Κοιτάζεις τις αποστολές των ομάδων που πάνε Πολωνία και Ουκρανία για τα τελικά του Euro, και με μερικά ονόματα σε πιάνει η ψυχή σου: κάτι 33ρηδες και 35ρηδες, κάτι κουρασμένα παλικάρια που έχουν παίξει 45 και 50+ παιχνίδια - απαιτητικά παιχνίδια γεμάτα τρέξιμο, όχι περπατητά, κάτι ταλαιπωρημένοι από τραυματισμούς, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Η βιομηχανία του ποδοσφαίρου δεν κάνει διακρίσεις, κανείς δεν περισσεύει, κανείς δεν δικαιούται να λείψει από τη φάμπρικα όσα παιχνίδια κι αν έπαιξε κι όσο κι αν τρέμουν τα ποδάρια του, πρέπει να πάρει τις βιταμίνες του, τα μπλε και πράσινα χαπάκια, τα δυναμωτικά του και να μπει να παίξει Ιούνιο και μερικοί Ιούλιο.
Είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα κλατάρουν στη διάρκεια της προετοιμασίας και κάποιοι κατά τη διάρκεια του Euro. Οι πρώτοι πολύ απλά, διότι το σώμα είναι μαθημένο ή προγραμματισμένο να ξεκουράζεται τέτοια εποχή και δεν έχει φέτος αυτή την πολυτέλεια, άρα δηλώνει τις ενστάσεις του με θλάσεις και μυικούς τραυματισμούς. Και οι δεύτεροι, κάπου εκεί στο πρώτο - δεύτερο παιχνίδι θα μας αφήσουν χρόνους και θα τρέχουν μετά να αποθεραπευτούν έγκαιρα μπας και προλάβουν την προετοιμασία για την επόμενη σεζόν.
Κι αφήστε τους όλους να λένε πόσο μεγάλη τιμή είναι να φοράνε το εθνόσημο και πόσο δεν το αλλάζουν με τίποτα και πόσο χαρούμενοι είναι και τα συναφή. Αν είχαν τη δυνατότητα να διαλέξουν, την παραλία και την ξεκούραση θα επέλεγαν - όχι επειδή δεν αγαπάνε την πατρίδα τους και την Εθνική τους, αλλά διότι το πρόγραμμα είναι τόσο φορτωμένο, που έχει γίνει απάνθρωπο. Να παίζεις 30-35 παιχνίδια στη σεζόν και να πηγαίνεις και στο Euro, θα ήταν μια χαρά: και το σώμα και το μυαλό, θα ήταν ξεκούραστα. Αλλά να παίζεις τόσα πολλά ματς, να συνεχίσεις να παίζεις Ιούνιο και Ιούλιο, μετά να πάρεις μια αδειούλα τόση δα για να ξεκουραστείς μια στάλα και στη συνέχεια πάλι προετοιμασία, κάνει το ποδόσφαιρο να μοιάζει με καταναγκαστικό έργο όσο κι αν το αγαπάς, όσα χρήματα και να σου αποφέρει.
Ελπίζω μονάχα να μην δούμε ποδοσφαιριστές να καταρρέουν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και γιατρούς να τρέχουν να κάνουν μαλάξεις για να τους κρατήσουν στη ζωή... Κι αν - χτύπα ξύλο - γίνει κάτι τέτοιο, να μην βγαίνουμε μετά όλο υποκρισία και να αναρωτιόμαστε «πώς έγινε αυτό;» και «δεν τους κάνουν εξετάσεις;» Ειδικά η ΟΥΕΦΑ και ο Μισέλ Πλατινί και όλοι αυτοί που κανονίζουν το καλεντάρι με γνώμονα τα έσοδα, τις τηλεθεάσεις, τα εισιτήρια και τους χορηγούς, να μην αρχίσουν τα κροκοδείλια δάκρυα και τα ευχολόγια, διότι δεν θα τους πιστέψει κανείς. Αν μπορούσαν να πουλήσουν σε χορηγούς τις κηδείες και σε reality το κλάμα των συγγενών, θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
