Ο Μπάκε ως τέλειος αφηγητής ιστοριών πανικού και γέλιου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Πολιτισμικό σοκ, νούμερο δύο. Ο Χανς Μπάκε, την άνοιξη, ήταν υποψήφιο θύμα αλλεπάλληλων τέτοιων. Τον Αύγουστο υπέστη το πρώτο (Ιωνικός). Σεπτέμβριο, κιόλας, το δεύτερο (Μέταλουρχ). Δύο, προτού καν μεσιάσει ο Σεπτέμβριος, είναι πολλά. Το λαδάκι (σπαταλιέται σε αλόγιστο ρυθμό και) σώνεται. Νούμερο τρία, πράγματι δεν χρειάζεται. Δεν είν' ανάγκη να τηγανίζεται, να τυραννιέται ασκόπως, ο καλός μας άνθρωπος.

Εάν σερφάρει, θα του χρησίμευε να διαβάσει τη μεσοβδόμαδη συνέντευξη του Οτο Ρεχάγκελ στην ιστοσελίδα της ΦΙΦA. Για το συναισθηματικό χάσμα των Ελλήνων, στη διαχείριση της επιτυχίας και της αποτυχίας. Μετά την επιτυχία, «το παρακάνουν στην ευφορία». Μετά την αποτυχία, «κάνουν σαν να πέθανε κάποιος». Πίσω στα μέρη του, σε μερικά χρόνια μπροστά στο τζάκι με παρέα και κόκκινο κρασί, ο Μπάκε θα 'ναι ο τέλειος αφηγητής ωραίων ιστοριών. Ιστοριών πανικού, τώρα. Ιστοριών που, εκεί και τότε, θα βγάζουν άφθονο γέλιο.

Μαζί, μάνι-μάνι απαντήθηκε και η ερώτηση «του ενός εκατομμυρίου δολαρίων». Όντως, ναι. Ο Μαλεζάνι, φεύγοντας, πήρε όλο το απόθεμα υπομονής του Τζίγκερ. Δεν έμεινε, για τον επόμενο, ούτε σταγόνα στο ρεζερβουάρ. Πήγε, εν τέλει, ακριβώς όπως είχε πάει και με τον Φερνάντο Σάντος. Ήττα από την Προοδευτική στη Λεωφόρο εκείνος, ήττα από τον Ιωνικό στο Μαρούσι ετούτος δω. Περιπέτεια με τη Λίτεξ Λόβετς εκείνος, περιπέτεια με τη Μέταλουρχ Ζαπορίζια ετούτος δω.

Τέλος εκείνος, τέλος ετούτος δω. Συνοπτικά. Ξερά. Τα ραδιοδικεία και τα λοιπά -δικεία που ανθούν στο ημέτερο οικοσύστημα είναι αμείλικτα. Ας κάνουν, στο διοικητήριο της Παιανίας, ό,τι θέλουν κι ό,τι τους φωτίσει το άγιο πνεύμα. Μονάχα τον φίλο μου, τον Αποστολάκη, μην (ξανα)μπλέξουν!

Δυο ευνόητα πράγματα:

• Το 1-1, στην Πάτρα, κολακεύει τον Παναθηναϊκό. Είναι αποτέλεσμα που δεν εικονίζει το παιγνίδι. Ο σωστός καθρέφτης του παιγνιδιού, όταν από το 1' έως το 90' «σημεία ζωής» έδινε μόνο το δίδυμο της ελληνικής επίθεσης, θα ήταν ήττα του Παναθηναϊκού.
• Παρά ταύτα, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να χρειάζεται... να βάλει μέσον για να αποκλειστεί, σε δύο εβδομάδες στην Ουκρανία, από αυτό το «ξυπόλυτο τάγμα». Τάγμα μεν, με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά βασικής εκπαίδευσης και οργάνωσης. Ξυπόλυτο, δεν παύει, δε. Σε δείκτη ποιότητας.

ΜετΑ τα ευνόητα, τώρα το αυτονόητο: Το κοινό έχει δικαίωμα (αναφαίρετο, κι απόλυτο) στην έκφραση της δυσφορίας. Δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω, σφυρίζω. Δεκτόν. Θεμιτόν. Θυμάμαι, μου το 'λεγαν κάτι φίλοι της ΑΕΚ (την επομένη της ρεβάνς με τη Χαρτς) για το κομμάτι της εξέδρας που, κάποια στιγμή στο β' μέρος, έδειξε την αποδοκιμασία του. Και γιατί το έκαναν, και η ομαδούλα που έχει ανάγκη να μπει στο Τσάμπιονς Λιγκ, και αφού μπήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ, τέτοια. Είχα ακραία διαφωνία. Δεν θα απονευρώσουμε το κοινό. Όποιος πηγαίνει στο γήπεδο και δεν του αρέσει αυτό που βλέπει, νομιμοποιείται να το δείξει.
Διαχωριστική γραμμή: Έλεγα εκείνη την ημέρα στους φίλους μου τους ΑΕΚτσήδες πως είμαι με το κοινό. Διότι δεν προσέβαλαν κανέναν, διότι δεν διαχώρισαν στην αποδοκιμασία παιδιά και αποπαίδια (όξω ο ένας παίκτης, ζήτω ο άλλος), διότι αποδοκίμασαν δίχως να ασχημονήσουν. Είναι η διαχωριστική γραμμή που κατάργησαν, για την ακρίβεια κονιορτοποίησαν, οι βάζελοι στην Αχαΐα. Δεν προσέβαλαν, απλώς. Δεν ασχημόνησαν, απλώς. Διέπραξαν αίσχη. «Σαν να πέθανε κάποιος». Λυπήθηκα, ότι τα αίσχη σε μεγάλο βαθμό (αντιλήφθηκα χθες ότι) δικαιολογήθηκαν. Από υπεύθυνους υποτίθεται, κατά τεκμήριον ψύχραιμους, ανθρώπους.

ΔΥο σκέψεις για την Ξάνθη: Την ξέραμε, παραδοσιακά, για συμπαγές γκρουπ. Την είδαμε σκορποχώρι. Εντελώς αφύσικο ματς. Α-φ-ύ-σ-ι-κ-ο. Εντοπίσαμε, στην αγωνιστική νοοτροπία, ψήγματα... μικρού Ολυμπιακού. Το ματς με την Ντινάμο Βουκουρεστίου πολύ γρήγορα ξέφυγε απ' το να είναι «ποδόσφαιρο» και έγινε «μπάλα στην αλάνα». Ετσι, το πρώτο ευρωγκόλ στην ιστορία του κλαμπ χάνει την αξία του. Η ομάδα, είναι ολοφάνερο, δεν έχει ισορροπία και ηρεμία. Πιθανό αίτιο; Πολλή φασαρία, πολλή ανακοίνωση, πολλή διαιτησία πάλι, πολύ (και καλά) χιούμορ, πολύς εξυπνακισμός. Εν τέλει, πολύ περιρρέουσα ένταση. Εάν περί αυτού πρόκειται, βγήκε. Μες στο γήπεδο. Και 1-19 οφσάιντ! Στα 150 χρόνια που παίζεται ποδόσφαιρο, πρέπει να 'ναι το (παγκόσμιο) ιστορικό υψηλό. Α-φ-ύ-σ-ι-κ-ο.

Δυο σκέψεις για τον Ηρακλή: Είναι χαρά ότι επιβεβαίωσε την εκτίμηση, απ' την επομένη του ζευγαρώματος με τη Βίσλα, της «ευκαιρίας» να ζήσει εφέτος το Καυταντζόγλειο («κι οι βάσεις να μπουν απ' το πρώτο, κιόλας, παιχνίδι») όμιλο Κυπέλλου ΟΥΕΦA. Έξοχο αποτέλεσμα, πάντοτε το 0-1 είναι τέτοιο, για Ηρακλή στην Ευρώπη ακόμη περισσότερο (κι από έξοχο). Η αμφιβολία είναι ότι αυτό το 0-1 δεν προέκυψε από ανάλογα πειστική εικόνα. Ενώ, δηλαδή, ο «Γηραιός» νίκησε εκτός έδρας, ωστόσο δεν μετέδωσε την πεποίθηση πως η δουλειά είναι ήδη τελειωμένη. Μετέδωσε, στην πραγματικότητα, την ανησυχία πως η δουλειά στη ρεβάνς θα 'ναι, σε σχέση με την Κρακοβία, ακόμα πιο δύσκολη. Αλλη συζήτηση αν αυτές οι ανησυχίες είναι, πολύ συχνά, προτιμότερες από τους εφησυχασμούς...

Για τον Ατρόμητο, όχι σκέψεις του νου. Μόνο δύο φράσεις της καρδιάς: Μπράβο σ' αυτά τα ταπεινά παλικάρια, τους μεροκαματιάρηδες του ποδοσφαίρου, τους Γεωργίου και τους Κατεμήδες. Και στους Παράσχους αυτού του κόσμου. Ενα ξεχωριστό μπράβο, από βάθους, στον Κορακάκη. Ο Θεός τον δοκίμασε σκληρά. Το παιδί απάντησε, μες στη ζωή, πως το σκαρί του αντέχει. Η ανταμοιβή είναι ότι ο Θεός του 'δωσε ό,τι κάνει κάθε παιδί, μικρό ή μεγαλύτερο, ευτυχισμένο. Μία μπάλα να παίζει. Και, παίζοντας, να διαφεύγει. Εδώ, το πρώτο ευρωγκόλ στην ιστορία του κλαμπ έχει (και για το κλαμπ, αλλά κυρίως για εκείνον που αξιώθηκε να το πετύχει) ανυπολόγιστη αξία.