FC: Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;

Να με συμπαθάνε οι φίλοι Ολυμπιακοί και οι φίλοι Παναθηναϊκοί, αλλά εγώ δεν συμμερίζομαι όλη την ατμόσφαιρα της εβδομάδας, τους (περίπου) διθυράμβους, τα «κρίμα», τα «αδικία», τα «μπορούμε» και τα ωραία υπερβολικά κι ελληνικά που διαβάσαμε και ακούσαμε.

Τι είδαμε την Τετάρτη στο Λονδίνο; Έναν Ολυμπιακό χειρότερο από πέρυσι, απέναντι σε μια Άρσεναλ που έπαιξε χειρότερα από πέρυσι. Αν θυμάστε το 2-1 της προηγούμενης χρονιάς, είχαμε καμαρώσει έναν Ολυμπιακό πραγματικά καλό, που έκανε ευκαιρίες, που έκλεισε την Άρσεναλ στα καρέ της, που την ανάγκασε να κάνει καθυστερήσεις, που την λαχτάρησε κι έκανε τον Βενγκέρ να κοιτάζει συνέχεια το ρολόι του στο τέλος και να φωνάζει στον διαιτητή να το λήξει. Τι είδαμε φέτος; Έναν Ολυμπιακό τακτικά διαβασμένο αλλά με υστερήσαντες στην αμυντική του γραμμή, που έκανε μερικές καλές ευκαιρίες στο πρώτο μέρος αλλά ο Μασάντο ήταν απρόσεκτος στα τελειώματα και επίσης έναν Ολυμπιακό που στο δεύτερο ημίχρονο δεν έκανε κάτι σημαντικό, όπως είχε κάνει πέρυσι. Κι όλα αυτά απέναντι σε μια Άρσεναλ κακή, χωρίς διάθεση, χωρίς εμπνεύσεις, χωρίς όλα αυτά που είδαμε τον τελευταίο καιρό στην Πρέμιερ. Αντί αν λέμε λοιπόν ότι «μπορούσε» και «τι κρίμα», ας δούμε την αλήθεια κατάματα: ο Μέγερι δεν είναι τερματοφύλακας επιπέδου Champions League, ο Μανωλάς δεν φτάνει ούτε στο δεξί πόδι του Αβραάμ, ο Χολέμπας δεν είναι εγγύηση πίσω όπως ήταν ο Μαρκάνο, ο Μασάντο δεν είναι παίκτης γραμμής αλλά κεντρικό χαφ, ο Ιμπαγάσα ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία κάνει πράγματα που άλλος δεν μπορεί αλλά δεν ξέρουμε για πόση ώρα αντέχει, ακραία χαφ ή πλάγιοι μεσοεπιθετικοί δεν υπάρχουν στην ομάδα, τουλάχιστον όχι τέτοιοι που να δίνουν τις απαραίτητες βοήθειες στο φορ. Αν όλα αυτά τα συνειδητοποιήσουμε κι η διοίκηση δείξει τη διάθεση να διορθώσει όσα μπορεί, τότε και ο Ζαρντίμ θα έχει στη διάθεσή του περισσότερες λύσεις κι εμείς θα μπορούμε να τον κρίνουμε πιο δίκαια.

Πάμε και στον Παναθηναϊκό: τι είδαμε κόντρα στην Τότεναμ; Δεν ξέρω τι λένε γύρω - γύρω, αλλά εγώ είδα μια απ’ τα ίδια: λάθη πίσω και ζώνη της πλάκας στα στημένα, έλλειψη δημιουργίας, φάσεις με το σταγονόμετρο. Απλά αυτή τη φορά η μία κάθετη πάσα έγινε γκολ, σε αντίθεση με προηγούμενα παιχνίδια όπου ο Τοτσέ, ο Πετρόπουλος ή ο Φορναρόλι είχαν σημαδέψει λάθος ή είχε αποκρούσει ο τερματοφύλακας. Τι λέμε για τον Παναθηναϊκό; Ότι το δεύτερο ημίχρονο κόντρα στην Τότεναμ, ήταν το καλύτερο φετινό μαζί με το δεύτερο ημίχρονο στη Μάλαγα. Με άλλα λόγια, ότι εκείνο στην Ισπανία των τριών κλασσικών ευκαιριών κι αυτό με την Τότεναμ της μιάμισης, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει... Από μόνο του αυτό είναι πίκρα. Ναι, υπήρχε μεγαλύτερη διάθεση, τρέξιμο και προσπάθεια, αλλά αρκούν αυτά, απέναντι σε μια Τότεναμ που εμφανώς βαριόταν, έκανε συντήρηση δυνάμεων και χαλάρωσε όταν έκανε το 0-1;

Χαμηλώσαμε πολύ τον πήχη των προσδοκιών μας και γι’ αυτό φυσικά δεν φταίμε εμείς, αλλά οι ομάδες μας, οι διοικήσεις τους, η οικονομική στενότης και η έλλειψη ανταγωνισμού στην Ελλάδα. Ας μην χρυσώνουμε όμως και το χάπι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαιρόμαστε επειδή ο Ολυμπιακός έχασε 3-1 στο Λονδίνο, μετά από το 2-1 που έχασε εντός από τη Σάλκε, ούτε επειδή ο Παναθηναϊκός έφερε 1-1 με την Τότεναμ μετά από μια τριάρα από τη Μάριμπορ. Μπορούμε και καλύτερα. Κι αν όχι οι ομάδες μας, τουλάχιστον εμείς μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερα, να έχουμε άλλη ποδοσφαιρική αισθητική και να αναγνωρίζουμε ένα καλό παιχνίδι όταν το βλέπουμε (όπως το Σίτι - Ντόρτμουντ π.χ.) επειδή είναι πραγματικά καλό κι όχι επειδή κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πόσο καλά παίξαμε, αλλά η ρημάδα η τύχη μάς γύρισε την πλάτη...

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr