Οι παιδικές ασθένειες της Σούπερ Λίγκας (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σήμερα υπάρχει ένα έκτακτο συμβούλιο της Σούπερ Λίγκας. Γίνεται, κατά τη γνώμη μου, σε λάθος στιγμή. Αν ο λόγος για τον οποίο συγκλήθηκε είναι να συζητηθούν τα προβλήματα που προέκυψαν τις πέντε πρώτες αγωνιστικές και να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους όσοι έχουν βγάλει ανακοινώσεις, εκφράζοντας την αμφιβολία τους για την πορεία του εγχειρήματος, τότε θα ‘πρεπε όποιος το συγκάλεσε να λάβει υπόψη του ότι οι πρόεδροι των ομάδων που αγωνίζονται στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (o Σπανός, ο Σπανουδάκης, ο Πανόπουλος κ.α.) έχουν άλλες σκοτούρες. Δεν χάθηκαν οι μέρες για εξηγήσεις και γκρίνια. Τέλος πάντων: το ενδιαφέρον σήμερα είναι αν θα πάει και τι θα πει ο Ντέμης.

Δοθείσης της ευκαιρίας, θέλω να πω κάτι για τους Ελληνες παράγοντες σε πολλούς φίλους που μου στέλνουν e-mail με καταγγελίες για τα πεπραγμένα τους. Ο σκοπός μου δεν είναι να γίνω φορέας όλων των παραπόνων των Ελλήνων φιλάθλων –συγγνώμη αν σας έχω δώσει τέτοια εντύπωση. Δεν θέλω επίσης ούτε να θίγω υπολήψεις ούτε με ενδιαφέρουν τα περιουσιακά στοιχεία των ανθρώπων ούτε τα σεξουαλικά γούστα τους ούτε, σε τελική ανάλυση, είναι σκοπός μου να μειώσω την προσωπικότητα κανενός. Το λέω διότι στα μηνύματα που λαμβάνω διακρίνω αρκετή επιθετικότητα: ασχολούμαι με όποιους ασχολούμαι χωρίς καμία διάθεση προσωπικής διένεξης. Ο ρόλος τους με ενδιαφέρει και όχι η προσωπικότητά τους. Θέλω να φέρω ένα παράδειγμα. Ο Πέτρος Στάθης, όταν ήταν στην ΑΕΚ, υπήρξε συχνά στόχος πολλών επιθέσεών μου –μερικές ήταν και άδικες. Από τη στιγμή που έπαψε να είναι στην ΑΕΚ, έχουμε βρεθεί πολλές φορές και κάναμε και μια χαρά παρέα. Ετσι τους βλέπω όλους. Αν δεν έκαναν τη δουλειά που κάνουν, θα ήμασταν με τους περισσότερους μια χαρά φίλοι. Τώρα αυτό δεν γίνεται. Επειδή, τέλος, μου αρέσει και η λεπτομέρεια στην περιγραφή, αλλά και η γενικολογία στα παραγοντικά, έχω εφεύρει τη φιγούρα του Κατάπτυστου. Επειδή με ρωτάτε ποιος είναι, πρέπει να σας πω ότι πρόκειται για ιδιότητα και όχι πάντα για τον ίδιο άνθρωπο: ο Κατάπτυστος είναι αυτός που υπόσχεται υπηρεσίες, πουλάει παρολιά, που υπάρχει για να τον φτύνουν και να λέει «πέρα βρέχει». Δεν είναι ένας. Είναι πολλοί.

Μπορεί

Γιατί το λέω; Διότι τον τελευταίο καιρό πολλοί παράγοντες κυρίως (οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές το κάνουν σπάνια) μου λένε ότι τους αδικώ: μπορεί. Αλλά το θέμα δεν είναι να μην τους αδικώ εγώ: ο σκοπός είναι να μην αδικούν τον εαυτό τους.

Κίνδυνος

Κρατείστε το αυτό, διότι στην ιστορία της Σούπερ Λίγκας έχει ενδιαφέρον. Ο κίνδυνος στη συγκεκριμένη ιστορία είναι να καταστραφεί το σοβαρότερο εγχείρημα που έγινε ποτέ στη διαδρομή του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, επειδή όσοι ανέλαβαν να το φέρουν εις πέρας δεν εκτιμούν σωστά τις δικές τους επικοινωνιακές δυνατότητες. Η Σούπερ Λίγκα κινδυνεύει εν τη γενέσει της, διότι οι αρμοδιότητές της δεν είναι κατανοητές.

Στρατηγική

Τα 'λεγα πριν ξεκινήσουν: έπρεπε να έχουν εξηγήσει στον κόσμο τι ακριβώς θέλουν και με ποια στρατηγική θα το καταφέρουν. Δεν το έκαναν και σήμερα για οτιδήποτε προκύπτει φταίει ο φορέας. Θα το πω στερεοφωνικά: για την ακρίβεια των εισιτηρίων, την κακή αστυνόμευση των γηπέδων, την αθλητική Δικαιοσύνη που δεν υπάρχει, τις τιμωρίες που απουσιάζουν από τον ΚΑΠ και που επιτρέπουν να γίνεται ένα γήπεδο κόλαση και κυρίως για την κατάντια της διαιτησίας, ΔΕΝ φταίει η Σούπερ Λίγκα. Δεν έχει καμία αρμοδιότητα γι' όλα αυτά.

Λάθος

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνει ο Πέτρος Κόκκαλης και οι συν αυτώ είναι ότι προτίμησαν όχι την πολιτική της παρέμβασης, αλλά τη λύση της παραχώρησης των αρμοδιοτήτων. Η στρατηγική του πρώτου προέδρου του φορέα είναι απλή: δουλεύουμε για τα καθαρά οργανωτικά και τις χορηγίες και συναινούμε στη μεταβίβαση στην ΕΠΟ μιας σειράς από αρμοδιότητες, διότι προτιμούμε για την ώρα ένα είδος άτυπου ελέγχου. Δεν βάζουμε δηλαδή την ΚΕΔ (μολονότι θα μπορούσαμε ενδεχομένως να απαιτήσουμε τον αρχιδιαιτητή να τον ορίζουμε εμείς), αλλά εξηγούμε στον Γκαγκάτση ότι αν ο Ψυχομάνης τα κάνει θάλασσα, θα πρέπει να τον στείλει σπίτι. Την ίδια στρατηγική εφαρμόζουμε, για παράδειγμα, και στα ζητήματα της αθλητικής Δικαιοσύνης. Ποιο είναι το λάθος; Οτι οι άνθρωποι της Σούπερ Λίγκας δεν είχαν συνυπολογίσει πως όταν θα προκύψουν οι πρώτες αδυναμίες, η μπάλα θα πάρει αυτούς και όχι τους αληθινούς φταίχτες, οι οποίοι βρίσκονται στην ΕΠΟ. Οσο μάλιστα η Σούπερ Λίγκα δεν εκτιμά τις δικές της αρμοδιότητες, θα χρεώνεται συνεχώς λάθη που κάνουν άλλοι!

Χρέωμα

Το χρέωμα, αν είναι από τους απλούς φιλάθλους, αντέχεται –αν είναι από τους υπόλοιπους προέδρους, δημιουργεί μοιραία προβλήματα. Αυτή τη στιγμή έχει δημιουργηθεί μια σουρεαλιστική κατάσταση: οι πρόεδροι που βγάζουν ανακοινώσεις ή κάνουν καταγγελίες συμπεριφέρονται λες και η Σούπερ Λίγκα είναι κάτι που ανήκει σε άλλους! Τι είναι η Σούπερ Λίγκα; Στην πραγματικότητα, ένας συνεταιρισμός όπου όλοι (και οι 16) πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Οταν ο Κανελλάκης ή ο Σπανός ή ο Πανόπουλος βγάζουν ανακοινώσεις, είναι σαν να τα βάζουν με τον εαυτό τους!

Πρόστιμα

Γιατί το κάνουν, θα μου πείτε. Κυρίως διότι με την ΕΠΑΕ ήταν συνηθισμένοι να έχουν κόσμο που να τρέχει για την πάρτη τους! Τι χρειαζόταν για να βγει μια απόφαση; Το κατάλληλο νταραβέρι και καλή διάθεση. Θα φέρω ένα παράδειγμα: τα πρόστιμα που δέχονταν οι ομάδες, σπανίως πληρώνονταν! Τα συμψήφιζαν με τα χρήματα που είχαν λαμβάνειν από τις χορηγίες του ΟΠΑΠ και ό,τι περίσσευε, έμπαινε καβάτζα. Αντε τώρα να εξηγήσεις στους λογιστές της Price Water House που δουλεύουν για τη Σούπερ Λίγκα τη λογική του συμψηφισμού: και να θες, δεν γίνεται!

Όρκο

Όλοι ήταν συνηθισμένοι με κάποιον που τους εξυπηρετούσε. Με τον Βίκτωρα, για παράδειγμα. Τον οποίο Βίκτωρα δεν αποκλείω να τον ξαναφέρουν μετά βαΐων και κλάδων και για να τσακώνεται με τον Γκαγκάτση! Αν αυτό θέλουν όσοι γκρινιάζουν, δεν νομίζω ότι ο Κόκκαλης, για παράδειγμα, θα έχει κάνα πρόβλημα. Για τους άλλους, δεν παίρνω όρκο. Απλώς θα 'θελα να το σκεφτούν...

Προσπαθώ

Ποτέ μια ομάδα δεν μου έχει δημιουργήσει μεγαλύτερα ερωτήματα από τη φετινή ΑΕΚ –συγχωρέστε μου την αδυναμία. Το τεχνικό σχέδιο δεν το καταλαβαίνω –υπό την έννοια ότι αδυνατώ να κατανοήσω ποια είναι η βασική ενδεκάδα, τι πρέπει να κάνουν οι γραμμές, ποιο είναι το σχήμα, η διάταξη κ.λ.π. Από την άλλη, ο Φερέρ έχει κάτι το ευγενικό που με πείθει ότι έχει όραμα και προσπαθεί να το κάνει πράξη: η προχθεσινή του απόφαση να ρίξει στο ματς τους τρεις άπειρους νεαρούς δείχνει προπονητή που δεν φοβάται. Δεν είναι αλήθεια ότι αυτοί έπαιξαν επειδή έλειψαν οι βασικοί: ένας άλλος στη θέση του Φερέρ θα μπορούσε να βάλει τον Παουτάσο και τον Γεωργέα στις άκρες, τον Ουντέζε και τον Τσιρίλο στόπερ, τον Μόρα αμυντικό χαφ όπως στο Μιλάνο, τον «Λύμπε» μπροστά του, τον Λάκη και τον Λαγό στις πλάγιες γραμμές και τον Καπετάνο και τον Σέζαρ στην επίθεση. Δεν το έκανε, παρά προτίμησε να πάρει ένα σχετικό ρίσκο και μπράβο του: προπονητές που δεν ρισκάρουν, είναι φρικτά βαρετοί.

Μόνο που όλα αυτά τα συνεχιζόμενα ρίσκα μοιάζουν να παίρνονται πιο πολύ επειδή ο προπονητής θέλει να μάθει το υλικό, παρά στο όνομα μιας, ας πούμε, κεντρικής ιδέας. Η ΑΕΚ μεταλλάσσεται από ματς σε ματς χωρίς να είναι απόλυτα λογικό το «γιατί». Δεν αναφέρομαι μόνο στις ασταμάτητες αλλαγές της ενδεκάδας ή της διάταξης, αλλά και σε μικρές αγωνιστικές λεπτομέρειες: η ομάδα που έπαιξε στη Σκωτία εναντίον της Χαρτς θα θυμόσαστε, για παράδειγμα, ότι σούταρε ασταμάτητα. Η ΑΕΚ των τελευταίων ματς δεν σουτάρει σχεδόν ποτέ! Γιατί άλλαξε τόσο; Αγνωστο! Είναι επίσης παράδοξο ότι η ΑΕΚ παιδευόταν να κάνει το τεχνικό οφσάιντ με τον βαρύ Τραϊανό Δέλλα, αλλά δεν το τολμάει με τους αεράτους Μόρα και Τσιρίλο.
Για την ώρα, είναι σαν να βλέπει κάποιος ένα εργοτάξιο χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς χτίζεται. Το να μην παίζει ο Λυμπερόπουλος για να ξεκουραστεί και να δοκιμάζει να παίξει ο Ζήκος, ο οποίος έρχεται από τραυματισμό (με κίνδυνο υποτροπής!), δεν έχει λογική -ή μάλλον έχει: την παράξενη λογική του Φερέρ! Θυμόσαστε τη διάφορα της εκτίμησης που συνόδευε τα πεπραγμένα του στην Ισπανία: τώρα όλα εξηγούνται. Οποιος γουστάρει το απρόβλεπτο των επιλογών του, είναι μαζί του. Οποιος δεν μπαίνει στον κόπο να καταλάβει τι κάνει και τι θέλει, δύσκολα τον χειροκροτεί. Ομολογώ ότι κάνω μια μεγάλη προσπάθεια...