Ρεάλ Μ.: Από το δράμα στην ανία (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Η μόνη ομάδα της Ρεάλ που θα μπορούσε να με γοητεύσει με τον τρόπο που έπαιζε ποδόσφαιρο έσβησε προτού γεννηθώ. Ήταν η ομάδα των Ντι Στέφανο, Κοπά, Χέντο, Πούσκας, αυτή που ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις του μεγάλου μύθου των «μερένγκες». Ακόμη και όταν, πολύ αργότερα, η ομάδα της Μαδρίτης έδινε τις μεγάλες της παραστάσεις στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με άφηνε αδιάφορο. Ετσι κι αλλιώς, είχα δώσει την καρδιά μου στην Μπάρτσα και πολύ σωστά θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος ότι η αντικειμενικότητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν περιλαμβανόταν στις αρετές μου. Από τη Ρεάλ το μόνο που ξεχώριζα και, σε κάποιες περιπτώσεις, θαύμαζα ήταν τα άτομα. Ο Αμάνθιο. Ο Μίτσελ. Ο Ζιντάν.
Μέχρι εκεί. Η τελευταία τριετία του μαδριλένικου συλλόγου ήταν η χειρότερη της ιστορίας του, αφού δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε ένα τρόπαιο. Και για μία ομάδα με το ειδικό βάρος της Ρεάλ τρία χρόνια είναι πάρα πολλά. Η ομάδα της Μαδρίτης πλήρωσε τη μεγαλομανία του Φλορεντίνο Πέρεθ, του προηγούμενου προέδρου, που, συγκεντρώνοντας έναν σωρό μεγάλα ονόματα στο «Μπερναμπέου», πίστεψε ότι θα έφτιαχνε την απόλυτη ομάδα. Μια ομάδα που θα ξεπερνούσε σε φήμη και τρόπαια ακόμα και την παρέα του Ντι Στέφανο.

Εκείνο που κατάφερε ήταν να επιφέρει τεράστια χρέη, να αλλάξει έναν σωρό προπονητές και να πουλήσει –είναι αλήθεια– πολλές φανέλες. Ο Πέρεθ έχασε την προεδρία και ο νέος πρόεδρος Ραμόν Καλντερόν έφερε στο «Μπερναμπέου» τον Φάμπιο Καπέλο, που ανέλαβε να συνεφέρει αυτό το ναυάγιο με τις άσπρες φανέλες. Η πρώτη δουλειά του Ιταλού ήταν να ξεφορτώσει το καράβι από τις πριμαντόνες. Στην προπονητική φιλοσοφία του Καπέλο δεν υπάρχουν μαγικοί αυτοσχεδιασμοί, θέαμα και ζογκλερικές ενέργειες.

Ποδοσφαιριστές-σταρ. Η φιλοσοφία του Ιταλού χαρακτηρίζεται από τη σκληρή δουλειά και μια αξιοθαύμαστη αίσθηση πραγματισμού. Αυτά τα χαρακτηριστικά μαρτυρούσαν αμέσως ότι ο Καπέλο θα έριχνε το βάρος του, πρώτα από όλα, στην άμυνα. Το απόφθεγμα είναι γνωστό. Η επίθεση φέρνει κόσμο στο γήπεδο, αλλά η άμυνα δίνει τους τίτλους.
Και η πίεση για τίτλους στη Μαδρίτη είναι αφόρητη. Ο Ιταλός ήξερε από πού να ψωνίσει. Ο Καναβάρο και ο Εμερσον άφησαν με ευχαρίστηση τη μαυρόασπρη φανέλα της Γιουβέντους για την ολόλευκη της Ρεάλ. Αμέσως μετά κυνήγησε ένα δυνατό αμυντικό χαφ και έφερε στη Μαδρίτη τον Μαχαμαντού Ντιαρά, ο οποίος θα είναι παρτενέρ του Εμερσον στη μεσαία γραμμή. Εκεί, στη μεσαία γραμμή, φαίνεται ότι θα βρει τον ρόλο του και ο Κασάνο, του οποίου η δουλειά θα είναι να περνά τις μπαλιές στην επίθεση. Ο Κασσάνο, ο οποίος τον χρόνο που πέρασε ήταν σαν να μην υπήρχε στο ρόστερ της Ρεάλ, ελπίζει πολύ στον προπονητή του. Τον καιρό που συνυπήρξαν στη Ρόμα, ο Καπέλλο ήταν κάτι σαν πατέρας του. Στην επίθεση ο Καπέλο προτιμά να αγωνίζεται με έναν καθαρό κυνηγό. Τον ρόλο του σκόρερ της Ρεάλ, φέτος, θα τον επωμιστεί ο Φαν Νιστελρόι, αφού ο Ρονάλντο είναι τελειωμένη ιστορία. Ολοι ξέρουν ότι ο Καπέλο θα φτιάξει μια ομάδα σκληρή, την οποία θα πρέπει να φτύσεις αίμα για να την κερδίσεις. Ολοι θυμούνται την περίοδο 1996-7, όταν ο Ιταλός βρέθηκε και πάλι στον πάγκο της Ρεάλ. Τότε το καλύτερο και επιθετικότερο ποδόσφαιρο στην Ισπανία το έπαιζε η Μπάρτσα.

Μια Μπάρτσα που εκείνη τη χρονιά σημείωσε 102 γκολ, έχοντας αιχμή του επιθετικού της δόρατος τον Ρονάλντο. Ομως, ο Καπέλλο κατάφερε να κλέψει το πρωτάθλημα από την ομάδα της Καταλωνίας. Στην πρώτη αγωνιστική με αντίπαλο τη Βιγιαρεάλ, η Ρεάλ παρουσίασε ένα βαρετό ποδόσφαιρο, που δεν τράβηξε ούτε για μία στιγμή το ενδιαφέρον των φιλάθλων. «Ηταν ένα παιχνίδι που δεν είχε ούτε μία αξιόλογη φάση», έγραψε η «Μάρκα», που σημείωσε ότι το αγαπημένο θέμα συζήτησης των φιλάθλων στις κερκίδες ήταν το πώς πέρασαν στις διακοπές τους. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε όλη τη σεζόν η Ρεάλ θα παίξει αυτό το βαρετό ποδόσφαιρο.

Ενα ποδόσφαιρο, όμως, το οποίο, με τη δουλειά του Καπέλο, μπορεί να φέρει τον πρώτο τίτλο έπειτα από τρία χρόνια ξηρασίας. Ενας τίτλος που κερδίζεται χάρη στο βαρετό, αμυντικό ποδόσφαιρο δεν μετρά λιγότερο από τους άλλους. Και ο Καπέλο το ξέρει καλά.

Ο Μπάκε και οι «εξηγήσεις»

Το μυστικό στο ποδόσφαιρο είναι η ομαδικότητα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι δύσκολο να την πετύχεις. Να καταφέρεις, δηλαδή, να βάλεις 11 διαφορετικούς ανθρώπους να δουλέψουν σαν ένας. Πολλές φορές αυτό είναι αποτέλεσμα της σωστής επιλογής των προσώπων. Να βρεις, δηλαδή, τους κατάλληλους 11. Τους ποδοσφαιριστές εκείνους, δηλαδή, που, εκτός από τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες, θα έχουν και τον μεγαλύτερο δείκτη συνεργατικής διάθεσης και προσφοράς. Η δημιουργία μιας καλής ομάδας νομίζω ότι μοιάζει με τη μαγειρική.

Οπως στην επιτυχία μιας συνταγής παίζουν ρόλο η ποιότητα και η ισορροπία των υλικών, το ίδιο συμβαίνει και σε μια 11άδα. Και, φυσικά, η έμπνευση, οι ικανότητες και το όραμα του σεφ-προπονητή. Στον ΠΑΟ, στην περσινή περίοδο, από τον Γενάρη και μετά, οπότε είχε φανεί ότι η ομάδα θα έμενε εκτός τίτλων, διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι στόχος τους ήταν η δημιουργία ενός βασικού κορμού 5-6 ποδοσφαιριστών. Πάνω σε αυτόν τον κορμό θα βασιζόταν το κτίσιμο μιας ομάδας πενταετίας, με παράλληλη προώθηση νέων ποδοσφαιριστών. Αυτά που λέγονταν πέρυσι λόγια ήταν και έφυγαν.

Οι πενταετίες, οι κορμοί και οι νέοι ποδοσφαιριστές ξεχάστηκαν γρήγορα. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας επέλεξε στην καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο να ξοδέψει αρκετά χρήματα, για να φέρει στην Παιανία 7 καινούργιους αλλά γνωστούς και αξιόλογους ποδοσφαιριστές. Ετσι ο προπονητής της ομάδας, ο Χανς Μπάκε, ο οποίος στην αρχή της προετοιμασίας ξεκινούσε με άλλες προοπτικές και δήλωνε ότι δεν χρειαζόταν πίστωση χρόνου, είδε τους συσχετισμούς στην ομάδα του να αλλάζουν δραστικά μετά τον τραυματισμό του Γκονζάλες. Ετσι, ο ΠΑΟ βρέθηκε σε ένα σημείο που θα έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή. Με δεδομένο ότι 4 τουλάχιστον ποδοσφαιριστές ήρθαν στην ομάδα μετά τις 5 Αυγούστου, ο χρόνος που ο Μπάκε είχε στη διάθεσή του για το μοντάρισμα της 11άδας ήταν πολύ λίγος.

Προφανώς, με δεδομένο το ότι δεν θα υπάρξει κάποια αναποδιά τύπου Γκονζάλες έως το τέλος Σεπτέμβρη, ο ΠΑΟ θα πρέπει να έχει αποκτήσει σαφή αγωνιστική ταυτότητα. Φέτος δεν υπάρχουν οι δικαιολογίες του τύπου «φτιάχνουμε ομάδα πενταετίας». Αν γύρω στα τέλη του επόμενου μήνα ο προπονητής των «πρασίνων» κληθεί ξανά να δώσει εξηγήσεις για την απόδοση της ομάδας, μπορεί μαζί με τις εξηγήσεις να υποβάλει και την παραίτησή του.