Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μία από τις αγαπημένες φράσεις των ραδιοφωνατζήδων είναι το «άναψε το τηλεφωνικό κέντρο». Τώρα, ότι μπορεί να σημαίνει από δύο έως εκατό τηλέφωνα, δεν έχει σχέση με την εντιμότητα του παραγωγού, αλλά με την ποιότητα των τηλεφωνικών κέντρων. Δεν ξέρω αν ανάβει και το yahoo, αλλά καμιά σαρανταριά mail μού ήρθαν και, σκλάβος της αστικής ευγένειας, δεν μπορώ παρά να απαντήσω σε όσα μοιάζουν να έχουν ερωτήσεις. Ακολουθώντας τον τύπο της λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, που όταν αναφέρονταν σε σεξ οι συγγραφείς ήταν διακριτικοί -«ο λοχαγός Μ. πήδηξε πατόκορφα την κόμισα Λ.»- και την «Espresso» με τα: «διάσημο μοντέλο έφαγε τρία εκατομμύρια ευρώ από γνωστό επιχειρηματία και έφυγε χωρίς να ποτίσει τις γλάστρες», οι αναγνώστες θα αναφέρονται με τα αρχικά τους.

Στον αναγνώστη Π.Ξ. θέλω να πω ότι ο τίτλος της στήλης οφείλεται στην αγαπημένη φράση του συναδέλφου Θ.Γ. Ο Θοδωράκης είχε ένα μοναδικό ταλέντο να υπογραμμίζει το προφανές. «Και τώρα που ο Κεντέρης και η Θάνου είναι τιμωρημένοι, με το φτωχό μου το μυαλό λέω εγώ, δεν πρέπει να έχουν πρόβλημα στον ΣΕΓΑΣ;». Αν υπήρχαν περισσότεροι συντάκτες και άνθρωποι σαν τον Θοδωράκη, η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη και δεν θα τσακωνόμασταν ποτέ.
Μη μου ζητάτε παλιά κείμενα που έχω γράψει. Δεν κρατάω τίποτα. Νομίζω ότι τα κείμενα των εφημερίδων και των περιοδικών έχουν διαχρονική αξία, αλλά, καθώς παρουσιάζονται εφήμερα, μπορούν να υπάρχουν στη μνήμη, η οποία επιλέγει τι πρέπει να διατηρηθεί. Το κείμενο, λοιπόν, που μου ζητάει ο αναγνώστης Giwrgos δεν το έχω. Θυμάμαι όμως την ιστορία, η οποία είναι μοναδική. Ηταν οι Βαλκανικοί Αγώνες κολύμβησης στην Κύπρο, που έπαιζαν και ρόλο αγώνων πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Στο πρόσθιο ο Ανδρέας Ζέππος είχε χάσει την πρόκριση για εκατοστά του δευτερολέπτου. Οι παράγοντες της ομοσπονδίας τού είπαν να κολυμπήσει και το επόμενο πρωί μήπως πιάσει τον χρόνο της πρόκρισης. Ο Ζέππος το δέχτηκε, με την προϋπόθεση να μη γίνουν μαϊμουδιές με τα χρονόμετρα. Εχασε και πάλι την πρόκριση για εκατοστά, δεν πήγε στο Σίδνεϊ, αλλά έδωσε μία από τις μεγαλύτερες επιδείξεις αθλητικού ήθους που έχω ποτέ παρακολουθήσει.

Στον αναγνώστη Χ.Κ., που αναφέρθηκε στον Ιρβινγκ και την καμπάνια του για την αναθεώρηση του Ολοκαυτώματος, πρέπει να πω ότι έχω δύο προβλήματα με την όλη ιστορία. Πρώτον, με το όνομά του. Πάντα όταν με ρωτάνε για τον Ιρβινγκ, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ήταν καλός στο short game, αλλά είχε προβλήματα με το driver. Γιατί ο πρώτος Ιρβιν που θυμάμαι είναι ο Χέιλ, ένας μικρόσωμος, καλός γκόλφερ, τη δεκαετία του '70. Μετά, όταν μου πουν «όχι δεν είναι αυτός που εννούσα», κάνω το δεύτερο λάθος. «Πού στο διάολο σού ήρθε στο μυαλό, ο Ουάσινγκτον Ιρβινγκ;». Ο Ουάσινγκτον Ιρβινγκ πρέπει να είναι ο Αμερικανός συγγραφέας που όλοι ξέρουν και κανείς δεν έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο του. Ακόμα ψάχνω να βρω κάποιον που να έχει διαβάσει την πεντάτομη βιογραφία που έγραψε για τον Τζορτζ Ουάσινγκτον. Υποθέτω ότι όποιος την έχει διαβάσει σήμερα βρίσκεται σε έναν πράσινο κήπο και προσπαθεί να διαβάσει τη λέξη «Φρενοκομείο», επειδή είναι μέσα και τη βλέπει ανάποδα. Τέλος πάντων, ο Χ.Κ. αναφέρθηκε στον Ντέιβιντ Ιρβινγκ, τον ιστορικό που έχει γράψει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν πολύ μικρότερο από όσο παρουσιάζεται από τον παγκόσμιο Τύπο, που ελέγχεται από τους σιωνιστές κ.λπ. Από όσα λίγα αποσπάσματα έχω διαβάσει στο Ιnternet για το έργο του, έχω δύο αντιρρήσεις. Πρώτον, όταν ένας ιστορικός δέχεται τον ρόλο του υπερασπιστή μιας πλευράς, προσπαθεί να βρει επιχειρήματα για να δικαιώσει τη θέση του, αντί τα στοιχεία να δημιουργήσουν τη θέση. Δεύτερον, ο αριθμός των Εβραίων που σκοτώθηκαν από τους ναζιστές ελάχιστα αλλάζει το έγκλημα. Εκτός εάν το αν οι Εβραίοι ήταν εξακόσιες χιλιάδες ή έξι εκατομμύρια αλλάζει κάτι στο μέγεθος του εγκλήματος. Πάντως να πεις ότι όλα ήταν μια σιωνιστική σκηνοθεσία ήταν αδύνατον. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρξαν εκατοντάδες άλλες χιλιάδες που δεν ήταν Εβραίοι, οι οποίοι, χωρίς φυσικά να αναφέρονται σε αριθμούς, βεβαιώνουν το έγκλημα.

Επ' ευκαιρία, να γράψω ότι αυτή την εβδομάδα διάβασα ένα συμπαθέστατο βιβλίο για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ονομάζεται «Black Edelweiss» και συγγραφέας του είναι ο Johhan Voss, ο οποίος υπηρέτησε στα Waffen SS. Εγραψε το βιβλίο το 1946, αλλά το δημοσίευσε 50 χρόνια αργότερα, νιώθοντας την υποχρέωση να αποκαταστήσει τη μνήμη των συμπολεμιστών του. Οσοι ενδιαφέρονται να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα σε Waffen SS και Einsatzgruppen, που ήταν οι μονάδες των SS που διέπραξαν τα εγκλήματα κατά του άμαχου πληθυσμού, μπορούν να πάρουν το βιβλίο, το οποίο έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι τον τίτλο.

Δεν έχω καμία συμπάθεια στους κλασικούς υποστηρικτές του Ιρβινγκ, διότι το ξέρω ότι, ενώ κόπτονται για τα δικαιώματα της ελευθερίας του λόγου, θα ήταν οι πρώτοι που θα τη στερούσαν εάν αναλάμβαναν την εξουσία. Από την άλλη, το ερώτημα είναι ποιος θα επιλέγει τι θα βλέπουμε και θα ακούμε. Παράδειγμα το «Lacombe Lucien» του Luis Malle. Είναι η ιστορία ενός αγροτόπαιδου που, αναζητώντας την περιπέτεια, ξεκινάει να πάει στη Γαλλική Αντίσταση και καταλήγει δοσίλογος στα SS. Επειδή η ταινία έδειχνε πόσο συμπτωματικό είναι για έναν πιτσιρικά να βρεθεί στη μία ή την άλλη πλευρά και επειδή οι Γάλλοι έχουν ευαισθησία στο ποιοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, αφού η επίσημη κυβέρνηση του Βισί ήταν σύμμαχός τους, η ταινία -που κινηματογραφήθηκε το 1974- είχε απαγορευτεί να προβληθεί στη Γαλλία. Είμαι βέβαιος ότι πιθανότατα το ίδιο θα γινόταν εάν κάποιος Ελληνας σκηνοθέτης είχε γυρίσει μια ταινία «Αλλά τουλάχιστον έχουμε την ησυχία μας». Ηταν η στάνταρ φράση του μεγαλύτερου ποσοστού των Ελλήνων στη διάρκεια της δικτατορίας, του ιδίου ποσοστού που σήμερα εορτάζει το Πολυτεχνείο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Για να έχει την ησυχία του.

Οι εθνικοί μύθοι, πάντως, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης ενός λαού. Στο «Warfare in Antiquity», ο Γερμανός ιστορικός των αρχών του 20ού αιώνα Hans Delbruck, έπειτα από δοκιμές με μαθητές της στρατιωτικής σχολής του Βερολίνου σε πορείες, είχε συμπεράνει ότι, αν οι αριθμοί που δίνει ο Ηρόδοτος ήταν ακριβείς, την ώρα που ο πρώτος Πέρσης στρατιώτης θα έμπαινε στην Αττική ο τελευταίος δεν θα είχε ξεκινήσει από τα Σούσα. Εάν υπάρχει ένας λαός του οποίου λατρεύω τη νοοτροπία του στον μύθο και τους ήρωες, είναι οι Ιάπωνες. Ευχαριστώ, λοιπόν, τον αναγνώστη Δ. για τις διευκρινίσεις στα ιαπωνικά και την ιαπωνική κουλτούρα. Οσο για το ότι το «σαν» σημαίνει «κύριος» ή «κυρία» και το σωστό είναι το «μαμασάν» ή το «παπασάν», το ξέρω. Η αφαίρεση όμως του «ν» έγινε σύμφωνα με την προφορά που το έλεγαν οι ναυτικοί για τους τσατσούς και τις τσατσές στα ιαπωνικά μπουρδέλα, χώρους από τους οποίους άντλησα βασικό μέρος της μόρφωσής μου.