Το ξέρουμε κι ο Γιάννης κι εγώ ότι σήμερα είναι κανονικά μια μέρα όπου κυρίαρχη είδηση είναι η τεράστια επιτυχία του μπασκετικού Ολυμπιακού. Ήδη έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις γι’ αυτό και θα γραφτούν άλλες τόσες και πάλι δεν θα φτάνουν για να περιγράψουν ένα πραγματικό έπος. Αλλά επιτρέψτε μας να ασχοληθούμε σήμερα με κάτι άλλο. Διότι όταν ο Ρούουντ Φαν Νίστελροϊ ανακοινώνει ότι σταματάει το ποδόσφαιρο, εμείς που τον αγαπάμε έχουμε χρέος να τον αποχαιρετήσουμε...
Δεν ήταν ποτέ του αέρινος σαν τον Μάρκο Φαν Μπάστεν και δεν καταξιώθηκε ποτέ στις συνειδήσεις των ποδοσφαιρόφιλων ως όνομα εφάμιλλο του Γιόχαν Κρόιφ. Δεν έχει την επιρροή στην ομάδα που έχει ο Ρόμπεν στη Μπάγερν ή ο Σνάιντερ λίγο παλιότερα σε Ίντερ και Εθνική Ολλανδίας, δεν τον είπαν ποτέ «Ιπτάμενο Ολλανδό» αλλά «Γκούφυ», λόγω παρουσιαστικού. Ό,τι και να είπαν πάντως γι’ αυτόν και ό,τι και να μην είπαν, ο Ρούουντ υπήρξε η επιτομή του φορ περιοχής και ένας από τους πιο αποτελεσματικούς παστελωτές που γνώρισε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Θα μπορούσα εδώ να αρχίσω μια παράθεση στοιχείων και στατιστικών, από τις ομάδες που έπαιξε και τα γκολ που πέτυχε. Προτιμώ να μιλήσω από καρδιάς γι’ αυτόν, για τον Ρούουντ που βγήκε πρώτος σκόρερ σε τρία από τα τέσσερα πρωταθλήματα όπου αγωνίστηκε, δηλαδή Ολλανδία, Αγγλία και Ισπανία - αν είχε πάει Γερμανία δυο χρόνια νεότερος και χωρίς τραυματισμούς, θα έκανε ένα τεράστιο τέσσερα στα τέσσερα. Θέλω να μιλήσω για τον Ρούουντ που δεν «μάσησε» από τον σοβαρό του τραυματισμό στην Ολλανδία, όπως δεν «μάσησε» κι ο Σερ Άλεξ που τον είχε κλείσει καιρό πριν και δεν ακύρωσε τη μεταγραφή, πιστεύοντας ότι ο παίκτης θα επανέλθει γερός και δυνατός όπως πριν. Κι εκείνος επέστρεψε, πήγε Αγγλία και σκόρπισε τον τρόμο. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου πήγε στη Ρεάλ κι έκανε και κει τα ίδια. Μιλάμε για τα δυο κορυφαία πρωταθλήματα, για δυο από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου, όπου όχι απλά κούμπωσε με το παιχνίδι τους, αλλά βγήκε πρώτος σκόρερ χωρίς να έχει καμιά φοβερή ντρίπλα, χωρίς να τρέχει σαν τον Μπολτ, χωρίς σουτ εκτός περιοχής, χωρίς να μπορεί να παίξει πουθενά αλλού εκτός της περιοχής. Εκεί μέσα όμως, στο δικό του «βασίλειο», στο σπίτι του, βρισκόταν πάντα εκεί που έπρεπε κι εκεί που δεν προλάβαιναν να είναι οι αντίπαλοί του.
Στην τελευταία του χρονιά, φέτος, στη βαθύπλουτη Μάλαγα, έβαλε μόλις 5 γκολ σε 32 εμφανίσεις. Επιδόσεις κατώτερες της αξίας του. Η μοίρα όμως του επιφύλαξε ένα γλυκό φινάλε: το τελευταίο του παιχνίδι, ήταν η νίκη με 1-0 κόντρα στη Σπόρτινγκ Χιχόν, νίκη που χάρισε στη Μάλαγα την τέταρτη θέση και την έξοδο στα προκριματικά του Champions League. Οι συμπαίκτες του τον σήκωσαν στα χέρια μετά το τέλος του παιχνιδιού και τον πέταξαν ψηλά και κάπου εκεί ανάμεσα στα δικά τους χέρια, ήταν και τα δικά μου, όπως και τα χέρια εκατομμυρίων ακόμα ανθρώπων που τον θαυμάζουμε κι έχουμε φωνάξει πολλές φορές στη ζωή μας «Ρούουντ, Ρούουντ, Ρούουντ...».
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
