Η κακιά στιγμή του «Τζόλε» ήταν... η σπουδαιότερη συνεισφορά του(Sportday/Σπυρόπουλος)

Ο Τροντ Σόλιντ ήξερε, και (σαν να) ήθελε να μας το (απο)δείξει για ακόμα μία φορά, πως το «ντέρμπι κορυφής» της Α' Εθνικής κερδίζεται ανέτως από ενδεκάδα που πρακτικά δεν γίνεται έτσι όπως παίζει, η ίδια, να κερδίσει οποιοδήποτε ματς (στο επίπεδο του) Τσάμπιονς Λιγκ. Η ευκαιρία του Ντελίμπασιτς «ήταν» το γκολ του Αλμπιόλ. Η ευκαιρία του Ουντέζε «ήταν» το μεσαίο από τα τρία γκολ του Μοριέντες.

Το (σχετικό) ευτύχημα για τον Ολυμπιακό, και συνάμα το οπωσδήποτε διόλου κολακευτικό για το ελληνικό πρωτάθλημα, είναι ότι ο Νορβηγός έχει απόλυτο δίκιο. Ο,τι ήξερε, αυτό που λίγο-πολύ όλοι το 'χουμε υποψιαστεί, αυτό επιβεβαιώθηκε. Με το παραπάνω. Ποιο παραπάνω; Το παραπάνω είναι ότι αποδείχθηκε πως, για την άνετη νίκη, αρκεί ακόμα και... δεκάδα. Ούτε, καν, ενδεκάδα.

Είναι δύο παράλληλα σύμπαντα που δεν συναντιούνται... ξώφαλτσα έστω, πολύ περισσότερο δεν τέμνονται, πουθενά. Το ποδόσφαιρο που παίζεται στη χώρα και το ποδόσφαιρο που παίζεται στον διεθνή ανταγωνισμό. Για να μην πηγαίνουμε μακριά, άλλη μία τέτοια απόδειξη μας πρόσφερε, απλόχερα, ο Ακης Ζήκος. Ηταν το κατ' ουσίαν πρώτο παιχνίδι του ύστερα από μήνες και μήνες απραξίας. Συνέπεσε να είναι (τουλάχιστον στη θεωρία) το, για την ΑΕΚ, πιο δύσκολο εσωτερικό εμπόδιο της σεζόν.

Ο Ζήκος, που οι επιστήμονες έλεγαν ότι στην τρέχουσα συγκυρία είναι για 45-50 λεπτά, «το 'βγαλε» ολόκληρο... σχεδόν για πλάκα! Εκανε διαφορά. Διαφορά στον έλεγχο του ρυθμού, όταν ο αντίπαλος προσπαθούσε να πιέσει και να επιβληθεί. Διαφορά στα «μη λάθη», αβίαστα ή υπό πίεσιν, όταν η δική του ομάδα κυκλοφορούσε την μπάλα. Διαφορά, έως και κατά το ότι ήταν εκείνος που έβγαλε τη μοναδική στον αγώνα, μ' όλη τη σημασία, ασίστ. Simplicity is genius. Ναι. Αλλά και εδώ το (σχετικό) ευτύχημα για την ΑΕΚ δεν είναι καθόλου κολακευτικό για το ελληνικό πρωτάθλημα.

Ο Ολυμπιακός, με έντεκα παίκτες, ήταν πιθανότατα ο χειρότερος Ολυμπιακός... εδώ και χρόνια. Η ΑΕΚ, όποτε έκανε (με τους «κρυφούς» τύπου Ουντέζε ή τους «ημίκρυφους» τύπου Λάκη) «αριθμητική υπεροχή» ανάμεσα στον πλάγιο μπακ και στον ένα στόπερ, δημιουργούσε φάση ή ευκαιρία. Εύκολα. Ο,τι δημιουργούσε, το ξόδευε. Εύκολα, επίσης. Στο τέλος του α' μέρους η αίσθηση ήταν ότι, εκεί που το ματς «χρωστούσε» στην ΑΕΚ, της ΑΕΚ της είχαν πάρει και το βόδι από πάνω!
Κεφάλαιο «Τζόλε», υποχρεωτική παρένθεση, εδώ. Ο Τζόρτζεβιτς είναι για τον Ολυμπιακό ό,τι ο Βαζέχα για τον Παναθηναϊκό ή ο Σαβέβσκι για την ΑΕΚ. Ισοϋψής, το λιγότερο. Ο, by far, κορυφαίος ξένος στην ιστορία του συλλόγου. Αυτό δεν τον κάνει να είναι «ιερή αγελάδα». Ο Σέρβος (από πέρυσι έχει φανεί ότι) δυσκολεύεται να διαχειριστεί, ιδίως να εξοικονομήσει, που είναι και το καίριο, τον εαυτό του. Τα νεύρα έρχονται, φυσικό επόμενο, μετά. Ο Σόλιντ, πάλι, δεν διευκολύνει την κατάσταση.

Ο κόουτς έχει την απάντηση ότι από τον «Τζόλε», ακόμα και στη «μηδενική» νύχτα του, προσμένει τη μία στιγμή. Σ' αυτόν τον αγώνα, με την ΑΕΚ, η στιγμή ήλθε στα πρώτα δευτερόλεπτα του β' ημιχρόνου. Η κακιά στιγμή, που λένε. Κόκκινη κάρτα. Δεν είναι πάντοτε σοφό, συνεπώς, να περιμένεις τη στιγμή. Επιπλέον, είναι η τέλεια ειρωνεία ότι η κακιά στιγμή του «Τζόλε» ήταν... η σπουδαιότερη, φυσικά κρινόμενη εκ των υστέρων, συνεισφορά του στο ματς! Τίποτα το φυσιολογικό δεν φαινόταν, έως εκείνη τη στιγμή, ικανό να οργανώσει τον Ολυμπιακό και ταυτόχρονα να αποδιοργανώσει την ΑΕΚ.

Κι όμως, επιτεύχθηκαν (και το ένα και το άλλο) χάρη στο... δέκα εναντίον έντεκα! Ο Ολυμπιακός, αίφνης, συσπειρώθηκε και οχυρώθηκε. Η ΑΕΚ, έκτοτε, έχασε τον λογισμό της. Τον ορθολογισμό του παιχνιδιού της. Για την (ανώμαλη) εικόνα της αναμέτρησης μετά την αποβολή του «Τζόλε», ο Ολυμπιακός δικαιούται έπαινο.
Η ΑΕΚ, από την πλευρά της, για την ίδια ανώμαλη εικόνα έχει άλλοθι, αλλά όχι (βάσιμα) επιχειρήματα. Το άλλοθι είναι ότι, τις δύο φορές που έσπασε (με Ντελίμπασιτς και Λαγό) το σκληρό κόκκινο καβούκι, αναχαιτίστηκε από ισάριθμα λάθη της διαιτησίας. Κανένα πρόβλημα, κι αυτά «παίζουν» στον αγώνα.

Συμπέρασμα: ο μεν Ολυμπιακός χρειάζεται (πολλή) δουλειά, ώστε να δικαιούται έπαινο... και στην ομαλή εικόνα του αγώνα. Η δε ΑΕΚ χρειάζεται (ακόμα πιο πολλή) δουλειά, στο ομολογουμένως δύσκολο μάθημα πώς διασπάται ο ταμπουρωμένος, σε 5-3-1 ή όπως αλλιώς, αντίπαλος. Διότι, πέρα από τα άλλοθι, η πραγματικότητα είναι ότι η ΑΕΚ εξετάστηκε σ' αυτό και πιάστηκε αδιάβαστη. Εως αγράμματη.