Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι για τα δόντια μας (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, μαζί με τους υπολογισμούς για το ποσό που θα κοστίσουν τα σχολικά είδη των παιδιών, κάνουμε και τους υπολογισμούς για τους βαθμούς που θα συγκεντρώσουν και την τύχη που θα έχουν οι ομάδες μας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Σε αντίθεση με τον υπολογισμό του ποσού των σχολικών ειδών, η δεύτερη διαδικασία υπολογισμού, συγκρινόμενη με την πρώτη, είναι πολύ πιο ευχάριστη και καθόλου αγχώδης. Προφανώς, διότι είναι κάτι σαν παιχνίδι, επειδή οι δυνατότητες των ομάδων μας δεν είναι τέτοιες που να μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε πορείες και προκρίσεις.

Για όσους μπορούν να δουν τα πράγματα χωρίς καφενειακές απλουστεύσεις και χωρίς τη δογματική πίστη ενός φονταμενταλιστικού
οπαδισμού, είναι ξεκάθαρο ότι η απόσταση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ομάδες που βρίσκονται στη φάση των «16» και τις ελληνικές είναι, συνήθως, τεράστια. Και για να καλυφθεί, αν ποτέ μπορέσει να συμβεί κάτι τέτοιο, θα απαιτηθούν πολλά χρήματα, σκληρή δουλειά, πολύς χρόνος, αλλαγή στις αντιλήψεις μας, στιβαρή οργάνωση, άλλου τύπου σχεδιασμός (αγωνιστικός και οικονομικός) και μερικές ακόμα προϋποθέσεις δευτερευούσης σημασίας, όπως ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, για παράδειγμα. Το Τσάμπιονς Λιγκ ξεκίνησε σαν μια διοργάνωση που άφηνε χώρο, έστω μικρό, για την έκπληξη, αλλά, όσο αυτή η διοργάνωση εξελίσσεται, μεταβάλλεται όλο και περισσότερο σε έναν χώρο αντιπαράθεσης μεγεθών. Μεγεθών που, όπως μπορεί να αντιληφθεί ένας προσγειωμένος φίλαθλος, είναι απλησίαστα για τις ελληνικές ομάδες. Δείτε μόνο τους προϋπολογισμούς των περισσότερων ομάδων και, εκτός από αυτό το στοιχείο, προσέξτε και τις αγορές στις οποίες απευθύνονται.

Πέρυσι, η ΟΥΕΦΑ μοίρασε συνολικά και στις 32 ομάδες του Τσάμπιονς Λιγκ ένα ποσό γύρω στα 593 εκατομμύρια ευρώ, 43 εκατομμύρια περισσότερα από όσα την περίοδο 2004-05. Φέτος τα χρήματα θα είναι πολύ περισσότερα και είναι σίγουρο ότι θα ξεπεράσουν το 1 δισ. ευρώ, μια και η ευρωπαϊκή ομοσπονδία έχει δώσει γενναίες αυξήσεις στα πριμ της ισοπαλίας και της νίκης. Η Μπαρτσελόνα, που κατέκτησε φέτος τον τίτλο στο Παρίσι κόντρα στην Αρσεναλ, έβαλε στο ταμείο της 30 εκατομμύρια ευρώ από τη διοργάνωση.

Υπολογίζεται ότι η ομάδα που θα το κατακτήσει του χρόνου, στην Αθήνα, μπορεί να εισπράξει και τα διπλά. Μεγάλο δόλωμα για μεγάλους καρχαρίες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, από πλευράς αγωνιστικής και οικονομικής δυναμικότητας των ομάδων του, βρίσκεται σε ένα επίπεδο κοντά στο βελγικό, αλλά πολύ πίσω –σε οικονομικά μεγέθη– από τα πρωταθλήματα των έξι μεγαλύτερων ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών αγορών. Αντί οι ομάδες και οι δημοσιογράφοι να καλλιεργούμε ψεύτικες και μερικές φορές ανόητες προσδοκίες στους Έλληνες φιλάθλους, θα ήταν καλό να τους προσγειώσουμε στην πραγματικότητα. Ακόμα και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το Τσάμπιονς Λιγκ, στο οποίο επιτυχία θωρούμε την πρόκριση από τη φάση των ομίλων, δείχνει τον ανάπηρο και κοντόφθαλμο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την ευρωπαϊκή διάκριση.

Μάλιστα, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ένα στοιχείο πολύ σημαντικό. Μέχρι πέρυσι οι, κατά τεκμήριο, δύο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες είχαν εισπράξει, από τότε που άρχισε το Τσάμπιονς Λιγκ, συνολικά γύρω στα 47 εκατομμύρια ευρώ η κάθε μία. Δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κάποιος για τον τρόπο με τον οποίο επενδύθηκαν όλα αυτά τα χρήματα και να βγάλει τα συμπεράσματά του για τον τρόπο οργάνωσης και οικονομικής συμπεριφοράς των ομάδων. Οι ελληνικές ομάδες και οι Έλληνες φίλαθλοι, αντί να παραμυθιάζονται με τις διακρίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα ήταν καλύτερο να αναπροσαρμόσουν τους στόχους τους και να εστιάσουν την προσοχή τους στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, στο οποίο μπορεί πιο εύκολα –σε σχέση με τη διοργάνωση των μεγάλων– μια ελληνική ομάδα να καταφέρει κάτι. Ακόμη και εδώ, όμως, η οργάνωση της ομάδας-επιχείρησης πρέπει να προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Προσπάθεια καθόλου εύκολη.

Ο Καστίγιο και η Εθνική Ομάδα

Πιστεύω ότι όλη η συζήτηση που άνοιξε από την Κυριακή το βράδυ για το ενδεχόμενο της ελληνοποίησης του Καστίγιο και της συμμετοχής του στην Εθνική Ομάδα είναι και επίκαιρη και ενδιαφέρουσα. Οι αγωνιστικές ικανότητες του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού είναι εξαιρετικές και η πιθανή ένταξή του στην Εθνική θα τη δυναμώσει σε έναν τομέα που έχει πρόβλημα. Ο Καστίγιο δεν έχει ακόμη επιλέξει την «ποδοσφαιρική» του υπηκοότητα και, καθώς θεωρείται και είναι ελληνικό «αθλητικό προϊόν», δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα με την ένταξή του στην Εθνική, εφόσον και εκείνος το θέλει και παράλληλα κατανοεί ότι στην Εθνική Ομάδα δεν υπάρχει χώρος για βεντετισμούς, ένας χώρος που υπάρχει στους συλλόγους, πολλές φορές.

Έχω την εντύπωση, όμως, ότι με αφορμή αυτή τη συζήτηση που άνοιξε με τον Καστίγιο θα πρέπει να δούμε με ευρύτητα και μεγαλύτερη προσοχή το ζήτημα της ανανέωσης και ενίσχυσης της Εθνικής Ομάδας. Πιστεύω ότι θα πρέπει να απασχολήσει και την ΕΠΟ και τη Σούπερ Λίγκα η εικόνα που σιγά-σιγά διαμορφώνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με τον μεγάλο αριθμό ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στις ελληνικές ομάδες. Και η επισήμανση αυτή δεν αφορά μόνο τις ομάδες της Σούπερ Λίγκας, αλλά και ομάδες μικρότερων κατηγοριών.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου κακό για κάποια ομάδα να χρησιμοποιεί έναν καλό ξένο ποδοσφαιριστή. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των ξένων ποδοσφαιριστών είναι μέτριοι και καθόλου καλύτεροι από τους Έλληνες, οι οποίοι δεν παίρνουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους. Και όταν η επισήμανση αφορά νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία, διότι ο νεαρός ποδοσφαιριστής μπορεί να εξελιχτεί και να ωριμάσει μόνο έχοντας χρόνο συμμετοχής και αγωνιστικές εμπειρίες. Στο σαββατιάτικο παιχνίδι πρωταθλήματος ανάμεσα στην Κέρκυρα και τον Άρη χρησιμοποιήθηκαν 28 ποδοσφαιριστές, από τους οποίους μόνον οι 12 ήταν Έλληνες.

Όταν η τάση αυτή –που τείνει να γίνει κατάσταση– παγιωθεί, σε λίγο καιρό θα ψάχνουμε για νεαρό Έλληνα ποδοσφαιριστή με το κιάλι. Τότε, πολύ λίγη σημασία θα έχει αν θα αγωνίζεται ως Έλληνας ο Καστίγιο στην Εθνική Ομάδα. Αν, βέβαια, θα θέλει να αγωνίζεται σε μια ομάδα που θα είναι κάτι σαν σάκος του μποξ.