Καταντά κουραστικό να υπογραμμίζουμε συνεχώς -κατόπιν συγκρίσεων- πόσο χαμηλή είναι η στάθμη του ποδοσφαιρικού μας στερεώματος. Είναι σαν να «κλαίγεται» κάποιος μεσήλικας κάθε μέρα επειδή η ώριμη γυναίκα του δεν διαθέτει το σώμα της Ναόμι Κάμπελ ούτε το πρόσωπο της Μισέλ Φάιφερ: τόσο αυτονόητο, τόσο κοινότοπο, τόσο περιττό. Μήπως όμως είναι και παραπλανητικό;
Πιθανόν. Διότι αυτού του είδους οι επισημάνσεις συνήθως καταδεικνύουν ως βασικό κακό την αποτελεσματικότητα της δουλειάς των άλλων και όχι τη δική μας οπισθοχώρηση: περικυκλωμένοι από συλλόγους -τύπου Λιόν- που έχουν κάνει τρομερά άλματα σε λίγα χρόνια, παρακολουθώντας την ποδοσφαιρική ανάκαμψη άλλων (ας πούμε, των Ρουμάνων), συχνά «βολευόμαστε» με το εξής συμπέρασμα: «οι άλλοι τρέχουν ταχύτερα από εμάς και η ψαλίδα ανοίγει».
Πολύ κολακευτικό για να είναι αληθινό! Διότι ακόμα κι αν «οι άλλοι» έμεναν στάσιμοι, η απόσταση θα μεγάλωνε -έστω και με βραδύτερο ρυθμό. Το πρόβλημα είναι αυτή καθ' αυτή η επιδείνωση της εικόνας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκεί να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας την περασμένη αγωνιστική: οι εικόνες της προκαλούν συγκρίσεις με το παρελθόν -και όχι απαραιτήτως το μακρινό.
Έλειπε από τον Ολυμπιακό ο Ριβάλντο, δεν κυμαινόταν σε υψηλά επίπεδα η απόδοση του Τζόρτζεβιτς (όσο αγωνιζόταν) και η «ανάπτυξη» των «ερυθρολεύκων» έμοιαζε με αλλόκοτο κράμα παιδικού παιχνιδιού και αρχαιοελληνικής πολεμικής τακτικής. Το παιδικό παιχνίδι είναι «τα μήλα»: η μπάλα στον αέρα -απαγορεύεται να έλθει σε επαφή με κάποιον, πριν φθάσει στον τελικό προορισμό. Αυτός, στο Καραϊσκάκη, ήταν το κεφάλι του Κωνσταντίνου -κάπου έξω από τη μεγάλη περιοχή της ΑΕΚ. Ο Μιχαλάκης συνήθως κέρδιζε τις κεφαλιές. Και λοιπόν; Η μπάλα κατέληγε στο πουθενά.
Η πολεμική τακτική; Μα φυσικά αυτή της Λοξής Φάλαγγας των Θηβαίων: μόνο από τα αριστερά! Οταν δεν αγωνίζεται στα δεξιά ο Καστίγιο, η πλευρά αυτή είναι περίπου παράλυτη. Παράλυτη έως απλώς «διεκπεραιωτική» (στην καλύτερη περίπτωση) παραμένει η δεξιά πλευρά από τότε που έφυγε ο Γιαννακόπουλος -οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εχει άραγε μεγάλη σχέση ο σημερινός Ολυμπιακός με την ομάδα των «δαιμονισμένων» άκρων; Με την ομάδα που είχε εξασφαλισμένη την άψογη κάθετη μπαλιά από Ζιοβάνι ή Ζέτερμπεργκ; Με την ομάδα που διέθετε Ζε Ελίας και Καρεμπέ -και όχι έναν ηρωικό Στολτίδη να τρέχει για τρεις, κινδυνεύοντας από... έμφραγμα; Εάν κριτήριο είναι οι τίτλοι, έχει και παραέχει. Εάν όμως γνώμονας είναι οι ποιότητα...
Πολλοί επισήμαναν -δικαίως- την κραυγαλέα αδυναμία της ΑΕΚ να απειλήσει επί ένα ημίχρονο τον κάκιστο Ολυμπιακό των δέκα παικτών. Οχι, δεν χρειάζεται να νοσταλγήσετε την ΑΕΚ του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1990. Κάντε τις συγκρίσεις σας με την ΑΕΚ της περιόδου 2001-02, εστιάζοντας τη μνήμη σας σε ποδοσφαιρικές παραστάσεις και όχι στο πόσο έντονα φλέρταρε με τον τίτλο της πρωταθλήτριας η «Ενωση» τότε.
Ο Παναθηναϊκός επικράτησε χάρη σε μία έξοχη πρωτοβουλία ενός πολύ καλού «τεχνίτη», του Ίβανσιτς. Ο άνθρωπος χαρακτηρίστηκε «Μότσαρτ» όχι τόσο λόγω δημοσιογραφικής υπερβολής, όσο ένεκα... στερητικού συνδρόμου: με εξαίρεση κάποια μεμονωμένα «σόλα» του Εκι και του Σανμαρτεάν, τέτοια σύζευξη τόλμης και τεχνικής οι φίλοι του ΠΑΟ είχαν να απολαύσουν από την εποχή του Μπορέλι. Κάποτε μια τέτοια ενέργεια θα χαρακτηριζόταν απλώς «ποδοσφαιρικό ταγκό» -εάν φυσικά είχε ως πρωταγωνιστή τον προαναφερθέντα Αργεντινό. Σήμερα όμως...
Ας επανέλθουμε στον αρχικό μας παραλληλισμό: το κακό έγκειται στο ότι η σύζυγος του «γκρινιάρη» μεσήλικα έχει παραμελήσει τον εαυτό της -όχι στην ικανότητα της Φάιφερ να «κρατιέται καλά» ή μιας νέας καλλονής να εντυπωσιάζει. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
