Σαν σήμερα, 11 χρόνια πριν, η «Βασίλισσα» είχε βρει τον πιο άξιο Πριγκηπόπουλό της: όσα κι αν έδωσε η Ρεάλ στη Γιουβέντους (μια που το ακριβές ποσό διαφέρει από ιστορία σε ιστορία) για να πάρει τον Ζινεντίν Ζιντάν, μάλλον λίγα ήταν... Διότι πέρα από έναν σπουδαίο παίκτη, αγόρασε μια σπάνια ποδοσφαιρική προσωπικότητα απ’ αυτές που βγαίνουν μια φορά στο τόσο. Ή μια φορά και τέλος.
O Γιάννης και εγώ, σύσσωμο δηλαδή το Ανώτατο Σοβιέτ του Fight Club, είχαμε την τύχη να είμαστε στο «Χάμντεν Παρκ» τη βραδιά όπου ο «Ζιζού» σφράγισε με το αριστερό του πόδι όχι απλά τον τελικό του Champions League κόντρα στη Λεβερκούζεν, αλλά το Champions League το ίδιο. Ήταν ένα βολέ «απλό», μονοκόμματο και ταυτόχρονα άπιαστο και υπέροχο. Και το γεγονός ότι το έπιασε με το αριστερό, το «κακό» του πόδι αλλά ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσες ότι το έκανε κατά λάθος, ότι ήταν τυχερός, ότι το μπουμπούνισε και όπου πάει, το κάνει ακόμα πιο σημαντικό εκείνο το γκολ.
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που έκανε τον Ζιντάν τόσο σημαντικό για το ποδόσφαιρο, τόσο ξεχωριστό, τόσο αναντικατάστατο. Δεν ήταν οι πάσες του ή οι ντρίπλες του, δεν ήταν τα σουτ ή ο τρόπος που δέσποζε στο γήπεδο, δεν ήταν καν όλα αυτά μαζί - περισσότερο απ’ όλα, ήταν το βλέμμα του. Τον κοίταζες και ήσουν σίγουρος ότι πάντα ήξερε τι κάνει και τι πρέπει να κάνει για να βοηθήσει την ομάδα του να φτάσει στη νίκη. Ίσως διότι συμβόλιζε και συμβολίζει πράγματα, που κοντεύουμε να ξεχάσουμε πια στο ποδόσφαιρο: όχι περίεργα κουρέματα (δεν τον βοηθούσε άλλωστε ιδιαίτερα το τριχωτό της κεφαλής του...) και τατουάζ, όχι διαφημίσεις και γκόμενες, όχι σπορ αυτοκίνητα και κοσμοπολίτικες διακοπές, ούτε καν «παίζω μπάλα όσο μπορώ να κονομάω στην Ευρώπη, το Κατάρ, την Κίνα ή της ΗΠΑ». Σας ελέφαντας της μπάλας, κατάλαβε πότε ήρθε το ποδοσφαιρικό τέλος, πήρε τα πόδια του και πήγε μέχρι το τέλος σαν κανονικός ποδοσφαιριστής, σαν δευτεραθλητής κόσμου, σαν σύμβολο, σαν παντοτινό σημείο αναφοράς. Και κανένας ελαφρόμυαλος Ματεράτσι με τις κουτοπονηριές και το βρωμόστομά του, δεν κατάφερε ποτέ να του αμαυρώσει την εικόνα.
Στο πλάνο των «Γκαλάκτικος» που οραματίστηκε ο Πέρεθ, φαντάστηκε τον Ζιντάν σαν το πιο λαμπρό στολίδι στο στέμμα της «Βασίλισσας». Έκανε λάθος. Στολίδι ήταν ο Φίγκο, ο Μπέκαμ, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Καναβάρο, ο Κακά, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Τσάμπι Αλόνσο και άλλοι διάφοροι. Ο Ζιντάν ήταν ο Πρίγκηπας της «Βασίλισσας», ο πρώτος μεταξύ ίσων, ο αρχηγός που δεν χρειαζόταν «εκλογές» ή περιβραχιόνιο στο μπράτσο για πιστοποίηση. Κι επειδή Ζιντάν γεννιέσαι και δεν γίνεσαι, με την απόσυρσή του αποσύρθηκε και ό,τι αυτός σήμαινε για το ποδόσφαιρο. Αλλά τουλάχιστον όσοι τον είδαμε στο γήπεδο, μπορούμε να αισθανόμαστε τυχεροί και «γεμάτοι». Και να λέμε ιστορίες για έναν σπουδαίο Γάλλο ποδοσφαιριστή με βλοσυρό βλέμμα και λιγοστά μαλλιά, που έβαλε το χεράκι του ώστε να είναι το ποδόσφαιρο τόσο συναρπαστικό άθλημα.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
