Μία γκρίνια χωρίς αντίκρισμα... (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Πολλές φορές δυσκολεύομαι να κατανοήσω την γκρίνια για την πολύ χαμηλή ποιότητα του ελληνικού πρωταθλήματος. Μία γκρίνια που, συχνά, υπογραμμίζεται και από το επιχείρημα που λέει ότι, βλέποντας κάποιος στιγμιότυπα από ξένα πρωταθλήματα, απογοητεύεται περισσότερο. Αλλά για ποια ξένα πρωταθλήματα μιλάμε; Το αγγλικό; Το ισπανικό; Το ιταλικό, το γερμανικό ή το γαλλικό; Κανένα από αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί με το ελληνικό ή μάλλον, για να το γράψω σωστότερα, κανένα από αυτά τα πρωταθλήματα δεν πρόκειται ποτέ να τα πλησιάσει το ελληνικό.

Οπότε, η όποια σύγκριση είναι τουλάχιστον ατυχής. Με τα άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, με την εξαίρεση του ολλανδικού, οι διαφορές δεν είναι και τόσο μεγάλες. Ούτε και εκεί παίζεται κάποιο ποδόσφαιρο ποιότητας, με τη διαφορά ότι οι άνθρωποι δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις. Εδώ, παραδόξως, έχουμε την εντύπωση ότι η ποιότητα του ποδοσφαίρου θα βελτιωθεί, μόνο αν έρθουν μεγάλοι ξένοι ποδοσφαιριστές. Ποδοσφαιριστές που δεν έρχονται διότι οι πρόεδροι δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Αυτή είναι η αιτία, την εντοπίσαμε και καθαρίσαμε.

Τώρα, γιατί οι μεγάλοι ξένοι πρέπει να έρθουν εδώ και να μην πάνε κάπου αλλού, όπου οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες, δεν το έχω καταλάβει. Όπως επίσης δεν βλέπω το πόσοι πρόεδροι υπάρχουν στην Ελλάδα που έχουν τόσο βαθιά τσέπη για να βάλουν μέσα της, το χέρι τους. Μόνο δύο υπάρχουν. Και γιατί να μπουν στον κόπο να κάνουν τις μεγάλες μεταγραφές; Για να κερδίζουν με πολλά γκολ τον Εργοτέλη και την Κέρκυρα; Και να δίνουν τη χαρά στους οπαδούς της ομάδας τους, όταν νικούν στα ντέρμπι τον «αιώνιο αντίπαλο»; Σιγά σιγά στην Ελλάδα διαμορφώνεται ένα ποδόσφαιρο όπου -επί της ουσίας- για το πρωτάθλημα θα ανταγωνίζονται μόνο δύο. Και ποτέ ένα πρωτάθλημα με τόσο περιορισμένο ανταγωνισμό δεν υπήρξε ποιοτικό.

Ο Ολυμπιακός με μία γερασμένη, αλλά γεμάτη εμπειρία ομάδα, από την έκτη αγωνιστική έχει ήδη ξεφύγει 5 βαθμούς από τον δεύτερο ΠΑΟ, διαφορά που μπορεί να φτάσει στους 7 την ερχόμενη αγωνιστική. Αυτό που μπορεί να δώσει ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα είναι να βρουν προπονητή οι «πράσινοι», να μοντάρουν την ομάδα τους και να κυνηγήσουν τον Ολυμπιακό, που δεν θα έχει ξεφύγει αρκετά. Τώρα, αν ο ανταγωνισμός δύο ομάδων κάνει ενδιαφέρον και ποιοτικό ένα πρωτάθλημα, ας το κλείσουμε το μαγαζί και ας στραφούμε στο τάβλι. Και εκεί, δύο ανταγωνίζονται. Είτε μας αρέσει -που δεν μας αρέσει- είτε όχι, τα «γονίδια ποιότητας» του ελληνικού πρωταθλήματος είναι σε άθλια κατάσταση. Αυτό είχε γίνει ιδιαίτερα φανερό τα τελευταία χρόνια.

Η προσπάθεια να διορθωθεί η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο λέγεται «Σούπερ Λίγκα», που με τη μέχρι τώρα παρουσία της θυμίζει την προσπάθεια του κομπογιαννίτη να θεραπεύσει τον καρκίνο με ένα σιρόπι για τον βήχα. Εδώ η αρρώστια είναι βαριά και θέλει χειρουργείο και ακτινοβολίες. Θέλει γιατρούς που να ξέρουν τη δουλειά τους και χρειάζεται στενή και συνεχής παρακολούθηση του ασθενή. Αν για τους προέδρους των ομάδων το πρωταρχικό είναι να οριστεί το ύψος των νοσηλίων και το επισκεπτήριο για τον ασθενή, θα τον κλάψουμε γρήγορα.

Η εικόνα που δίνει, σε ό,τι αφορά το οργανωτικό κομμάτι, προς τα έξω η Σούπερ Λίγκα είναι απογοητευτική και η αίσθηση που δίνεται στους φιλάθλους είναι ότι οι πρόεδροι εννοούν ως αναμόρφωση του ποδοσφαίρου τη διασφάλιση και μεγιστοποίηση των εσόδων τους. Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο διαιτητής του παιχνιδιού του ΟΦΗ με τον ΠΑΟ απαίτησε το κατέβασμα ενός πανό που εξέφραζε την κριτική κάποιων φιλάθλων στη Σούπερ Λίγκα. 'Η μάλλον καταλαβαίνω τη σκοπιμότητα της διαιτητικής απόφασης, αλλά το κύρος της η Σούπερ Λίγκα δεν μπορεί να το αποκτήσει διά της επιβολής. Διότι αν επιλέξει αυτόν τον δρόμο, το μόνο που μένει είναι να εισηγηθεί και τη διά νόμου υποχρεωτική προσέλευση των φιλάθλων στα γήπεδα.

Η δεξιά του Κυρίου

Κάποτε ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε «γραικύλους» όλους όσοι τάσσονταν υπέρ της στενότερης σχέσης της Ελλάδας με την Ε.Ε., αλλά δεν διστάζει να ζητεί τα χρήματα των «γραικύλων» για να χρηματοδοτήσει το δικό του εκκλησιαστικό όραμα. Ενα όραμα που δεν έχει να κάνει με την εκκλησία, αλλά με την εδραίωση της εξουσίας του και τη «νομιμοποίηση» της παρέμβασής του στα δημόσια πράγματα. Μία παρέμβαση που πολλές φορές υπερβαίνει και το ίδιο το σύνταγμα.

Ας μας εξηγήσει κάποιος από την κυβέρνηση με ποιο σκεπτικό θα πρέπει να χρηματοδοτείται από τα κοινοτικά κονδύλια η εκκλησία για να φτιάξει κέντρα κακοποιημένων γυναικών, κέντρα ατόμων με ειδικές ανάγκες και γηροκομεία και αυτό το έργο να μην είναι αρμοδιότητα της πολιτείας; Μήπως, κατά τα αμερικανικά πρότυπα, το κράτος πρέπει να απαλλαγεί σταδιακά από την πολιτική κοινωνικής προστασίας και να την παραχωρήσει στην εκκλησία και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις;

Η εκκλησία διεκδικεί, και από ό,τι φαίνεται θα πάρει, 253 εκατομμύρια ευρώ από το Δ' ΚΠΣ για τις «ανάγκες» της, που η ίδια έχει αξιολογήσει ως τέτοιες και η κυβέρνηση, ο φυσικός σύμμαχός της, αποδέχεται χωρίς συζήτηση αυτή την αξιολόγηση. Μία αξιολόγηση που έγινε από την αναπτυξιακή εταιρεία της εκκλησίας, που συνεστήθη το 2001 και που δεν αποκλείεται, στο μέλλον, να δίνει θέσεις με αντιπαροχή και έναντι ενός μικρού τιμήματος ακόμα και στον παράδεισο.

Πώς μπορεί να κριθεί μία τέτοια κυβερνητική γενναιοδωρία την ώρα που οι συνταξιούχοι λιμοκτονούν και οι δάσκαλοι θα πάρουν το επίδομα των 105 ευρώ σε έξι εξαμηνιαίες δόσεις; Ενδιαφέρον επίσης έχει να παρατηρήσει κάποιος την τεράστια αύξηση των αναγκών της εκκλησίας, που σε σχέση με το Γ' ΚΠΣ ζητεί 200 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα. Δεν θα ασχοληθώ με το ζήτημα των ελέγχων για την πορεία και την ολοκλήρωση των -χρηματοδοτούμενων με κοινοτικούς πόρους- έργων της εκκλησίας. Ούτε με το γεγονός ότι η κυβέρνηση για να μη χάσει κοινοτικά κονδύλια και για να παρουσιάσει υψηλότερους ρυθμούς απορροφητικότητας, με χαρά υιοθετεί τα σχέδια της εκκλησίας.

Εκείνο που με ενοχλεί και με τρομάζει είναι ότι η εκκλησία (και δεν εννοώ το σύνολο των πιστών, φυσικά) αρχίζει να αποκτά τα χαρακτηριστικά, τα ελαττώματα και τις συμπεριφορές ενός κομματικού μηχανισμού. Και με δεδομένο τον σκοταδισμό που πολλές φορές εκφράζουν δημόσια με τις απόψεις τους οι περισσότεροι ιεράρχες, μπορεί κάποιος να φανταστεί την επίδραση που θα διαδραματίσει το μοντέλο Χριστόδουλου στην αυξανόμενη συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας.