Ο Σαρτρ, οι πιστώσεις χρόνου και το Τσάμπιονς Λιγκ (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ο Σαρτρ έλεγε πως τρεις η ώρα είναι πάντα πολύ αργά ή πολύ νωρίς για να κάνεις οτιδήποτε θέλεις. Τηρουμένων των αναλογιών, καθ' οδόν προς την τρίτη αγωνιστική του πρωταθλήματος το timing δείχνει επίσης «διττό»: πολύ νωρίς για αμετάκλητα συμπεράσματα, πολύ αργά για... μεταγραφές. Το κυριότερο: θα βραδυπορήσουν ασυγχώρητα όσοι προπονητές και παράγοντες δεν έχουν ήδη «ακτινογραφήσει» σωστά τα πρώτα δείγματα γραφής των ομάδων τους.

Κοινό στοιχείο των ισχυρότερων ομάδων -ας περιοριστούμε επί του παρόντος σε αυτές- είναι, μέχρι στιγμής, η κραυγαλέα ανεπάρκεια στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Σχετική εξαίρεση η ΑΕΚ του πρώτου ημιχρόνου στην Κρήτη. Ελαφρυντικά υπάρχουν: η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός -κυρίως αυτός- καλώς ή κακώς ολοκλήρωσαν προσφάτως τις κινήσεις τους στη σκακιέρα των μεταγραφών και ασφαλώς χρειάζονται πίστωση χρόνου: ναι, ξέρω, σαν χιλιοειπωμένο κλισέ ηχεί η διαπίστωση, αλλά πώς στην ευχή να την παρακάμψεις; Ο Ολυμπιακός υλοποίησε μεν νωρίς το μεγαλύτερο τμήμα των σχεδιασμών του, όμως στις δύο πρώτες αγωνιστικές περιέπεσε σε καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης»: κόντρα στην Ξάνθη οι «ερυθρόλευκοι» παρατάχθηκαν με επιθετική γραμμή της οποίας ο μέσος όρος ύψους παρέπεμπε σε... τζόκεϊ.

Στη Ν. Σμύρνη απουσίαζαν Τζόρτζεβιτς και Κωνσταντίνου (αμφότεροι παίκτες-κλειδιά), ο δε Ριβάλντο αγωνιζόταν ημι-τραυματίας. Ομως... Ομως κάπου εδώ τελειώνει η καταμέτρηση ελαφρυντικών -για όλους- και αρχίζει η σκληρή πραγματικότητα: μπορείς να εξηγείς πειστικά γιατί έχεις στην παρούσα φάση ανοικτές πληγές. Αν όμως πρόκειται να κολυμπήσεις στον Ειρηνικό Ωκεανό ανάμεσα σε λευκούς καρχαρίες που έλκονται από την οσμή του αίματος, άντε να βρεις το «δίκιο» σου. Μπορείς να αναλύεις γιατί έχεις πυρετό. Μικρή σημασία έχει αυτό, εάν πρόκειται να βγεις στο αγιάζι. Όπου καρχαρίες και αγιάζι, Τσάμπιονς Λιγκ! Λόγω της μικρής δυναμικότητας της πρώτης αντιπάλου του στο ΟΥΕΦΑ, ας δεχθούμε ότι ο ΠΑΟ δεν κινδυνεύει άμεσα να πληρώσει στο ευρωπαϊκό «πεδίο μάχης» τη δική του έλλειψη ετοιμότητας. Οι άλλοι δύο, όμως;

Μια αρκετά επιπόλαιη θεώρηση των πραγμάτων θα κήρυττε το πρόβλημα του Ολυμπιακού αμελητέο. «Ελα, μωρέ, λείπουν παίκτες, θα επανέλθουν, η ομάδα θα βρει τις ισορροπίες της και θα παίζει όπως στα φιλικά του καλοκαιριού». Δεν είναι ακριβώς έτσι, όταν μιλάμε για Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλο πράγμα τα... εγχώρια, όπου η ξεχωριστή κλάση και η αυτοπεποίθηση ορισμένων παικτών (χθες ο Ριβάλντο, σήμερα ο Καστίγιο, αύριο κάποιος άλλος) επιτρέπουν στον Ολυμπιακό να «καθαρίζει» παιχνίδια. Ενίοτε, μάλιστα, με άνεση που απειλεί να κάμψει πρόωρα το ηθικό των άμεσων ανταγωνιστών του εν Ελλάδι: την Κυριακή βρήκε τους «ερυθρόλευκους» στρογγυλοκαθισμένους πάνω στο στέρεο 2-0 το τέλος ενός ημιχρόνου, κατά τη διάρκεια του οποίου μόλις και μετά βίας «βγήκε» μια κάθετη μπαλιά της προκοπής από το κέντρο στην επίθεσή τους!

Η άτιμη η δοκιμασία του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως, διογκώνει σαν μεγεθυντικός φακός αδυναμίες που στην Ελλάδα είναι (έως και) δυσδιάκριτες. Ο Ολυμπιακός δίνει τον εξαιρετικά κρίσιμο αγώνα με τη Βαλένθια στις 12 Σεπτεμβρίου, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε την ευκαιρία να «μοντάρει», σε δύο «γεμάτες» επίσημες αναμετρήσεις, την ιδανική ενδεκάδα του. Εξυπακούεται ότι το ερώτημα κατά πόσο ο Ουαντού (θα) συνεργάζεται ικανοποιητικά με τους άλλους στην άμυνα ή αν ο Καστίγιο και ο Κωνσταντίνου (θα) «βρίσκονται» με τους απαιτούμενους αυτοματισμούς, είναι για τον Ολυμπιακό πολύ πιο αγωνιώδες από τις αντίστοιχες «εκκρεμότητες» της Βαλένθια. Από το αν, λόγου χάρη, ο Χοακίν και ο Μοριέντες αφομοιώθηκαν ήδη καλά στο σύνολο της ομάδας. Οποιος το αγνοεί αυτό, μάλλον δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά των μεγεθών.

Αλλωστε τα διαφαινόμενα προβλήματα του Ολυμπιακού δεν είναι κυρίως συγκυριακά. Είναι «δομικά»: ουδείς δικαιούται να «ξεγράψει» από τώρα τον Μπόρχα, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» αυτή τη στιγμή δεν διαθέτουν αξιόπιστο φορ περιοχής πλην του Κωνσταντίνου. Δεν διαθέτουν πραγματικό αμυντικό στην αριστερά πλευρά: η μοίρα τούς στέλνει Χοακίν και Μιγκέλ με το «καλημέρα». Δεν έχουν παίκτη ικανό να κάνει στο κέντρο -από εκεί αρχίζει και η αποτελεσματική αμυντική λειτουργία- τη δουλειά του Στολτίδη, πλην του ίδιου του «Ιέρο»: η μοίρα «ξαναχτυπά» και θέτει τον Στολτίδη εκτός φόρμας! «Κακή» η μοίρα, αλλά είναι... άμοιρος ευθυνών και ο συνολικός σχεδιασμός; Προφανώς όχι.