Ένστικτο αυτοσυντήρησης

Ήτανε Παρασκευή 6 Αυγούστου και παρέα με τον καλό φίλο Μάνο Τζάλα, ανηφορίσαμε προς το Μαρκόπουλο, να πάρουμε μια γεύση από την ΑΕΚ που έχτιζε ο Φερνάντο Σάντος. Στο γήπεδο πλήθος μεγάλο για τέτοιο ματς καταμεσής του Αυγούστου, καμία 1500άρα άτομα. Τα λόγια του Σάντος μετά τον αγώνα και την απογοητευτική εμφάνιση στο δεύτερο ανεπίσημο ματς του καλοκαιριού «αιχμηρά» ίσως για να «τσιγκλίσει» τους παίκτες και να καταλάβουν που παίζουν. Ο Ντέμης με τον Ίβιτς κρατούσαν το κεφάλι. Κανένα ελαφρυντικό αν και έλειπαν οι Πορτογάλοι, ο Κατσουράνης που μόλις είχε γυρίσει από την καλοκαιρινή του ξεκούραση καιο Πετκόφ που ήταν τραυματίας.

Φανταστείτε λοιπόν ότι το σκηνικό αυτό έλαβε χώρα μόλις δύο μήνες και μια εβδομάδα νωρίτερα. Μήπως η ΑΕΚ έγινε ομαδάρα και «πετάει» ή αποδίδει μεγάλο ποδόσφαιρο; Δεν λέω κάτι τέτοιο, αν και σε μερικά διαστήματα, όπως για παράδειγμα στο δεύτερο μέρος του ματς με τον Πανιώνιο και το δεύτερο ημίχρονο του ματς στο Καυταντζόγλειο απέδωσε και καλό θέαμα. Πολύ συζήτηση γίνεται για το μυστικό της επιτυχίας. Για μένα υπάρχει ένα συνδυασμός στοιχείων που οδηγούν όλα μαζί σαν άστρο λαμπρό την ΑΕΚ. Η ενότητα που υπάρχει, σε συνδυασμό με το ότι ο κόσμος, οι παίκτες, η τεχνική ηγεσία και η διοίκηση είναι μια αγκαλιά. Η Ένωση μετά από χρόνια είναι επιτέλους μονιασμένη μπροστά στον κίνδυνο της διάλυσης κι έχει δύο ανθρώπους στο τιμόνι που την αγαπούν πολύ. Τον Σάντος που αγαπά αυτή την ομάδα και πάνω απ’ όλα αγαπά τη δουλειά του και το να εκπαιδεύει νέους ποδοσφαιριστές και τον Ντέμη Νικολαϊδη που μαζί με τους συνεργάτες του περιβάλλουν με τόση στοργή αυτή την ομάδα. Όπως έχει φυσικά και τη συμπαράσταση των χιλιάδων οπαδών της που πάντοτε την ακολουθούν πιστά.

Πέρα απ’ αυτό μόνο όμως υπάρχει η αγωνιστική εξήγηση, αυτή που έχει σχέση με τον ποδοσφαιριστή και πάνω απ’ όλα την ομάδα. Πρώτα απ’ όλα όλοι σε αυτή την ομάδα οι μονάδες έχουν κάτι να αποδείξουν. Οι δύο δανεικοί που ήρθαν από την Πόρτο, ο Λεωνίδας Καμπάνταης, ο Σίμος Κρασσάς, ο… «χασογκόλης» όπως τον έλεγαν στο Ηράκλειο Αλεσάντρο Σοάρες, ο Χρήστος Κόντης, ο Σταύρος Τζιωρτζόπουλος, ακόμα και ο πρωταθλητής Ευρώπης Κώστας Κατσουράνης, έχει να αποδείξει πως αξίζει μια πολύ καλή μεταγραφή, όπως και όλα τα άλλα παιδιά που δεν αναφέρω εν χάρη συντομίας. Και βέβαια ο Νίκος Λυμπερόπουλος που θέλει κι αυτός να κερδίσει μια θέση στην Εθνική. Συν τοις άλλοις δεν θα πρέπει να παραβλέπει κανείς ότι το γεγονός πως ο κόσμος δεν απαιτεί και έχει δώσει απεριόριστη πίστωση χρόνου σε αυτά τα παιδιά, ακριβώς γιατί γνωρίζει πως δεν έχει να κάνει με τίποτα βεντέτες. Οπότε με άγνοια κινδύνου αλλά και με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, άκρως ανεπτυγμένο σαν ομάδα, αντιδρά. Τρεις φορές πίσω στο σκορ εκτός έδρας η ΑΕΚ σε ισάριθμα ματς για Ευρώπη και Πρωτάθλημα, αλλά δεν έχασε. Αυτό πρέπει να σας λέει πολλά. Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ ξέρουν πως μπορούν να επιβιώσουν μόνο μέσα από το ομαδικό πνεύμα, για να καλύψουν την ποιοτική τους έλλειψη έναντι των αντιπάλων. Ίσως είναι μια μικρή υπερβολή, αλλά η Ένωση θυμίζει κάτι από… Ελλάδα στο EURO!