Το παρελθόν «δείχνει» τον στόχο των (τεσσάρων) εταίρων στο ΟΥΕΦΑ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλ

Ως αναμενόταν, η ημέρα (της κλήρωσης) του Παναθηναϊκού δεν είχε ιδιαίτερο, επί της ουσίας, ενδιαφέρον. Δεν χρειαζόταν, καν, η διαδικασία. Παρά μόνο για τους πολύ πρακτικούς λόγους. Εισιτήρια, βίζες, ξενοδοχεία, τσάρτερ, άσκηση γεωγραφίας, κ.λπ.Και δεν χρειαζοταν, διότι η απαίτηση από τον Παναθηναϊκό εφέτος στην Ευρώπη ήταν ήδη, προ κληρώσεως, θεμελιωμένη κι... αδιαπραγμάτευτη. Καθόλου υπό συζήτησιν. Απαίτηση διττή:

• Να προκριθεί σε όμιλο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, με άνεση.

• Υστερα, να διαχειριστεί τον όμιλο (φυσικά όχι με άνεση, ας μην ξεπέσουμε στην αχρείαστη ύβρι, αλλ' οπωσδήποτε) με αποτελεσματικότητα.

ΟτιδΗποτε λιγότερο απ' αυτά τα δύο πράγματα, δηλαδή οτιδήποτε λιγότερο απ' το να κάνει τη δουλειά και να έχει την παρουσία στους «32», είναι αυταπόδεικτη αποτυχία. Ο Τζίγκερ στελέχωσε ρόστερ, για τις προσλήψεις των οποίων ο γνώμονας δεν ήταν τα προσδοκώμενα έσοδα. Αλλ' η στοιχειώδης ευρωπαϊκή πορεία και, κυρίως, η επιστροφή (απ' την επόμενη περίοδο) στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Που σημαΙνει, σε πολύ απλά ελληνικά, αναστροφή της διετούς (2004-2006, 1ος το '04, 2ος το '05, 3ος το '06) κατρακύλας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κατρακύλα, την ίδια διετία, σημειώθηκε και στην Ευρώπη. Τυχόν ταυτόχρονη αναστροφή και στην Ευρώπη, συνεπώς, δεν βλέπω σε τι θα έβλαπτε.

Δεν εΙμαι σΙγουροΣ πώς κορυφαίοι executives σημαντικών εταιρειών θ' αξιολογούσαν, με τα δικά τους κριτήρια, τον πράσινο συσχετισμό προσλήψεων/κόστους. Πιθανόν να τον έβγαζαν ασύμφορο. Είμαι σίγουρος, όμως, πώς τον εκτιμούν οι φίλοι του «τριφυλλιού»: Με μία λέξη, αλλιώς!

Η απαραΙτητη διαδικασΙα, στο μεταξύ, ανέδειξε τον απίθανο συνδυασμό της συνύπαρξης (εκείνο το διήμερο στα τέλη του Σεπτεμβρίου) γάβρων στο Ντόνετσκ την Τετάρτη και βάζελων στη Ζαπαρίζια την Πέμπτη, ενδεχομένως και στο «Βενιζέλος». Το αναποδογύρισμα του ζευγαριού Μέταλουργκ - Παναθηναϊκός είναι η βολική λύση. Για τη θεωρία.
Στην πρΑξη, οι βάζελοι παραείναι εστέτ, που έλεγε κι ο Μαλεζάνι, ώστε να μην τους συγκινεί ταξίδι στη Ζαπαρίζια. Με τους γάβρους, άλλωστε, έχουν μάθει πού να συναντιούνται, οι εξτρίμ πτέρυγες από 'δω κι από 'κει, στην Αθήνα. Δεν είν' ανάγκη να το κάνουν και στην άκρη του πουθενά...

Το ενδιαφΕρον της ημέρας, λοιπόν, ήταν για τον Ατρόμητο. Δεν έρχεται κάθε μέρα στην Ελλάδα η κάτοχος του τροπαίου, πολύ περισσότερο δεν είναι κάθε μέρα που κλαμπ σαν τον Ατρόμητο διαγωνίζονται στην Ευρώπη. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης, επιφανής Περιστεριώτης, γελούσε στην «Ελευθεροτυπία» την ώρα που έμαθε τον αντίπαλο. Και σκάρωσε, σαν παλαιός καλός εφημεριδάς, από τώρα το αυτοσαρκαστικό δίστιχο: «Στη Σεβίλλη πρωτοέγινα ρεζίλι».

Ο ΑτρΟμητοΣ χρωστάει στους οπαδούς του ένα βράδυ, στη Ριζούπολη έστω, να το θυμούνται και να 'χουν να το λένε... έως τα βαθιά γεράματά τους. Οι οπαδοί χρωστάνε στον Ατρόμητο ό,τι δεν του έδωσαν, με τα 402 εισιτήρια, στην πρεμιέρα της Σούπερ Λίγκας. Μόνον αυτοί μπορούν να το κάνουν το βράδυ γιορτή. Τη ρεβάνς, άλλωστε, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τη δουν καν (με τα γνωστά χαοτικά τηλεοπτικά της Σεβίλλης) στην TV.

Για την Ξανθη, τον στόχο αμέσως τον «δείχνουν» τα δύο ματς παλαιότερα με τη Λάτσιο (0-4, 0-0) και τ' άλλα δύο πέρυσι με την (εν συνεχεία φιναλίστ) Μίντλεσμπρο (0-2, 0-0). Τι άλλο; Το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ στην ιστορία του συλλόγου, η πρώτη ευρωπαϊκή νίκη στην ιστορία του συλλόγου, η πρώτη πρόκριση στην ιστορία του συλλόγου. Με αυτήν, ακριβώς, τη σειρά.

Το πρωτο γκολ, αυτό είναι έως βέβαιον ότι θα έλθει. Η πρώτη νίκη, αυτή μπορεί να έλθει. Η πρώτη πρόκριση, αυτή είναι δύσκολο να έλθει. Δεν είναι, για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, το πιο πιθανό να συμβεί. Η Ντιναμό (στην «έκρηξη ποδοσφαίρου» που ζει, από πέρυσι, το Βουκουρέστι) είναι εμφανώς πίσω και από τη Στεάουα και από τη Ραπίντ, αλλά... μπροστά απ' την Ξάνθη. Εζησε, την προηγούμενη χρονιά, την εμπειρία του ομίλου. Με σκληρούς αντίπαλους, απέναντι. Και θυμάμαι ότι αποκλείστηκε (απ' τους «32») στο τελευταίο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής.

Για την Ξανθη, ωστόσο, δεν είναι μονάχα το αριθμητικό σκέλος του στόχου. Είναι και το πιο μερακλίδικο. Αυτό που έχει βγάλει κατά καιρούς, περισσότερο σαν καημό και λιγότερο σαν ικανοποιημένη επιθυμία, όχι μία και δύο φορές ο Χρήστος Πανόπουλος. Να παίξει η ομάδα, εναντίον ανώτερου αντίπαλου, μπάλα «να γουστάρουμε». Κι ας ηττηθεί (ή, εν προκειμένω, ας αποκλειστεί). Το «να γουστάρουμε» σημαίνει, πρωτίστως, δίχως φόβο. Μιζέρια. Κόμπλεξ.

Ισχυει και για τον Ηρακλή. Ο οποίος είναι φυσικό να έχει μεγαλύτερη ιστορία απ' την Ξάνθη, άρα και το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ του το 'χει πετύχει και την πρώτη νίκη την έχει κάνει και μία πρόκριση (μοναδική!) μπορεί κανείς να βρει στα κιτάπια του, τότε (με τον Μυτιληναίο, τον μακαρίτη Κυράστα και τον Μιχάλη Κωνσταντίνου) κατά της γαλλικής Γκενιόν.
Ισχυει και για τον Ηρακλή, πέραν όλων ετούτων, αυτό το «να γουστάρουμε». Πράγμα που εκπληρώθηκε κιόλας σε σημαντικό βαθμό, και παρά την πάγια ανισορροπία απόδοσης εντός/εκτός έδρας, απ' την περασμένη σεζόν στην Α' Εθνική. Εδώ και τώρα, η προσδοκία είναι «να γουστάρουμε» όσο και πέρυσι, ει δυνατόν κι ακόμα καλύτερα από πέρυσι.

Χωρια ότι ο Ηρακλής έχει την καλύτερη (κάτω απ' τον Παναθηναϊκό) τύχη, έως «ευκαιρία» θα τολμούσε να το περιγράψει κανείς, να ικανοποιήσει και το πρακτικό κομμάτι του στόχου. Τη Βίσλα, εάν δεν απατώμαι υποβαθμισμένη σε σχέση με ό,τι είδαμε πέρυσι τον Αύγουστο στα «μπαράζ» κόντρα στον Παναθηναϊκό για το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ηρακλής είναι 100% στο βεληνεκές του να τη φέρει βόλτα.

Ξεκινωντασ και διεκπεραιώνοντας το πιο κρίσιμο κομμάτι της δουλειάς, απ' την Κρακοβία κιόλας. Δεν θα 'ναι εντελώς ασήμαντο, το Καυτανζόγλειο να ζήσει το φθινόπωρο όμιλο ΟΥΕΦΑ.