Tέλος στο γλείψιμο με τη σφυρίχτρα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Αν υπάρχει κάτι θετικό στην πρώτη αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας, αυτό είναι η αλλαγή στη διαιτησία. Πιο συγκεκριμένα, στα ματς των τριών «μεγάλων». Τεροβίτσας, Τσίκινης και Τσαχειλίδης έκαναν το πρώτο βήμα για μια διαιτησία που, όπως η Δικαιοσύνη, θα είναι τυφλή στα ονόματα των «αντιδίκων». Οπου ο διαιτητής δεν θα σφυρίζει κοιτάζοντας πρώτα τη φανέλα και υπολογίζοντας το ειδικό βάρος της ομάδας στην ΕΠΟ, αλλά σύμφωνα με τη φάση. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι διαιτητές θα σταματήσουν να κάνουν λάθη, αλλά ότι θα σταματήσουν να σφυρίζουν από μια αόρατη παρτιτούρα με τίτλο «Η ικανοποίηση του ισχυρού». Τώρα το καταλαβαίνουμε ή δεν το καταλαβαίνουμε... Διότι τόσο εύκολα μπορεί να σταθεί κάποιος στη φάση του ανύπαρκτου φάουλ του Ριβάλντο όσο στο ανύπαρκτο οφσάιντ που σφυρίχτηκε στον Οκκά. Τόσο εύκολα στην αυστηρή αποβολή του Ντομί όσο και στη λιγότερο αυστηρή του Αραμπατζή. Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι δημοσιογραφικά η διαιτησία μπορεί να γίνεται αντικείμενο όταν ανιχνεύεται πρόθεση του διαιτητή, η οποία στοιχειοθετείται από τα συνεχή σφυρίγματα υπέρ της μιας ομάδας ή από τον χρόνο που ο διαιτητής κάνει γαργάρα ένα καθοριστικό σφύριγμα. Τα υπόλοιπα είναι δημοσιογραφικός φερετζές σε διοικητικές αδυναμίες...

Οι οποίες διοικητικές αδυναμίες στις μεταγραφικές επιλογές έγιναν φανερές με τα πρώτα επίσημα ματς. Στον Ολυμπιακό, οι δύο αδυναμίες που είχαν εντοπισθεί από τα φιλικά πιστοποιήθηκαν με το πρώτο επίσημο ματς. Η έλλειψη αναπληρωματικού αμυντικού χαφ και η έλλειψη δεύτερου φουνταριστού φορ ή τέλος πάντων κάτι που να μοιάζει με τέτοιον. Ο Μπόρχα, που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Κωνσταντίνου, είχε τόσο τρακ, όσο θα είχε πλανόδιος τραγουδιστής αν υποχρεωνόταν να βγει στη Σκάλα του Μιλάνου στη θέση του Παβαρότι. Στη θέση του αμυντικού χαφ αντικαταστάτης του Στολτίδη είναι μόνο ο Ταραλίδης. Ομάδα που να στοχεύει στη διάκρισή της στο Τσάμπιονς Λιγκ και να κατεβαίνει στη διοργάνωση με δύο αμυντικά χαφ και ένα φορ είναι περισσότερο άσκηση στην τέχνη της αισιοδοξίας, παρά ρεαλιστική παρουσία στον θεσμό.

Αντίθετα, στον Παναθηναϊκό υπάρχουν φορ να χορτάσει το μάτι, αλλά τα χαφ δείχνουν να είναι δεύτερης διαλογής. Τουλάχιστον όταν η μπάλα πρέπει να κατέβει. Ο Μπίσκαν και ο Μπόβιο δεν μπορούν να κατεβάσουν την μπάλα, τουλάχιστον με ταχύτητα υψηλών απαιτήσεων. Ο Ιβανσιτς, που έδειξε το ραφινάτο άγγιγμα του «δεκαριού», υποχρεώνεται να περιμένει την μπάλα στη γραμμή. Αρα, η μόνη περίπτωση να φτάσει η μπάλα στους επιθετικούς είναι από βαθιές μπαλιές, που υποχρεωτικά είναι ψηλές και δίνουν στους αμυντικούς τον χρόνο να προετοιμαστούν. Τα τέσσερα γκολ μπορεί εύκολα να οδηγήσουν σε λάθος συμπέρασμα. Αν όμως κάποιος συνυπολογίσει ότι τα δύο ξεκίνησαν από κόρνερ, στο ένα ο Σαλπιγγίδης πιάνει κορόιδο τον αντίπαλο αμυντικό και στο τελευταίο την μπαλιά-τρύπα τη βγάζει ο Παπαδόπουλος σε κλέψιμο, σε στιγμή που το Αιγάλεω αναπτύσσεται, το συμπέρασμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε στο πρόσωπο του Σαλπιγγίδη έναν άριστο παίκτη σε θέση που είχε πολύ καλούς, αλλά το κενό του Εκι Γκονζάλες δεν έχει καλυφθεί.

Υπήρχε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στη νίκη ή τόσο μεγάλη απελπισία στη θέση του φορ και του επιθετικού πλαγίου, που ο Σέρα Φερέρ έπρεπε να χρησιμοποιήσει τον Ντελίμπασιτς τρεις μέρες μετά την απόκτησή του και τον Μαντούκα στη θέση του Ζούλιο Σέζαρ; Αν υπήρχε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη, ας αναζητηθεί εκείνος που είπε στον Ισπανό ότι ο διαλυμένος ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να προβάλει αντίσταση. Αν υπάρχει τόσο μεγάλη απελπισία, που ένας παίκτης ρίχνεται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά πριν μάθει τα μικρά ονόματα των συμπαικτών του, τότε ή κάποιο λάθος έγινε στον προγραμματισμό ή ο Ντελίμπασιτς είναι τόσο μεγάλος παίκτης, που δεν χρειάζεται προσαρμογή. Τέλος πάντων, με την αλλοπρόσαλλη ομάδα που κατέβασε η ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, έχασε δύο βαθμούς. Λένε ότι ένας προπονητής θα σου κερδίσει ή θα σου χάσει τρία ματς τον χρόνο. Η απώλεια των τόσο σημαντικών βαθμών μιας πρεμιέρας καταλογίζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση στους πειραματισμούς του Ισπανού. Άλλη μία παρατήρηση είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια η ΑΕΚ έπαιρνε τους βαθμούς στις στημένες φάσεις. Με πάνω από 20 στημένες φάσεις γύρω από την περιοχή του ΠΑΟΚ, το ότι η ΑΕΚ έκανε μία–δύο ευκαιρίες δείχνει ότι ένα από τα «όπλα» των προηγούμενων χρόνων μοιάζει να έχει πάθει αφλογιστία.