«ΗΡΑ, μαστούρα, μαζί και στην Ονδούρα» (Sportday / Γ.Ζαχαριάδης)

Οχι ότι μας ένοιαξε, αλλά, σε τελική ανάλυση, από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσουμε… Αυτή η Βίσλα είναι μια οφθαλμαπάτη. Μοιάζει με εικονική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Το μοναδικό αληθινό που έχει αυτή η ομάδα είναι η διάθεση που δείχνει το ξεκίνημα κάθε αγώνα (το ίδιο συνέβη και στις δύο αναμετρήσεις με τον Ηρακλή) και στη συνέχεια αναδεικνύεται ως ο κομπάρσος του αγωνιστικού χώρου αφήνοντας τον πρωταγωνιστή-αντίπαλο να κάνει ό,τι θέλει. Εκτός κι αν ο αντίπαλος –ακόμα κι αν είναι γηπεδούχος- δεν έχει την ποδοσφαιρική ποιότητα του προπονητή του που φώναζε στους παίκτες του να πάψουν να… εγκληματούν στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν κλείστηκαν στην άμυνα.

Ο Ηρακλής δέχθηκε γκολ στις καθυστερήσεις, από σπόντα, και κάπου εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για να αποκλειστεί στην παράταση και να μείνει φτωχός συγγενής. Ο χθεσινός αγώνας έμοιαζε σε πολλά με άνοστη αναμέτρηση της δικής μας Σούπερ Λίγκας. Λίγα λεπτά ανακούφισης των οφθαλμών μας τη στιγμή που θυμόμαστε το μνημειώδες σύνθημα: «ΗΡΑ, μαστούρα, μαζί και στην Ονδούρα», για να επιλέξουμε τη μαστούρα στην Ονδούρα ως διαφυγή από την ταλαιπωρία του Καυταντζογλείου.

Τελικά ήταν θέμα χρόνου το πότε θα «βγουν» μερικές καλές στιγμές της Βίσλα για να ανατρέψουν το 0-1 του Πρίττα από τον πρώτο αγώνα. Η απώλεια του Επαλέ μπορεί να δικαιολογήσει τον «φοβισμένο» τρόπο ανάπτυξης, αλλά τι να το κάνεις… Μήπως με τον Επαλέ, μέχρι πριν από τη χθεσινή σέντρα, είχε να παρουσιάσει τίποτε καλύτερο;

Για μια ακόμα φορά ο Ηρακλής επιβεβαίωσε την κρίση που περνά τη φετινή περίοδο. Και δεν θα σταθούμε για μια ακόμα φορά στο ότι ο Σάββας Κωφίδης δεν έχει αρκετούς καλούς και έτοιμους παίκτες στη διάθεσή του. Είναι ένα θέμα που το έχουμε εξαντλήσει. Με όσους διαθέτει θα πορευθεί, θέλει δεν θέλει. Ίσως η απουσία καλύτερων παικτών να συνθέτει την εικόνα μιας νέας πρόκλησης για τον ίδιο, για να αποδείξει ότι κανένα από τα περσινά του κατορθώματα δεν ήταν τυχαίο.

Κι αν καθυστέρησε να ρίξει στη μάχη τον Μαυρογενίδη, το χρεώνεται. Κι αν δεν έβγαλε τον Λαβάλ, που πάντοτε τον εκνευρίζει, είναι απλώς μια λεπτομέρεια. Κι αν δεν εμπιστεύτηκε τον ενθουσιασμό του Καπετάνου για να απειλήσει κάτω από τη μεσαία γραμμή, κι αυτό θα το προσπεράσουμε. Το αρχικό πλάνο φαίνεται ότι «μπάζει» και όσο περνούν οι αγωνιστικές παρουσιάζονται σαν «ακτινογραφία» οι αδυναμίες της ομάδας του που απώλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διασκεδάσει τις άσχημες εντυπώσεις με πρόκριση στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ. Δεν θα περιμέναμε δα και να διακριθεί στην επόμενη φάση, αλλά, όπως και να το κάνουμε, θα αποκτούσε ένα σοβαρότερο λόγο για να ενισχυθεί.