Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το αιώνιο ερώτημα στις μεταγραφές είναι: «Αν υπάρχει μόνο μία επιλογή, τι προτιμάμε; Εναν καλό παίκτη σε μία θέση που έχουμε μόνο μέτριους ή έναν πολύ καλό παίκτη σε μία θέση που έχουμε καλούς;». Με τον Ρικάρντο Μπόβιο ο Παναθηναϊκός έδειξε να επιλέγει το δεύτερο.

Η θέση του αμυντικού χαφ δεν είναι η πιο άδεια στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού. Αμυντικό χαφ είναι ο Μπίσκαν, ο οποίος φέτος πρέπει να παίξει ανάλογα με το βάρος του ονόματός του, αμυντικό χαφ ο Αντερσον, που έχει την τελευταία ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί ή θέλει να παίξει μπάλα, αμυντικό χαφ και ο Τζιόλης, που έδειξε ότι μπορεί και θέλει να παίζει. Ο Μπόβιο είναι φύσει και θέσει αμυντικό χαφ. Τα «μπορεί να παίξει και στα δεξιά» και τα «έχει δυνατό σουτ και καλές μεταβιβάσεις» έρχονται έπειτα από αυτό που τονίζεται πρώτο. «Δυνατός», «δυναμικός», «βάζει τα πόδια του στη φωτιά». Το «δυνατός» στα ελληνικά και τη γλώσσα του ποδοσφαίρου είναι ευφημισμός. Μπορεί να σημαίνει από «σκληρός» μέχρι και «κινητή καρμανιόλα». Από Καρεμπέ μέχρι Βάιος Καραγιάννης. Ως προς τον χαρακτήρα, ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη από έναν παίκτη σαν τον Μπόβιο. Ενα από τα προβλήματα του Παναθηναϊκού των δύο τελευταίων χρόνων είναι ότι με την απομάκρυνση της ενδεκάδας της Ριζούπολης κανένας από τους καινούργιους δεν μπόρεσε να πάρει τον ρόλο του «enforcer». Του τσαμπουκά της ομάδας, που μελετημένα και όταν τα πράγματα πάνε ανάποδα, θα ρίξει την κλοτσιά για να κάνει το ματς κόλαση. Ο Μορίς μπορεί να δώσει την κλοτσιά, αλλά η επιλογή γίνεται για προσωπικούς λόγους και όχι για το καλό της ομάδας. Ο Γκονζάλες, που ήταν το πλησιέστερο που έχει ο Παναθηναϊκός σε τσαμπουκά, τραυματίστηκε. Οπότε, ο Μπόβιο ως ποδοσφαιρικός χαρακτήρας είναι πολύτιμος. Ως θέση όμως είναι πολυτέλεια.

Ο Παναθηναϊκός, όπως -κατά τη γνώμη μου- σε διαφορετικό μέτρο η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός, έχει πρόβλημα στους πλάγιους μπακ. Εάν ιδιαίτερα φύγει ο Σέριτς, ο Μπάκε θα πρέπει να σταυρώνει τα δάχτυλά του να είναι καλά ο Δάρλας, αφού στα αριστερά δεν υπάρχει άλλη λύση, ενώ στα δεξιά λύση στη θέση του Βύντρα υπάρχει. Είναι όμως αμφίβολο αν ο Νίλσον, όπως και ο Βύντρα, έχουν την ποιότητα της υπόλοιπης ομάδας.

Το καλό όμως είναι ότι τα πλάγια μπακ, όπως και οι στόπερ, τραυματίζονται λιγότερο από τους επιθετικούς και τα χαφ. Το σουρεαλιστικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται να ανησυχεί ότι θα του τραυματιστεί το επιθετικό χαφ του. Δεν έχει ούτε ένα.

Ενα πρόχειρο συμπέρασμα από τη μεταγραφή του Μπόβιο είναι ότι ο Παναθηναϊκός αγόρασε μια ευκαιρία. Μοιάζει όμως με τη γυναίκα που βγαίνει στις εκπτώσεις για να αγοράσει παπούτσια, που δεν έχει ούτε ζευγάρι, και αγοράζει τσάντα, που έχει δέκα. Εκτός αν ξαναβγεί δεύτερη φορά για να πάρει αυτό που ακριβώς χρειάζεται.

Στον Ολυμπιακό, το να κρίνεις τον Τροντ Σόλιντ για τις μεταγραφές θα είναι σαν να κρίνεις τις επιλογές της φίλης σου, που όταν τη ρωτάς «πού θέλεις να πάμε να φάμε;», σου απαντάει «στην Εδωδή, στο Βαρούλκο, στον Μαγεμένο Αυλό, στο Κεντρικό, στο Ιντεάλ, στο Agora ή στα σουβλάκια του κυρ–Ηλία στη Νέα Ελβετία». Και μετά εσύ λες, «Α, ωραία. Φύγαμε για τη Νέα Ελβετία». Οι παίκτες που ήρθαν και έρχονται στον Ολυμπιακό ήταν στη λίστα του Σόλιντ, αλλά τελευταίες επιλογές. Η μόνη μεταγραφή παίκτη που έπαιζε στα πρώτα νούμερα της λίστας του Σόλιντ είναι του Δημήτρη Σαλπιγγίδη.
Οτι οι Σκανδιναβοί προπονητές θέλουν πάντα στις ομάδες τους ψηλά παιδιά χαρά γεμάτα είναι ένας μύθος που εύκολα καταρρίπτεται. Από τον Σίμονσον μέχρι τον Λιτμάνεν, η ιστορία του σκανδιναβικού ποδοσφαίρου είναι γεμάτη από ακραίους επιθετικούς που είτε μεταποιήθηκαν σε φορ είτε έμειναν στη θέση τους μέχρι το τέλος της καριέρας τους, χωρίς να έχουν ακριβώς το πρώτο μπόι. Στον ακραίο επιθετικό το ύψος είναι λιγότερο σημαντικό από την εκρηκτικότητα, που -προσοχή- είναι διαφορετικό πράγμα από την παρατεταμένη ταχύτητα που έχει στο έπακρον ο Χάρης Παππάς. Με την επιλογή του Δημήτρη Παπαδόπουλου και του Δημήτρη Σαλπιγγίδη, ο Σόλιντ έδειξε ότι ψάχνει για εκρηκτικούς παίκτες στα πλάγια, που εκτός του ότι δεν θα φοβούνται να πάνε πλάτη με πλάτη με τον αμυντικό, θα μπορούν και να σκοράρουν. Το ερώτημα είναι όμως πόσο χρειάζεται ο Ολυμπιακός έναν ακόμα πλάγιο επιθετικό. Με τον Οκκά, τον Καστίγιο, τον Παππά, τον Μπαμπαγκίντα και τον Τζόρτζεβιτς (όταν δεν περνάει στο κέντρο για να αντικαταστήσει τον Ριβάλντο), ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από έναν ακόμα πλάγιο επιθετικό όσο η Ισαβέλα Μάρκος είχε ανάγκη να αγοράσει παπούτσια μετά το χιλιοστό ζευγάρι της. Αντίθετα, ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα αριστερό μπακ πιο εσπευσμένα απ' όσο ο Κώστας Καραμανλής χρειάζεται νέα υπουργό Παιδείας.

Ο Γρηγόρης Γεωργάτος δηλώνει Ολυμπιακός και το έχει αποδείξει με τις πράξεις του. Με το χέρι στην καρδιά λοιπόν, μπορεί ο Γεωργάτος να πει ότι βγάζει τη φετινή σεζόν ως βασικό αριστερό μπακ του Ολυμπιακού; Αμφιβάλλω ότι θα το τολμούσε... Επίσης, υπάρχει άνθρωπος που να έχει πειστεί ότι με το χριστουγεννιάτικο δέντρο να μαδάει βελόνες, θα κάθεται μπροστά στο τζάκι και θα λέει «κοίτα τι χαζός που ήμουν που αμφέβαλα ότι ο Ντομί είναι το μεγάλο αριστερό μπακ που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός»; Είναι πιθανότερο να βγάλει μαλλιά ο Γρηγόρης, παρά να συμβεί. Τρίτον και τελευταίο και σκληρότερο όλων. Είναι δυνατόν μια ομάδα που έχει φιλοδοξίες στην Ευρώπη να κλαίει και να θρηνεί επειδή ο Ερόλ Μπουλούτ, που όταν τον πήρε μεταγραφή είχε μισό χρόνο να παίξει μπάλα, τραυματίστηκε και τι θα γίνει στα αριστερά; Απάντηση δεν χρειάζεται...

Ο Ζε Ρομπέρτο είναι πολύτιμος στον Ολυμπιακό επειδή κανείς δεν ξέρει πότε θα «σκάσει» ο Στολτίδης και αν ο Ταραλίδης θα αντέξει τον ρόλο του βασικού. Το αριστερό όμως μπακ στον Ολυμπιακό είναι απαραίτητο. Διότι με τον Ντομί ο κίνδυνος δεν είναι να σκάσει, αλλά να μην έχει τίποτα για να κάνει το «μπαμ».

Τώρα στο συμπαθές προσφυγικό σωματείο της «Ενωσης». Ακόμα και οι ντεμολάγνοι πέρυσι έλεγαν ότι υπάρχει πρόβλημα στους πλάγιους αμυντικούς. Το πρόβλημα φέτος λύθηκε με τη φυγή του Κόντη και του Μάλμπασα και την απόκτηση του Παουτάσο. Η ΑΕΚ σήμερα έχει πέντε στόπερ πρώτης διαλογής με τους Τσιρίλο, Μόρα, Αλεξόπουλο, Δέλλα και Παπασταθόπουλο και περιμένει από τον Γεωργέα να παίζει στα δεξιά και τα αριστερά, επαναλαμβάνοντας τις περσινές εκπληκτικές εμφανίσεις του, τον Παουτάσο υποχρεωτικά να «πιάσει» και τον Τζιωρτζιόπουλο να κάνει την καλύτερη σεζόν του στην ομάδα. Κάτι σαν να παίζεις ρουλέτα, να ποντάρεις στο «οκτώ» και να αφήσεις στον κρουπιέρη τη διεύθυνσή σου για να στείλει τα λεφτά. Με το χέρι στην καρδιά. Μια ομάδα που μετράει μέχρι και το ευρώ λόγω περιορισμένου μπάτζετ, είχε την ανάγκη να κάνει συμβόλαιο 400.000 ευρώ στον Τραϊανό Δέλλα για να είναι δεύτερος προπονητής από τον πάγκο; Με το χέρι στην καρδιά, αμφιβάλλω ακόμα κι αν ο Δέλλας έλεγε «ναι».

Επίσης, πέρυσι στην ΑΕΚ υπήρξε πρόβλημα με τον φορ. Ο Βενγλίνσκι, που προμοταρίστηκε ως φορ και «μινγκ» που θα καταρρίπτει κάθε άμυνα, ήταν δεύτερο φορ, ενώ ο Καπετάνος, που αποκτήθηκε τη χειμερινή σεζόν από την ΑΕΚ, είδε τα ματς από τον πάγκο. Με τον Βενγλίνσκι να φεύγει, υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι ο Καμπάνταης, που δεν βοήθησε τον Πανιώνιο, και ο Καπετάνος, που ήταν αναπληρωματικός στον Ηρακλή του Κωφίδη, που εμπιστεύεται τους νέους, θα λύσουν το πρόβλημα στην επίθεση; Να ομολογηθεί ότι η ΑΕΚ προσπάθησε να πάρει επιθετικό. Αλλά είτε το σκάουτινγκ ήταν κακό είτε τα λεφτά λίγα. Το αποτέλεσμα πάντως ήταν η ΑΕΚ να πάρει το μεγαλύτερο ταλέντο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τον Παναγιώτη Λαγό, σε μια θέση όμως που παίζει ο ποιοτικότερος παίκτης της, ο Ζούλιο Σέζαρ.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι μεγάλες ελληνικές ομάδες ψωνίζουν με τη λογική «ό,τι υπάρχει καλό και φτηνό στην αγορά». Το κάνουν και ορισμένοι μεγάλοι σεφ εστιατορίων. Οι οποίοι πηγαίνουν το πρωί στην αγορά και ό,τι φρέσκο βρίσκουν το αγοράζουν, πιστεύοντας ότι η ποικιλία είναι υποδεέστερη της ποιότητας. Ο κίνδυνος όμως είναι να έχουν το ίδιο μενού κάθε μέρα. Και με τα εστιατόρια, πάει στο διάολο. Στο φινάλε, και να φας δύο μέρες το ίδιο φαΐ δεν πειράζει. Με τις ομάδες όμως, όταν φορτώνεις μία θέση και μία άλλη σου μένει άδεια, οι αντίπαλοι θα σε φορτώσουν γκολ και το συναίσθημα που θα νιώσεις θα είναι πολύ, μα πολύ άδειο.