Δεν γνωρίζω εάν ο ακροατής του SuperΣΠΟΡ FM που απέστειλε στον γράφοντα το εύθυμο SMS έχει εξασκηθεί στη ρίμα, ανταποκρινόμενος σε σχετικές προτροπές των παραγωγών της εκπομπής Fight Club: στην εν λόγω εκπομπή, ως γνωστόν, καταφθάνουν αμέτρητα έμμετρα μηνύματα. Βρίσκω όμως καλή του ακροατή τη ρίμα -να πήγαινε χαμένη θα' ταν κρίμα... «Μην είναι το πρωτάθλημα που 'χουμε περιβόλι - κι αντί να ευφραινόμαστε, αδίκως βρίζουμ' όλοι;» Υπογραφή: «Πέτρος, ΑΕΚάρα».
Καλή ιδέα. Ας αφήσουμε για λίγο κατά μέρος τις «ορθόδοξες» αναλύσεις. Ας φανταστούμε πως οι ομάδες είναι περιβόλια -κάθε είδους και μεγέθους- και οι προπονητές κηπουροί. Ας αρχίσουμε -τιμής ένεκεν- από την αγαπημένη ομάδα του ακροατή: ο Ισπανός κηπουρός σκαλίζει συνεχώς. Αλλάζει ιδέες για τη διάταξη των φυτών στον κήπο, «παραχώνει» λάκκους, ανοίγει νέους. Ο οίστρος του είναι οι αλλαγές επί... των αλλαγών.
Παρακινδυνευμένο, αλλά και στοιχείο αναζωογόνησης. Όπως ακριβώς και το πότισμα: ο Φερέρ σού δίνει την εντύπωση ότι αντιπροσωπεύει τον τύπο του κηπουρού εκείνου ο οποίος, για να κερδίσει χρόνο, ποτίζει ακόμα και ντάλα μεσημέρι. Εάν τα άνθη είναι διψασμένα και αμάθητα σε κάτι τέτοια, κινδυνεύουν. Εάν «τη σκαπουλάρουν», ίσως συνθέσουν έναν πολύ ελκυστικό κήπο. Αντι-συμβατικός, αποφασισμένος να ρισκάρει. Με όποιο κόστος.
Κρίμα που ο Νορβηγός κηπουρός του Ολυμπιακού δεν βρισκόταν στην Ελλάδα το 1979-80, εποχές φοιτητικών καταλήψεων εναντίον του νόμου 815 για τα ΑΕΙ. Εάν ο Σόλιντ περπατούσε τότε στην οδό Σόλωνος και εισερχόταν στο Χημείο, σε κάποιον τοίχο θα έβλεπε γραμμένο ένα σύνθημα: «Κάτω οι τετραγωνισμένες φυτείες - ζήτω η άτακτη βλάστηση». Δεν ξέρω αν θα του άρεσε ή όχι το σύνθημα. Είμαι όμως βέβαιος ότι σήμερα θα το αναπολούσε: είκοσι έξι χρόνια αργότερα, διαχειρίζεται το «ερυθρόλευκο» περιβόλι περίπου με τον τρόπο που υποδείκνυαν οι «αναρχοαυτόνομοι» του Χημείου -ούτε καν της Γεωπονικής.
Ο Νορβηγός κηπουρός ποτίζει πού και πού και αφήνει τα υπόλοιπα στην ίδια τη φύση. Προς τι ο «τετραγωνισμός» του κήπου; Κάθε φυτό ξέρει μόνο του πώς και προς τα πού θα αναπτυχθεί. Αυτό το κράμα από αγέρωχα γέρικα δέντρα (τύπου Ριβάλντο, Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτου), νεότερα ακμάζοντα φυτά σαν τον Κωνσταντίνου και φiντάνια όπως ο Καστίγιο, επαρκεί για να πρωτεύει στις εγχώριες εκθέσεις κηπευτικής. Μέχρι τώρα, τουλάχιστον.
Τι κι αν τον κηπουρό της Βαλένθια τον ξενίζει η τόσο άτακτη «ερυθρόλευκη» βλάστηση; Τι κι αν το συγκεκριμένο σημείο του κήπου που λέγεται «αμυντική λειτουργία» μαστίζεται από μπόλικα ζιζάνια; Ο Νορβηγός ακόμη ψάχνει τον τρόπο με τον οποίο θα επιστρατεύσει κανένα ζιζανιοκτόνο ή ράντισμα, δίχως να χάσει ο κήπος την αυθεντικότητά του. Μέχρι στιγμής δεν έχει βρει τη χρυσή τομή. Ευελπιστούμε ότι την αναζητεί.
Ο κηπουρός Σόλιντ, λοιπόν, υιοθετεί εμπράκτως τη σκέψη των αυτόνομων, αλλά δείχνει να αμφιταλαντεύεται όταν τίθεται ενώπιον της παμπάλαιας ρήσης του Μάο «αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν». Καλά, εν προκειμένω χίλια είναι πολλά. Αλλά εδώ κοντεύαμε να ξεχάσουμε τον Νε και τον Ταραλίδη. Με τον Πατσατζόγλου, αυτός ο κίνδυνος μάλλον απομακρύνθηκε.
Για το πράσινο περιβόλι -με τους μπόλικους σπόρους που αποκτήθηκαν την τελευταία στιγμή- τι (περισσότερο) να πούμε; Θα κρίνουμε τον (όποιο) νέο κηπουρό, όταν έλθει κι αρχίσει να δουλεύει. Προς το παρόν, ρυθμίζουν το αυτόματο ποτιστικό οι γείτονες...
ΥΓ.: Κάποτε, κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για θαύματα. Όμως η Ξάνθη κι ο Ηρακλής δεν ήταν κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας. Στη φετινή κούρσα κινούνται με ρυθμό χελώνας.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
