Μια έξοχη ανάλυση του Μάνου Μανουσέλη στο theinsiders.gr για τη στάση, τη συμπεριφορά και την εφαρμογή των μεθόδων του προπονητή σε μια ομάδα προκειμένου η δράση του κόουτς να είναι αποτελεσματική ώστε να επιτύχει στόχους, φέρνει ξανά στην επιφάνεια το «τι έχει κάνει η Ελλάδα για να εκμεταλλευτεί την παρουσία του κορυφαίου προπονητή που πάτησε ποτέ το έδαφός της, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς;» ερώτημα.
Η εποχή το έχει κάνει πιο επίκαιρο από ποτέ. Όχι μόνο επειδή η κρίση αναδεικνύει τη σημασία του προπονητή στον ομαδικό επαγγελματικό αθλητισμό, αλλά και επειδή το σύμπαν του μπάσκετ βουίζει όλο και περισσότερο σχετικά με την πιθανή αποχώρηση του Ομπράντοβιτς από την Ελλάδα το ερχόμενο καλοκαίρι.
Η ιστορία πιθανότατα θα τον καταγράψει ως τον σημαντικότερο προπονητή ομαδικού αθλήματος στην Ευρώπη του καιρού του. Αν προπονούσε ποδοσφαιριστές, σήμερα θα ήταν πιο δημοφιλής από οποιονδήποτε Μουρίνιο ή Γκουαρντιόλα. Δεν υπάρχει προπονητής ομαδικού αθλήματος στην Ευρώπη που να μην υποκλίνεται στα επιτεύγματά του. Και η Ελλάδα τι κάνει; Συνεχίζει να τον κοιτά και να τον αντιμετωπίζει με την ίδια αμηχανία και απραξία στα όρια της απάθειας, που την διακατέχει εδώ και περίπου 13 χρόνια.
Τι θα αφήσει φεύγοντας πίσω του ο Ομπράντοβιτς; Μόλις έναν πιστό μαθητή, τον Δημήτρη Ιτούδη, τον οποίο άλλωστε προετοιμάζει και προβάλει εδώ και μήνες, για να τον αφήσει στο πόδι του το ερχόμενο καλοκαίρι. Και μετά το χάος… Σύμφωνοι, υπάρχουν ένα σωρό μεγάλοι αθλητές του σήμερα ή του χθες, οι οποίοι δούλεψαν μαζί του, εμπνεύστηκαν από τη συνεργασία τους, «αντέγραψαν» όσες μεθόδους αντιλήφθηκαν, τις υιοθέτησαν και τις εφαρμόζουν ή θα τις εφαρμόσουν στο μέλλον. Πέραν τούτου όμως ουδέν. Δηλαδή, όσοι δεν έχουν τα απαιτούμενα χαρίσματα για να γίνουν αυτοδίδακτοι προπονητές, που θα περάσουν από μια τυπική ελληνική σχολή για να πάρουν το δίπλωμα, δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να διδαχθούν στο πανεπιστήμιο από τον μεγαλύτερο επιστήμονα της προπονητικής που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα.
Εντάξει, από το ελληνικό ποδόσφαιρο όλοι το περιμέναμε ότι θα επιμείνει να παραμένει αδιάβαστο, ότι δεν θα φτιάξει ποτέ ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα βοηθούσε για την επιστροφή της αυθεντικής έκδοσης του αθλήματος στη χώρα μας. Αλλά από το «ψαγμένο» και «ανήσυχο» μπάσκετ είχαμε όλοι υψηλότερες προσδοκίες. Πώς να σχολιάσει κανείς ότι ο Ομπράντοβιτς έχει περισσότερες φορές διδάξει μπάσκετ σε κυπριακά σεμινάρια προπονητών από όσες σε ελληνικά;
Ναι, οι Ελληνες προπονητές του μπάσκετ είναι περισσότερο ψαγμένοι και ανήσυχοι, έχουν φτιάξει καλύτερο σύνδεσμο, έχουν ταξιδέψει στα πέρατα της γης για επιμόρφωση. Το ίδιο το μπάσκετ όμως δεν φρόντισε ποτέ, ούτε τον καιρό της παντοδυναμίας του, να φτιάξει ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα του ανέβαζε στα ύψη τις πιθανότητες να εξελιχθεί από βιοτεχνία σε βιομηχανία.
Είναι πολύ μεγάλη ήττα για τον ομαδικό αθλητισμό και ειδικά για το μπάσκετ να αφήσει φεύγοντας πίσω του μόνο έναν μαθητή ο κορυφαίος προπονητής όλων των εποχών στην Ελλάδα. Και το χειρότερο μαντάτο για την προοπτική του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού είναι ότι αυτός δεν πρόκειται να διδαχθεί ούτε από αυτό το τραγικό λάθος για να αλλάξει και να φτιάξει επιτέλους σχολεία και πανεπιστήμια.
Follow me on twitter: @VSambrakos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
