Αντίο, λατρεμένε Μπένι Χιλ (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Από χθες ψάχνω την ιστορία με το μπάτζετ. Με αυτό ξυπνάω και με αυτό κοιμάμαι, φίλε αναγνώστη. Ποιες ομάδες έχουν μεγάλο και ποιες μικρό. Καιρό είχα να ασχοληθώ τόσο με τα μεγέθη.

– n –
Τελικά, κατέληξα στο συμπέρασμα από αυτά που διάβασα (Τσώχο, Πανούτσο, Καρπετόπουλο, Δημάτο, Καίσαρη, Μπαζίνα, Καραλή κ.τ.λ.) ότι και στο μπάτζετ το μέγεθος μετράει, αλλά ο σκοπός είναι να ξέρεις και να το κάνεις καλά…
– n –
Χωρίς αυτούς η ζωή θα ήταν σκέτη βαρεμάρα. Ενας–ένας σπάνε τη σιωπή τους και μιλάνε όλοι. Πρώτος και καλύτερος, ο Πέτρος Τσάμπιονς-Λιγκ Μίχος. Ο προπονητής με το τεράστιο όνομα και τις πολλές γνώσεις, γύρω από τον θεσμό. Κανονικά θα έπρεπε η διοργάνωση να λέγεται Τσάμπιονς-Μινχ, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
– n –
Την Τρίτη το βράδυ η ΝΕΤ μάς έκανε να νοσταλγήσουμε τον Βερνίκο. Στο 1-0 του Κωνσταντίνου, ο Μίχος τόνισε ότι ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος για την υπέρβαση, υπογραμμίζοντας ότι αυτό το έλεγε όλο το καλοκαίρι. Δίπλα του ο Πουρουπουπού είχε λιποθυμήσει φωνάζοντας ΓΚΟΟΟΟΟΟΛ. Μετά το 2-4 του Μοριέντες, ο Μίχος εξήγησε ότι αυτό το γκολ δικαιώνει όσα έλεγε(!) κατά τη διάρκεια του αγώνα! Ο Πουρουπουπού ήταν ο μόνος που πρέπει να ήταν μια χαρά…
– n –
Ωστόσο, μια φράση του Μίχου κλόνισε το σύμπαν. «Στα δύσκολα», είπε, «χρειάζεται ο προπονητής». Ποτέ άλλοτε μια φράση δεν έκρυβε τόση αλήθεια. Την αλήθεια της αυτοκριτικής…
– n –
Τιμά τον Μίχο το ότι σκέφτηκε πόσο χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή ένας προπονητής να εξηγήσει τι ακριβώς έπαθε ο Ολυμπιακός…
– n –
Αλλά, αν δεν μιλούσε ο μέγας, ο επαΐων, ο φιλόσοφος, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τους τίτλους που έχει χάσει ο Ολυμπιακός, τότε αποκλείεται να βλέπαμε φως. Και το έκανε! Εσπασε τη σιωπή του και μίλησε στο «ΦΩΣ»! Πού αλλού; Στο πρότυπό μου, τον Θέμη Σινάνογλου, τον ψυχαναλυτή, τον άνθρωπο, ο Αλέφαντος είπε αλήθειες, πικρές. Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά τηλεφώνησε ο ίδιος ή αν απευθύνθηκαν σε αυτόν από την εφημερίδα για να τους φωτίσει, σημασία έχει ότι επιτέλους μίλησε. Και είπε:
– n –
«Να τα αφήσουν αυτά με το μπάτζετ. Για να τα χώνουν κάποιοι στον πρόεδρο και να βγάζουν λάδι τον Σόλιντ. Ο Κόκκαλης έχει κάνει στο παρελθόν τις μεγαλύτερες μεταγραφές. Χωρίς να του τις ζητάνε οι προπονητές. Ζήτησε ποτέ ο Μπάγεβιτς κανένα μεγάλο όνομα; Δεν τα γούσταρε τα ονόματα. Αυτούς από τους οποίους είδαμε μπαλάρα στον Ολυμπιακό, δεν τους γούσταρε. Ούτε τον Ζιοβάνι ούτε τον Ριβάλντο ούτε τον Καστίγιο. Κάτι Ρέζιτς έφερνε. Ο Κόκκαλης όμως έπαιρνε τις πρωτοβουλίες και έφερνε τους παικταράδες, τον Ζιοβάνι στα ντουζένια του, τον Ριβάλντο, τον Καρεμπέ. Μέχρι και τον Μπερμούδες, που του είπε ο Λεμονής, 1,5 δισ. έδωσε να τον πάρει».
– n –
Μία ήττα από τη Βαλένθια έφτανε, για να γίνει ο Αλέφαντος ο μεγάλος υπερασπιστής του Μπάγεβιτς. Αυτός που δεν ήθελε ούτε να τον δει ζωγραφιστό, αλλά ούτε και να ακούσει κουβέντα για τον «Πρίγκιπα». Φοβάμαι ότι λίγο ακόμα να κάτσει στον πάγκο ο Σόλιντ, ο Αλέφαντος θα κουρευτεί σαν τον Μπουρουζίκα και θα πάει να φέρει τον Ντούσαν από το Βελιγράδι. Αν δεν προλάβει άλλος…
– n –
Εχει όμως και συνέχεια:
– n –
«Ο προπονητής αυτός έφερε τώρα τους παικταράδες που βλέπουμε. Ηξερε ο Κόκκαλης κανέναν Ζεβλάκοφ; Ηξερε κανέναν Νε και κανέναν Ουαντού; Από τον Δεκέμβρη έπιασε τη διοίκηση και τους έλεγε να προλάβουμε να πάρουμε τον Νε, μη μας τον πάρει άλλος. Και ακόμη Νε δεν βλέπουμε, δεν είναι έτοιμος, λέει. Από τον Δεκέμβρη. Τα ίδια και με τον Σέζαρ. Πού πήγε και τον βρήκε στο Μεξικό, δεν ξέρω. Ελεγε ότι θα γίνει ο ηγέτης της άμυνας, ότι είναι παικταράς. Για τον Μπόρχα επέμενε και έλεγε ότι θα πουληθεί, με πολλά λεφτά κιόλας. Αμυντικό χαφ όλο το καλοκαίρι δεν ζήταγε. Ούτε τον Ζε Ρομπέρτο τον ζήτησε αυτός. Και μετά που ναυάγησε του Ζε Ρομπέρτο, δεν πήγε να πει θέλουμε άλλον παικταρά στα χαφ, έχουμε ανάγκη εκεί».
– n –
Ωπα, αυτός δεν ήταν που τηλεφώνησε στον Θέμη μου και του έλεγε ότι ο Μπόρχα είναι τέτοια σέντερ φοράρα που θα ξεκωλιάζει τα σέντερ μπακ όλων των ομάδων και ότι ο Ουαντού θα γράψει ιστορία; Κι ότι ο Ζεβλάκοφ είναι τρομερός παίκτης, πολυσύνθετος; Ρε, μπας και είχε πάρει κάνας άλλος τον Θέμη, του 'κανε πλάκα ότι είναι ο «Αλέ» κι αυτός το πίστεψε;
– n –
Από τα καταπληκτικά του τριήμερου συγκρατώ ένα καταπληκτικό άρθρο του Χρήστου Κοντού, το οποίο ανήκει στην κατηγορία των απόκρυφων κειμένων με τον γενικό τίτλο «πρώτα γέλαγες εσύ, τώρα γελάνε οι άλλοι…». Δημοσιεύτηκε μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Βαλένθια:
– n –
«Η ζωή είναι ωραία! Και στραβή να σου τύχει, όλο και κάτι βρίσκει για να γλυκάνει τον πόνο σου και να ξεχάσεις τον καημό σου. Για παράδειγμα, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θα δούμε εφέτος τους παίκτες μας να κουνάνε σεντόνι. Πικρό το ποτήρι, είναι αλήθεια αυτό, αλλά έχουμε τουλάχιστον την παρηγοριά ότι θα ξαναζήσουμε τις νύχτες κωμωδίας που τόσο απλόχερα μας προσφέρει τις βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ η ομάδα που μετρά εννιά πρωταθλήματα τα τελευταία δέκα χρόνια. Κάθε χρόνο, ο Ολυμπιακός θυμίζει την Kinder: σε κάθε παιχνίδι, έχει και μια μεγάλη έκπληξη! Κάθε φορά λέμε ότι, αφού το είδαμε κι αυτό, τα έχουμε δει όλα, αλλά στο επόμενο ματς, φτου και πάλι απ’ την αρχή! Πάντα βρίσκει κάτι για να καταπλήξει τα πλήθη!».
– n –
Πρόκειται για την πιο σοβαρή ανάλυση που δημοσιεύτηκε για το χάλι του ΠΑΟ με τη Μέταλουργκ: η εμφάνιση ήταν το αποτέλεσμα μιας τεράστιας προσπάθειας του Παναθηναϊκού να πάρει από τον «αιώνιο» αντίπαλό του το δικαίωμα να καταπλήσσει θορυβημένος από τις παρατηρήσεις του Κοντού…
– n –
Δημοσιεύω μια προσωπογραφία του Χανς Μπάκε ως «αντίο» στον άνθρωπο, στον προπονητή, στον Μπένι Χιλ, όπως τον φώναζαν τα παλιόπαιδα της Παιανίας. Βλέπω στο βάθος τον αντικαταστάτη του: πλησιάζει η ευλογημένη ώρα που η λατρεμένη κόμη και οι μακρείς βόστρυχοι θα ανεμίσουν όπως παλιά στο αεροδρόμιο. Θα πλαισιώνονται από την αγαπημένη πασμίνα σε χρώμα κυανό. Παιανίστε, τρομπετοφόροι, επιστρέφει ο μαέστρο...