FC: Σκέψεις (α)γωνιώδεις

-Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι όλοι οι ψηφοφόροι τους θα φερθούν μετεκλογικά σαν «ένα σώμα, μια φωνή», ταγμένοι στον κοινό σκοπό (που δεν θα συμβεί), ούτε το 1.8εκ. των ψηφοφόρων της ΝΔ, ούτε τα 2.58 εκ. που προκύπτουν αν σ’ αυτούς αθροίσουμε τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε και τα 2.97εκ. που φτάνουν με τη συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αρκετά -χωρίς καν να εξετασθεί η παράμετρος «ικανά»- για να πείσουν τα υπόλοιπα 7εκ. των Ελλήνων πως ό,τι θα κάνουν θα είναι η μοναδική τους επιλογή. Σε περίοδο κοινωνικής ειρήνης, και παρά το εξαμβλωματικό μπόνους που δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα, αυτό θα ήταν εφικτό γιατί ούτως ή άλλως το πολιτικό ένστικτο του κόσμου είναι σε safe mode. Σε αυτή την περίοδο, αποκλείεται.

-Τα και καλά «ναζάκια» που κάνουν Βενιζέλος και Κουβέλης εδώ και 48 ώρες θέτοντας «σκληρές προϋποθέσεις» για να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, μοιάζουν με τα «αχ μη, δεν είναι σωστό...» γκόμενας την ώρα του μπαλαμουτιού, ενώ με το άλλο χέρι κατεβάζει μόνη της το τιραντάκι της. Αφού είναι πασιφανές πως έχετε αποφασίσει εκ των προτέρων ότι θα «ενδώσετε» προς τι το θέατρο, φοβάστε μήπως θυμώσουν και σας εγκαταλείψουν κατηγορώντας σας για ενδοτισμό οι ψηφοφόροι σας που λειτουργούν με delay;

-Τόσο οι δημοσκοπήσεις όσο και τα επιχειρήματα σε προεκλογικά πάνελ που βασίζονται σε συνομιλίες με τον «απλό κόσμο» είναι παντελώς άχρηστα, αφού ο (λιγότερο φύσει, περισσότερο θέσει) απολιτίκ νεοέλληνας είναι γνωστό ότι άλλα λέει και άλλα κάνει. Στην πραγματικότητα, αν είχε απόλυτη ελευθερία επιλογής, αυτό που πραγματικά θα ήθελε κατά πλειοψηφία να κάνει ολημερίς είναι να ξύνει τα καλαμπαλίκια του και να παίζει κομπολόι. Μεταξύ μας να κοροϊδευόμαστε τώρα;

-Αφ’ ης στιγμής εκλέγεσαι στη βουλή στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το ελάχιστο που μπορεί να εξασφαλίσει την ύπαρξή σου είναι να σέβεσαι τις αρχές της και να ενεργείς στο πλαίσιό της. Εντός των ορίων της μπορείς να γαβγίζεις όσο θες -χιλιάδες χρόνια εξέλιξής της την έφεραν στο σημείο να σε αντέχει- αν όμως με οποιοδήποτε λόγο ή έργο την αμφισβητείς, η θέση σου είναι στο εδώλιο του κατηγορουμένου και αρμόδιοι για να μας μεταφέρουν τα νέα σου όχι οι πολιτικοί αλλά οι αστυνομικοί συντάκτες.

-Αυτό που κάποτε λέγαμε «ραγιαδισμό» εξελίχθηκε. Τώρα πια δεν μας χαρακτηρίζει η δουλοφροσύνη και το πνεύμα υποταγής μόνο απέναντι στους «μεγάλους του εξωτερικού» (όπως στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία), αλλά τα ίδια μαζοχιστικά χαρακτηριστικά αναπτύχθηκαν εσχάτως και απέναντι σε εγχώριες πολιτικο-οικονομικές δυνάμεις. Το μικρό αδερφάκι του ραγιαδισμού βαφτίστηκε επισήμως και το όνομά του είναι «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr