Συνέβη, επειδή αυτή η Ισπανία έπρεπε να γραφτεί στην ιστορία

Μας έχει γίνει συνήθεια να βλέπουμε τους πανηγυρισμούς των Ισπανών για την κατάκτηση τροπαίων.

Τόσο, που θυμόμαστε όλοι τον Πέπε Ρέινα μολονότι δεν παίζει ποτέ στην Εθνική Ισπανίας.

Φτάσαμε, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά οι Ευρωπαίοι γενικότερα, να μιλάμε για την boring Ισπανία, διότι τόσο μας έχει καλομάθει αυτή η ομάδα, με το α λα Μπαρτσελόνα ποδόσφαιρό της, που μοιάζει βγαλμένο από το playstation.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Γι’ αυτό, ή και γι’ αυτό, έφτασε ένα μεγάλο μέρος του κοινού, των ποδοσφαιρόφιλων, να υποστηρίζει κάθε αντίπαλο των Ισπανών. Για να πάψει να είναι μονότονο, για να σπάσει η ρουτίνα και να ξαναπροκύψει το ενδιαφέρον για την κατάκτηση των τροπαίων.

Ναι, καλά όλα αυτά, κι υπήρχαν και πολλοί λόγοι για να υποστηρίζουμε αρκετοί την Ιταλία σε αυτό τον τελικό. Μόνο που αυτό που συνέβη στο Κίεβο είναι αυτό που άξιζε να συμβεί, για την ιστορία. Για να την γράψει αυτή την ομάδα η ιστορία ως την πρώτη Ευρωπαία Εθνική που κατάφερε να σηκώσει τρία σερί μεγάλα τρόπαια. Για να γίνει «αθάνατη» και να τοποθετηθεί στο ύψος που της αξίζει στη βιτρίνα της ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Αξίζει σε αυτή τη γενιά του ισπανικού ποδοσφαίρου, στην αντίληψη των Ισπανών για το ποδόσφαιρο και στην δουλειά που έχουν κάνει οι Ισπανοί στο άθλημα σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, να ανεβούν στο υψηλότερο σκαλί της ευρωπαϊκής ιστορίας του αθλήματος.

Ναι, η ρουτίνα και η μονοτονία είναι εχθροί του ποδοσφαίρου. Για αυτή την Ισπανία όμως έπρεπε να γίνει η εξαίρεση. Διότι στη διάρκεια της τελευταίας 5ετίας έχει πλησιάσει τόσο πολύ το τέλειο σε επίπεδο εθνικού ποδοσφαίρου. Κι αυτό έπρεπε να καταγραφεί ιστορικά.

Follow @vsambrakos