή ρομαντικός, αλλά απορώ και αγανακτώ με όλους αυτούς που πέρασαν από τα μαγαζιά του, που από τίποτα έγιναν κάποιοι, που έβγαλαν τα τρίδιπλα απ’ όσα άξιζαν, που τους έμαθε ένα σωρό κόσμος ενώ μετά βίας τους ήξερε η μάνα τους, που εξαργυρώνουν μέχρι σήμερα τα χαϊλίκια του τότε και παρόλο που δεν τους χρωστάει ο Κωστόπουλος ευρώ τσακιστό, είναι οι πρώτοι που σηκώνουν την πέτρα και την πετάνε πάνω του με μια άγρια χαρά στο πρόσωπο, λες και κάνουν τίποτα σπουδαίο. Ηρεμήστε ρε παιδιά, θα σπάσετε κανένα νύχι.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
